Μου τελείωσε πια εκείνο το καλό παιδί. Ζω πια και αγαπάω περισσότερο εμένα και δεν πράττω τίποτα εις βάρος κανενός άλλου. Εξάλλου στον παράδεισο υπάρχει αρκετός χώρος για όλους μας και δεν είναι κανένας ικανός να κρίνει τον άλλο σε τούτη τη ζωή. Μου τελείωσε εκείνο το άσχημο παιδί, αγαπώ και αγναντεύω το μέλλον μου με αισιοδοξία.
Σκυμμένος στο καβούκι μου, κουβαλούσα το αβάστακτο φορτίο της τελειότητας του καλού παιδιού. Φορτίο βαρύ που με το πέρασμα των χρόνων, μου βάραινε τη ψυχή και το σώμα. Πώς φεύγει άραγε η ταμπέλα που σου είχαν οι άλλοι ορίσει από μικρό βυζανιάρικο παιδί;
Δύσκολο δίλημμα… Αξίζει άραγε να πετάξεις τον τίτλο αυτό, να ελευθερώσεις, να γιατρέψεις το κορμί σου από το φορτίο αυτό; Αξίζει να ζήσεις με τους δικούς σου κανόνες της ζωής; Να μεταμορφωθείς σε ένα παιδί που ζει πια για αυτό; Γελάει , δίχως φόβο, διεκδικεί, ζητάει, επιθυμεί , αρνείται, θέλει πολύ και αγαπά ,μα πάνω από όλα είναι ελεύθερο και δημιουργικό. Ανάλαφρο από κάθε βαρίδι και πιστό στα δικά του θέλω και όνειρα.
Ξέρεις κάτι; Αποφάσισα πια να σκίσω, να πετάξω μακριά τον αόρατο μανδύα που μου είχε αιχμαλωτίσει την ψυχή, που με έδενε χειροπόδαρα και μου είχε κατακερματίσει την ύπαρξη μου όλη.
Μου τελείωσε πια εκείνο το καλό παιδί.
Άρτεμις Βαμβουνάκη
