Ένα βλέμμα από τα πρώτα χρόνια της φωτογραφίας αρκεί για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα: οι άνθρωποι δεν χαμογελούν σχεδόν σε καμία από αυτές.
Πρόκειται για ένα κοινό μοτίβο σε όλες τις φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Ο Guardian αποφάσισε να εξηγήσει γιατί οι πρόγονοί μας ήταν τόσο βλοσυροί μπροστά στο φακό.
Η απάντηση είναι απλή. Όσοι πόζαραν εκείνοι την εποχή «πάγωναν» το πρόσωπό τους προκειμένου να μείνουν ακίνητοι, καθώς χρειαζόταν αρκετός χρόνος για να τους απαθανατίσει ο φωτογράφος. Οι άνθρωποι της εποχής δεν σε καμία περίπτωση διαρκώς θλιμμένοι, τονίζει η βρετανική εφημερίδα. Αλλά η έκφρασή τους, πέρα από το τεχνικό κομμάτι, σχετίζεται με την ίδια τη φωτογραφία.
Εκείνοι που πόζαραν τότε, κυρίως ευκατάστατες οικογένειες που κατέγραφαν το στάτους τους με τη βοήθεια του φακού, αντιλαμβάνονταν ότι επρόκειτο για σημαντική στιγμή. Η φωτογραφία ήταν ακόμη κάτι σπάνιο. Για πολλούς, μπορεί να ήταν η μοναδική σχετική εμπειρία που θα βίωναν σε ολόκληρη τη ζωή τους.
Έτσι, το να ποζάρουν στην κάμερα δεν φαινόταν διαφορετικό από το να ποζάρουν σε ένα ζωγράφο για το πορτραίτο τους. Απλά ήταν φθηνότερο και πιο γρήγορο, κάτι που σήμαινε ότι έτσι είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν μία εικόνα τους εαυτού τους ακόμη και εκείνοι που δεν μπορούσαν να ποζάρουν για έναν πίνακα- πορτραίτο. Ομως, ο κόσμος το αντιμετώπιζε με την ίδια σοβαρότητα.
Όλα άλλαξαν το 1853 όταν η Μαίρη Ντέλγουΐν κατάφερε να φωτογραφίσει ένα αγόρι που χαμογελούσε.
Αργότερα με την ανάπτυξη της τότε τεχνολογίας και του κινηματογράφου ήταν δυνατό να καταγραφεί και μια στιγμιαία έκφραση όπως ένα χαμόγελο, οπότε και άρχισαν να εμφανίζονται χαμογελαστές φωτογραφίες.
