γράφει ο Κοσμάς Βίδος
Παρακολούθησα ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ σε διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο σχετικά με τον αγώνα κατά της (υποχρεωτικής) ισλαμικής μαντίλας που κάνουν οι γυναίκες της Τεχεράνης. Με κίνδυνο να συλληφθούν και να οδηγηθούν στη φυλακή (όπως έχει ήδη συμβεί σε αρκετές) στέκονται σε κεντρικά σημεία της πόλης βουβές και ακάλυπτες. Ηταν συγκινητικά, και τα κινηματογραφημένα ντοκουμέντα και οι συνεντεύξεις αυτών των θαρραλέων γυναικών που διεκδικούσαν το αυτονόητο: Την ελευθερία. Διάβασα πως σε γκάλοπ που έχουν γίνει το 75% των Ιρανών θεωρεί πως η μαντίλα δεν πρέπει να είναι υποχρεωτική.
Τις προάλλες, για πρώτη φορά από το 1981, επιτράπηκε στις γυναίκες της Τεχεράνης να μπουν σε γήπεδο, στο στάδιο Azadi, και να παρακολουθήσουν σε γιγαντοοθόνες τη χώρα τους να παίζει στο Μουντιάλ. Είπαν πως με αυτή την απόφασή της η κυβέρνηση έγραψε μια νέα σελίδα στην ιστορία του Ιράν. Πόσο όμως θλιβερό, να συζητάμε σήμερα, στον 21ο αιώνα, αν μια γυναίκα δικαιούται να αποφασίζει η ίδια πού και πώς θα εμφανιστεί ή αν προηγουμένως πρέπει να έχει εξασφαλίσει άδεια!
Αλλά και πόσο γελοίες και επικίνδυνες γίνονται κάτι (συχνά μορφωμένες και ευκατάστατες) Ευρωπαίες και Αμερικανές που προσχωρούν στο φανατικό Ισλάμ, επειδή… έτσι τους αρέσει. Για να προσθέτουν τη μαντίλα στα καθημερινά αξεσουάρ της εμφάνισής τους, νομιμοποιώντας μια παράδοση εξαιτίας της οποίας υποφέρουν εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο _ εκτός αν θεωρήσουμε πως τη φοράνε όλες επειδή το θέλουν.
Δείτε τη Τζάνετ Τζάκσον: Παντρεύτηκε τον εκατομμυριούχο επιχειρηματία από το Κατάρ Γουισάμ αλ Μάνα, ασπάστηκε το Ισλάμ και άρχισε να κυκλοφορεί φορώντας (πανάκριβες) μαντίλες. Ακολούθως, όταν βαρέθηκε… ξε-ασπάστηκε το Ισλάμ, δηλαδή χώρισε, πετώντας τις μαντίλες και τα χιτζάμπ, και δηλώνοντας πως ένιωθε σαν να ζούσε στη φυλακή.
Λεπτομέρεια: Η Τζάκσον για να γλιτώσει από τη φυλακή που η ίδια επέλεξε και διαφήμιζε με τις φωτογραφίες της, εισέπραξε 200.000.000 δολάρια. Αυτό προέβλεπε το προγαμιαίο συμβόλαιο, σε περίπτωση που έμενε παντρεμένη για πέντε χρόνια και χάριζε στον σύζυγό της ένα παιδί. Τρεις μήνες πριν είχε γεννήσει.
Αλίμονο σε εκείνες που και τη μαντίλα θα φοράνε πάντα, και δεν θα μπορέσουν να χωρίσουν ποτέ τον άνδρα που τους έδωσαν και που πιθανώς δεν αγάπησαν, και θα γεννοβολάνε διαρκώς σαν κουνέλες επειδή έτσι πρέπει.
Και για αυτές τις γυναίκες έκλαιγαν _ «δάκρυα χαρά» τα χαρακτήρισε ο Τύπος _ οι «τυχερές» Ιρανές που τους επιτράπηκε να καθίσουν για λίγο, τόσο όσο κρατά ένα ποδοσφαιρικό ματς, ανάμεσα στους άντρες, στο στάδιο της Τεχεράνης!
in.gr
