Ένα μεσημέρι του 1955, μια μαύρη γυναίκα στις ΗΠΑ μπαίνει σε ένα λεωφορείο. Λέγεται Ρόζα Παρκς.
Είναι η εποχή που οι θέσεις των λεωφορείων στις ΗΠΑ είναι χωρισμένες σε θέσεις λευκών και σε θέσεις μαύρων: οι μαύροι έπρεπε πάντα να κάθονται στις πίσω θέσεις των οχημάτων και φυσικά να μπαίνουν μόνο από τις πίσω πόρτες. Οι λευκοί είχαν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν όλο το υπόλοιπο λεωφορείο.
Το λεωφορείο είναι άδειο όταν εκείνη μπαίνει μέσα. Αν και απαγορεύεται, κάθεται στις θέσεις των λευκών και αρνείται να σηκωθεί όταν της το υποδεικνύουν. «Δεν βρίσκω κανένα λόγο να σηκωθώ», δηλώνει στον οδηγό του οχήματος, ο οποίος σταματάει το λεωφορείο και καλεί την αστυνομία για να την συλλάβει. Σηκώνεται από τη θέση της μόνο δια της βίας όταν οι μπάτσοι φτάνουν στο σημείο.
Ένα μαζικό μποϊκοτάζ στις δημόσιες συγκοινωνίες ξεκινάει από τη στιγμή της σύλληψής της και μετά. Χιλιάδες άνθρωποι, μαύροι αλλά και αντιρατσιστές λευκοί, αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τα λεωφορεία, το σύστημα των συγκοινωνιών κοντεύει να καταρρεύσει οικονομικά. Τελικά, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κρίνει αντισυνταγματικό τον νόμο περί διαχωρισμού μαύρων και λευκών στα λεωφορεία: το όνομα της Ρόζα Παρκς γίνεται συνώνυμο του αγώνα για την άρση των φυλετικών διαχωρισμών.
«Ο κόσμος λέει ότι δεν παραχώρησα τη θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη ούτε περισσότερο κουρασμένη απ’ όσο ήμουν συνήθως στο τέλος μιας ημέρας στη δουλειά. Όχι, η μόνη κούραση που είχα, ήταν αυτή του να υποχωρώ», θα δηλώσει η ίδια.
Φέτος έκλεισαν 62 χρόνια από την ημέρα που η Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να υποχωρήσει και ακόμα και σήμερα το όνομά της είναι συνώνυμο της ελευθερίας και της ισότητας…
thessalonikiartsandculture.gr
