Η ζωή με τα παιδιά είναι συνήθως γρήγορη. Τη μία μέρα είναι μικρά και τρέχεις σαν την παλαβή να τα προλάβεις όλα, και την επόμενη συνειδητοποιείς ότι δεν είναι πια μωρά και πως εξελίσσονται σε υπέροχους, ανεξάρτητους ανθρώπους.Και όλη η ενδιάμεση διαδρομή, με τα καλά και τα άσχημά της, με τις δυσκολίες, την κούραση, τις αναποδιές, τις αγκαλιές, τις συμβουλές, τα γέλια ή τα κλάματα, γίνεται μια όμορφη ανάμνηση που την θυμάσαι και τη νοσταλγείς.
Μια διαδρομή που δεν θα την άλλαζες με τίποτα αφού, όσα κι αν έκανες, όσα κι αν χρειάστηκε να θυσιάσεις, το συμπέρασμα είναι ένα: άξιζε τον κόπο.
«Ήταν κουλουριασμένη επάνω μου. Καθόμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι της και της διηγήθηκα τη μέρα που γεννήθηκε – πώς με έπιασαν οι πόνοι μία Κυριακή ξημερώματα, πώς πέρασαν 12 ολόκληρες ώρες χωρίς να αποφασίζει να βγει από την κοιλιά μου και πώς σταμάτησε να κλαίει όταν η μαία την ακούμπησε στην αγκαλιά μου λίγα λεπτά μετά τη γέννησή της.
Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, της μίλησα με κάθε λεπτομέρεια για το πώς ήρθε στον κόσμο. Και για μια ακόμη φορά, κρεμόταν κυριολεκτικά από τα χείλη μου! Μιλάγαμε με τις ώρες για όλα τα παράξενα, τα αστεία ή τα δυσάρεστα που έχουμε ζήσειστα 11 χρόνια που ζει και ακούγοντάς την να μιλάει συνειδητοποίησα πως η σχέση μας έχει περάσει σε μία νέα φάση.
Την ένιωσα κοντά μου – σαν να είναι φίλη μου! Εκφραζόταν σωστά με όμορφα επίθετα και εμπεριστατωμένα επιχειρήματα, το χιούμορ της ήταν εύστοχο και καυστικό και το γάργαρο γέλιο της ήταν σαν χάδι στην καρδιά μου. Το κοριτσάκι μου είχε μεγαλώσει, δεν ήταν πια μωρό! Και τότε κατάλαβα πως, όσα κι αν έκανα για εκείνη ή όλες οι δυσκολίες που περάσαμε, την μεταμόρφωναν σε έναν ώριμο και διασκεδαστικό έφηβο ο οποίος θα μου άρεσε να είναι φίλος μου!
Είναι η μαγική στιγμή που μια μαμά, παρά το τρέξιμο, την κούραση και την εξαντλητική ρουτίνα που τρέχει ιλιγγιωδώς, συνειδητοποιεί ποιο είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό της μητρότητας: πως όλα όσα έκανες τα προηγούμενα χρόνια άξιζαν τον κόπο!
Όλα τα “Διάβασες τα μαθήματά σου;”.
Όλα τα “’Έφτιαξες το δωμάτιό σου;”.
Όλα τα “Κάνε μου μια αγκαλιά πριν φύγεις!”.
Όλα τα “Καταλαβαίνω πως είσαι θυμωμένη μαζί μου”.
Όλα τα “Ζακέτα να πάρεις”.
Όλα τα “Σ’ αγαπώ”.
Όλα τα Κυριακάτικα πρωινά που ξυπνούσα από τα αξημέρωτα.
Όλες οι βόλτες μας τις μέρες που ήμουν εξαντλημένη.
Όλες οι δουλειές που άφησα πίσω για να περνάω χρόνο μαζί της.
Όλη η υπομονή που έκανα ακόμα κι όταν ήμουν θυμωμένη.
Όλα τα βράδια που έμεινα μέσα για να μην την αφήσω μόνη της.
Όλες οι νέες συνταγές που δοκίμασα για να βλέπω το προσωπάκι της ικανοποιημένο.
Όλες οι συμβουλές που της έδινα ξανά και ξανά μέχρι να τις εμπεδώσει.
Πλέον, ξέρω πως όταν διψάει θα πιει νερό, και όταν πεινάει μπορεί να μαγειρέψει για να φάει.
Τώρα ξέρω πως όταν θυμώνει μπορεί να το διαχειρίζεται με ψυχραιμία, κι όταν λυπάται βρίσκει τρόπους να ξαναγίνει χαρούμενη.
Πλέον ξέρω πως η εφηβεία πλησιάζει και πως σχεδόν όλα θα αλλάξουν, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα την ξεπεράσουμε κι οι δυο με τον πιο ανώδυνο τρόπο.
Σήμερα ξέρω πως η σχέση μας είναι δυνατή και πάντα θα συμπορευόμαστε, χωρίς να εξαρτάται από μένα.
Σήμερα, στα 11α γενέθλιά της, κατάλαβα πως είναι ένα εκπληκτικό παιδί που, ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον, θα μπορεί να σταθεί στα πόδια της και να διεκδικήσει την ευτυχία της.
Και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Τελικά, άξιζε τον κόπο…»
