«Το μόνο που κερδίζεις όταν νοιάζεσαι συνέχεια τους άλλους, είναι να κάνεις άσκοπους σταθμούς… Προχώρα μανάρι μου και μην φλυαρείς… Αυτοί που δεν μπορούν να σε ακολουθήσουν είναι μάταιο να προσπαθείς να τους πείσεις… Και αν υποκριθούν μια στιγμή πως σε κατάλαβαν, αυτοί είναι που θα στην φέρουν χειρότερα… Να δίνεσαι, αλλά να μην σκορπίζεσαι…», Αλκυόνη Παπαδάκη.
Συχνά ξεχνάμε τον εαυτό μας… Τον αμελούμε… Τον παραμελούμε… και εστιάζουμε στους άλλους…
Οι άλλοι γίνονται το αντικείμενο του μόνιμου ενδιαφέροντός μας… Και συνήθως προσδοκάμε… Προσδοκάμε από τους άλλους ότι θα αλλάξουν… Σαν να θέλουμε να γίνουν κάτι που εμείς θέλουμε ή χρειαζόμαστε…
Άραγε όμως, εκείνοι μπορούν να γίνουν έτσι, θέλουν;
Νοιαζόμαστε λοιπόν για τον σύντροφό μας, την σύντροφό μας, φροντίζουμε, δίνουμε, εκφραζόμαστε… Και περιμένουμε…
Και συχνά δεν έρχεται αυτό που περιμένουμε… Ή έρχεται σε διαφορετικό βαθμό, με διαφορετικό τρόπο…
Ίσως γιατί περιμένουμε από τους λάθος ανθρώπους, ίσως γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία να εστιάζουμε μόνιμα στους άλλους…
Θα πρέπει όμως να θυμάσαι κάτι… ότι δεν μπορείς MONO εσύ να νοιάζεσαι..
Οι σχέσεις είναι διάδραση
Οι σχέσεις είναι αμφίδρομες… Οι σχέσεις χρειάζονται δύο για να λειτουργήσουν…
Και ούτε πρέπει να προσπαθείς να πείσεις… Γιατί οι σχέσεις δεν χρειάζονται πειθώ…
Δεν πρέπει να πείσεις τον άλλον για να νοιαστεί για σένα, δεν πρέπει να πείσεις τον άλλον για να γίνει εκφραστικός ή να σου δείξει το ενδιαφέρον του και τα συναισθήματά του, γιατί με αυτό τον τρόπο ο άλλος θα νιώθει καταπιεσμένος και εσύ θα ζητάς μόνιμα και συχνά θα νιώθεις ενοχικά που ζήτησες (για άλλη μία φορά).
Να θυμάσαι ότι οι σχέσεις είναι αποδοχή του άλλου γι’αυτό που είναι…
Οι σχέσεις δεν είναι υποκρισία… Ούτε μία μόνιμη επικοινωνία του ιδανικού και του εξειδανικευμένου…
Οι σχέσεις είναι να δώσουμε και να πάρουμε, χωρίς να το ζητήσουμε… Γιατί οι σχέσεις κατά βάθος είναι απλές… Εμείς τις κάνουμε σύνθετες… Δεν πρέπει όμως μόνο να δίνουμε…
Να επιλέγεις που δίνεσαι… Να επιλέγεις αυτούς που θα είναι δίπλα σου… Μην επιλέγεις να είσαι με κάποιον, απλά για να είσαι… Μην επιλέγεις να είσαι με κάποιον για να καλύψεις μία βασική ανάγκη, όπως για παράδειγμα είναι η ασφάλεια… Γιατί όσο θα περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο, πιο δυσβάσταχτο θα σου είναι να το διαχειριστείς.
Να μην σκορπίζεσαι… Να μην κάνεις άσκοπους σταθμούς.. Συνήθως κάνουμε άσκοπους σταθμούς, λόγω της ανασφάλειάς μας και τη φοβίας μας μήπως χάσουμε τον άλλον ή μήπως μείνουμε μόνοι.
Να τον αγαπάς τον εαυτό σου
Να τον φροντίζεις και να τον προστατεύεις, από σχέσεις που μόνο σου ζητάνε και από ανθρώπους που τους έμαθες να ζητάνε και να μην δίνουν…
Να τον προστατεύεις τον εαυτό σου από σχέσεις που σε κάνουν να αμφισβητείς εσένα. Γιατί αυτές οι σχέσεις δεν θα αλλάξουν… Γιατί κάποιος για να αλλάξει πρέπει να το επιλέξει… Οι άνθρωποι αλλάζουμε, πρέπει όμως να το θέλουμε και να έχουμε ισχυρό κίνητρο.
Εσύ λοιπόν θα προσπαθείς κάθε φορά να δίνεις ολοένα και περισσότερα… Γιατί εσύ θα προσπαθείς κάθε μέρα και περισσότερο… Και οι άλλοι θα βολεύονται, ολοένα και περισσότερο. Και αυτό θα γίνεται απλά ένας φαύλος κύκλος σχέσεων, ένας φαύλος κύκλος ζωής…
Δεν χρειάζεται λοιπόν να φλυαρείς. Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να πείσεις. Δεν χρειάζεται να τάζεις. Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να κινητοποιείς μόνιμα εσύ τον άλλον. Πρέπει και ο άλλος να προσπαθήσει.
Μην φοβάσαι… Γιατί αν ο άλλος δεν θέλει, δεν μπορείς να τον πείσεις… Το μόνο που κάνεις είναι απλά να αποφεύγεις την αλήθεια… Είναι γλυκιά η αποφυγή, αλλά όσο περνάει ο χρόνος γίνεται επώδυνη…
Να τον αγαπάς λοιπόν τον εαυτό σου… Να τον αγαπάς και να μην τον σκορπίζεις…
Ελένη Σολταρίδου
