Κι εκεί που κάθεσαι ένα πρωί πίνοντας τον καφέ σου, σχεδιάζοντας τη μέρα σου, βάζοντας προτεραιότητες, γεμίζοντας το μυαλό σου με υποχρεώσεις κι ένα σωρό πράγματα, αρχίζει σιγά σιγά να ακούγεται στην ησυχία κάτι σαν απαλό θρόισμα φύλλων, σαν μακρινός ψίθυρος. Αγνοείς την ύπαρξη του. Άλλωστε είναι τόσες οι έγνοιες σου, που καμιά φορά αυτές οι ίδιες σου παίζουν παιχνίδια. Μέρα με τη μέρα, ανύποπτα, στη διάρκεια της καθημερινότητας, ο ψίθυρος μεγαλώνει, γίνεται σιγά σιγά μια μακρινή φωνή, που μοιάζει να σου μιλάει για κάτι συγκεκριμένο. Κι όσο συνεχίζεις να αδιαφορείς, όλο αυτό διογκώνεται μέσα στο κεφάλι σου, γίνεται βουητό, γίνεται ζάλη και σου δημιουργεί δυσφορία και φόβο για το πόσο μπορείς να κρατάς τις ισορροπίες σου.
Έρχονται στιγμές που αισθάνεσαι πως μ’ αυτή την κατάσταση, χάνεις το μέτρο κι όμως η απάντηση είναι πιο απλή απ’ τα ίδια τα γεγονότα. Αυτή η φωνή, που πλέον έχει γίνει διαπεραστική και σου τρυπάει τα τύμπανα, είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών που άφησες μισά. Τα όνειρα σου, τα θέλω σου, που επαναστατούν και διεκδικούν τη θέση που τους αξίζει. Είναι η δειλία σου να συμπεριλάβεις στη ζωή που διαμόρφωσες όλα όσα αποτελούσαν στόχους και ζητούμενα, όταν ήσουν μικρότερος. Είναι η εκδίκηση ενός γέλιου, που έμεινε σε εκκρεμότητα και η ζήλια απέναντι σε όλους αυτούς, που τόλμησαν να συνδυάσουν την πεζότητα της ρουτίνας με την πραγματοποίηση όσων επιθυμούσαν πραγματικά.
Εσύ έζησες, δικαιολογώντας πάντα τον εαυτό σου. Δίνοντας άλλοθι γι’ αυτά που στερήθηκες, χρησιμοποιώντας τη δουλειά και τις υποχρεώσεις ως λόγους που σε φρέναραν απ’ το να διεκδικήσεις τις μικρές ευτυχισμένες στιγμές, που θα συμπλήρωναν τα κενά της ζωής σου.
Σίγουρα τίποτα δεν είναι ιδανικά φτιαγμένο και πολλές φορές οι ρυθμοί που κινείσαι καθορίζονται από παράγοντες στηριγμένους στα πρέπει. Αν, όμως, αρχίσεις να ακολουθείς χωρίς πίεση αυτά που σε συμβουλεύουν οι ψίθυροί σου, μέσα σε λίγες μόνο μέρες θα καταλάβεις, ότι ο κόσμος σου θα αλλάξει. Την ομορφιά μπορείς να τη δημιουργήσεις μόνος σου, μέσα από λέξεις, απλές πράξεις και πλούσια συναισθήματα. Ακόμα και μέσα από απλές εικόνες.
Στο χέρι σου είναι να αποφασίσεις επιτέλους, πως τις συνθήκες που ζεις και τα όρια που θέτεις τα καθορίζεις εσύ. Δεν πρέπει να αφήνεσαι, να κολλάς μόνιμα σε προβλήματα, με μόνο αποτέλεσμα να μένεις παρέα με δεκάδες ερωτηματικά για το πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, αν ήσουν πιο τολμηρός και πιο δραστήριος.
Πίστεψε σε σένα και προχώρα. Το κυνήγι της ευτυχίας δεν έχει ημερομηνία λήξης και η ίδια η ευτυχία δεν μπαίνει σε καλούπια. Είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο και κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τον άλλον για όσα του χαρίζουν χαρά, απλά και μόνο γιατί κανείς δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσει ποτέ όλα όσα είναι κρυμμένα μέσα στην καρδιά του άλλου. Μόνος σου θα αγκαλιάσεις τον εαυτό σου, θα τον κακομάθεις, θα τον φροντίσεις, έτσι όπως ήθελες να κάνεις από μικρό παιδί. Για να βρεις το νόημα που για σένα και μόνο έχει άξια. Κάπως έτσι θα μπεις κι εσύ ανάμεσα σ’ αυτούς, που μπόρεσαν να αποκτήσουν μια καθαρή κι ανάλαφρη ψυχή.
Να θυμάσαι να αγαπάς τους ανθρώπους, τα πράγματα που σ’ ευχαριστούν κι ό,τι σου δίνει έστω σταγόνες χαράς. Και να γυρνάς την πλάτη στα τέρατα που συναντάς, γιατί κι αυτά τις πιο πολλές φορές είναι δημιουργήματα των φόβων σου.
Και το πιο βασικό, να θυμάσαι πως κάθε ελπίδα, κάθε όνειρο, κάθε επιθυμία που γεννήθηκε στο μυαλό σου, δεν είναι φανταστικές καταστάσεις, αλλά αποτελέσματα των λίγων εκείνων στιγμών, που πραγματικά αφέθηκες και συνειδητά κατάλαβες τι πραγματικά σου λείπει, απαλλαγμένος από όλα τα δήθεν που έχουν εισβάλλει στις ζωές όλων μας. Δεν υπάρχει κανένα χρονικό όριο για να βελτιώσεις τη ζωή σου. Όλα εξαρτώνται από σένα…
Λιάνα
