Δεν έχω να δώσω σε κανένα εξηγήσεις για το πώς επέλεξα να ζω. Σε ποιους δρόμους βαδίζω και ποια πορεία ακολουθώ. Με ποιους επιλέγω να συντροφεύομαι και ποιους ανθρώπους αντιπαθώ. Δεν έχω να απολογηθώ σε τούτον τον κόσμο για το χρόνο που επιλέγω να μένω ‘’εκτός’’. Για τις ώρες που συμβιώνω με την μοναξιά μου η εκείνες που αλητεύω με την συντροφιά μου. Δεν ψάχνω δικαίωση από τούτον τον κόσμο και ούτε επιδιώκω να επικροτηθώ.
Οι επιλογές μου είναι δικός μου λογαριασμός, που έχω ξεπληρώσει με τόκους από την ψυχή μου στο ακέραιο. Κράτησα για ρέστα τις χαρές και τις όμορφες στιγμές. Οι πληγές μου παράσημα ανδρείας στο στήθος μου, που κουβαλάω περήφανα. Τα χαμένα όνειρα μου ο φόρος τιμής στο βάθρο της ύπαρξης μου. Τα λάθη μου, πτυχία κορνιζαρισμένα στον τοίχο της ψυχής μου. Τα μαθήματα ζωής μου, διπλώματα της σοφίας και της γνώσης μου στο σχολείο αυτού του κόσμου. Τα πάθη μου βραβεία καλής διαγωγής αποτυπωμένα στο μέσα μου. Και ο πόνος μου βραβείο ανδρείας και αντοχής.
Η δική μου ζωή δεν είναι υπόλογη κανενός. Δεν έχω να δώσω λόγο σε κανέναν για τα πέλαγα στα οποία αρμενίζει η ψυχή μου και πόσες θάλασσες ταξίδεψαν την ύπαρξή μου. Σε πόσες και ποιες αγκαλιές ξοδεύτηκα στον αναζήτηση της Ιθάκης της καρδιάς μου. Πόσα κύματα λυσσομανούσαν στο κουφάρι μου και ποιοι ασκοί του Αιόλου το παρέσυραν. Πόσοι βράχοι έχουν κτυπήσει το κορμί μου και πόσες καταιγίδες παρέσυραν την ύπαρξη μου. Σε πόσα έρημα νησιά έψαχνα απεγνωσμένα όαση δροσιάς. Πόσους ανθρώπους εμπιστεύτηκα και χάθηκαν. Και άλλοι τόσοι που αγαπούσα και με σταύρωσαν.
Δεν έχω να αποδείξω σε κανένα ποια είμαι και δεν με αφορά για το ότι αυτός ο κόσμος με κρίνει. Δεν θα απολογηθώ για ότι μου καταλογίζει. Δεν θα δικαιολογηθώ για τις συκοφαντίες και τις ευθύνες που μου επιρρίπτει. Και δεν θα αναγκάσω κανέναν να κατανοήσει ποιοι φόβοι περπατούν στα σκοτάδια μου. Με ποιες ανασφάλειες παλεύω τα βράδια μου. Ποιες σκιές με συντροφεύουν τις ώρες που οι αδυναμίες μου με παιδεύουν. Πώς η κακία των ανθρώπων με τρομάζει. Πως η υποκρισία τους με συνταράσσει. Οι κούφιες ιδεολογίες τους με αηδιάζουν και ο φανατισμός τους με οργιάζει. Οι αχαριστίες τους βαθιά κρυμμένες μέσα μου πληγές. Οι παθητικές τους συμπεριφορές μου προκαλούν θλίψη και ενοχές. Τα όνειρα μου βάρκα ελπίδας σε ένα άθλιο παρών. Τα τόσα όμορφα συναισθήματα που πνίγω σε μία κοινωνία που βουλιάζει συνεχώς. Ποιες σκέψεις βασανίζουν τα άδυτα του μυαλού μου και ποιοι φόβοι φωλιάζουν στα έγκατα της ύπαρξής μου. Με πόσα κύματα έχω παλέψει μέχρι να φτάσει η ύπαρξη μου στην στεριά. Πόσοι ωκεανοί έχουν καταπιεί την ψυχή μου μέχρι να βρω μία ακτή να απλώσω το κορμί μου.
Γιατί η ζωή μου είναι μόνο δικός μου λογαριασμός και δεν είμαι υπόλογη κανενός. Δεν χρωστάω σε κανένα εξηγήσεις και δεν περιμένω να επιβραβευτώ για την αυθεντικότητα μου σε ένα κόσμο αδιάφορο και δειλό.
Λίτσα Φιλίππου
