Είναι γεγονός ότι η Δέσποινα Εμμανουηλίδου έχει διαπρέψει, τόσο στις σπουδές της στη χημεία όσο και στο κουπί. Παρόλα αυτά στο άμεσο μέλλον σκοπεύει να τα παραμερίσει και τα δυο, για χάρη της ανάγκης της να συνεισφέρει στον συνάνθρωπο. Συγκεκριμένα η Ελληνίδα πρωταθλήτρια αναμένεται να μετακομίσει σε λίγες μέρες στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, για να αναλάβει ρόλο εκπαιδευτικού σε φτωχά παιδιά. Η ασημένια πρωταθλήτρια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πανεπιστημίων της Σουηδίας, σε μια συνέντευξη εφ’ολης της ύλης δηλώνει απόλυτα έτοιμη για την πρόκληση συνεισφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Μοιράζεται τις εμπειρίες της στις διεθνείς διοργανώσεις πανεπιστημιακών πρωταθλημάτων κωπηλασίας, καθώς και τις απόψεις της για το ένδοξο παρόν και το ελπιδοφόρο μέλλον της γαλανόλευκης.
«Με την Φίτσιου τα πράγματα ήταν διαφορετικά»
Κάνοντας μια αναδρομή στην πορεία της στον αθλητισμό, η Δεσ. Εμμανουηλίδου αφηγείται: «Ασχολιόμουν για σχεδόν μια πενταετία με το βόλει, έπαιζα στον Μέγα Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι είχε μείνει η ομάδα χωρίς προπονητή, διότι ο δικός μας είχε πάει σε μια διοργάνωση με την εθνική ομάδα στην Κίνα. Γι’αυτό σκέφτηκα να ξεκινήσω γυμναστήριο και πήγα σε αυτό που διατηρεί ο ΟΦΘ. Μια μέρα ενώ έτρεχα στο διάδρομο με είδε ένας προπονητής, ο Δάνος Φίτσιος και μου πρότεινε να δοκιμάσω την κωπηλασία. Στην αρχή ήμουν λίγο δυστακτική, αλλά εν τέλει αποφάσισα να ξεκινήσω (το 2010 στην ηλικία των 17). Το Πάσχα της επόμενης χρονιάς έτρεξα και στο πρώτο μου πανελλήνιο και μάλιστα το πρώτο μου πλήρωμα ήταν η κόρη του, η Ζωή».
“Κόρη και πατέρας, μετά την κατάκτηση των δυο ασημένιων μεταλλίων από την Φίτσιου στους πρόσφατους Μεσογειακούς Αγώνες παράκτιας κωπηλασίας της Πάτρας”
«Ήταν μια πολύ καλή πρώτη εμπειρία γι’εμάς αυτό το πανελλήνιο. Την επόμενη χρονιά, το 2012 τα πήγαμε ακόμη καλύτερα. Στη πορεία πήρα μεταγραφή στον ΝΟΙ, διότι σπούδασα στο χημικό των Ιωαννίνων. Τα πήγαινα αρκετά καλά εκεί, ωστόσο δεν είχα βλέψεις να ξαναμπώ στην εθνική ομάδα, για να μην αφήσω τη σχολή. Την τρίτη χρονιά των σπουδών μου άφησα για λίγο την κωπηλασία για να επικεντρωθώ στο διάβασμα και να τελειώσω νωρίς. Μπορεί στα Γιάννενα να έπαιρνα πιο εύκολα μετάλλια, αλλά όταν έτρεχα με τη Ζωή τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Υπήρχε μεγαλύτερος ανταγωνισμός και παλεύαμε τις κούρσες μας μέχρι τελευταία στιγμή. Το απολάμβανα περισσότερο», συμπληρώνει.
Θέλοντας να κάνει μια σύγκριση των δυο αγαπημένων της αθλημάτων η ταλαντούχα αθλήτρια επισημαίνει: «Το βόλεϊ είναι ωραίο, επειδή είναι παιχνίδι. Ωστόσο μπορεί να χάσεις από κακή ψυχολογία, από ατυχία από οτιδήποτε. Απεναντίας, η κωπηλασία είναι πολύ δίκαιη. Αν κάνεις προπόνηση θα φέρεις επιτυχίες. Όσο πιο πολύ προπονείσαι τόσο πιο καλά θα τα πας».
«Εξαιρετικός προπονητής, σπουδαίος άνθρωπος ο Γ. Τσαλούχος»
Κάνοντας ειδική μνεία στον πρώτο της προπονητή στο χώρο της κωπηλασίας αναφέρει: «Ο προπονητής ο οποίος μου παρακείνησε το ενδιαφέρον για να ασχοληθώ με το άθλημα είναι ο Γιάννης Τσαλούχος. θεωρώ ότι είναι εξαιρετικός και στη δουλειά του, αλλά και ως χαρακτήρας. Συνέβαλε τα μέγιστα στην εξέλιξη μου. Ήμουν απ’τις πρώτες αθλήτριες του που μπήκαν στην εθνική. Η γυναίκα του κατάγεται από την Καστοριά. Επομένως έμεινε στην Θεσσαλονίκη μερικά χρόνια και μετά επέστρεψε στην Καστοριά για να αναλάβει τον όμιλο του Μαυροχωρίου. Όταν μετακόμισα στην Ελβετία για να κάνω το μεταπτυχιακό μου πάνω στην Οργανική χημεία, μου πρότεινε να πάρει το δελτίο μου από τα Γιάννενα και να το πάει στον ΝΟΜ και συμφώνησα. Ήρθα μέσα στη χρονιά για δυο βδομάδες στην Ελλάδα, ώστε να να δω τους δικούς μου και έτσι το συνδύασα με το να αγωνιστώ και στο πανελλήνιο με τον όμιλο του Μαυροχωρίου».
«Αν και ενθουσιάστηκα που έστω για λίγο θα ξανασυνεργαζόμουν με τον Γιάννη (Τσαλούχο) ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα. Δεν ήταν συνεχώς στον όμιλο, διότι έπρεπε να λείπει λόγω ενός προσωπικού του προβλήματος», καταλήγει η έμπειρη αθλήτρια.
Ερωτηθείσαι για τα άτομα τα οποία εξήρει στο χώρο, η Δέσποινα Εμμανουλήδου διαπιστώνει: «Δεν μπορώ να πω ότι έχω πρότυπα και θέλω να γίνω σαν κάποιον. Κυριώς λόγω του ότι δεν κάνω πρωταθλητισμό πλέον. Παρ’ολα αυτά είναι αρκετά τα άτομα τα οποία θαυμάζω για τα κατορθώματα τους στην κωπηλασία. Όπως από τον πρώτο μου όμιλο τους αδερφούς Γκουντούλα, οι οποίοι έχουν κάνει μια απίστευτη πορεία. Την Αλεξάνδρα Τσιάβου, τον Γιάννη Χρήστου τους οποίους πρόλαβα ένα διάστημα στην εθνική. Γενικότερα η φουρνιά της εθνικής που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 πιστεύω ότι ήταν αθλητές τρομερού βεληνεκούς».
«Υπάρχει πολύ ταλέντο στην εθνική»
«Είμαι εξίσου χαρούμενη που βλέπω ότι υπάρχει και στις μέρες μας πολύ ταλέντο στην εθνική ομάδα. Όπως η δίκωπος των κοριτσών η Χρ.Μπούρμπου και η Μ.Κυρίδου η οποία πήρε την πρόκριση για την Ολυμπιάδα του Τόκιο. Χαίρομαι πολύ με όλα τα παιδιά τα οποία καταφέρνουν και φέρνουν μεγάλες επιτυχίες. Κυρίως αυτή τη περίοδο, με αρκετή προπόνηση, αφοσίωση στον στόχο τους και με ελλιπής οικονομική στήριξη» υπογραμμίζει.
Σχετικά με το Ευρωπαικό πρωτάθλημα Κ23 των Ιωαννίνων, στο οποίο η Ελλάδα κατετάγη τρίτη στον πίνακα των μεταλλίων, η Θεσσαλονικιά αθλήτρια επισημαίνει: «Το χαίρομαι πάρα πολύ που προβλήθηκαν οι αγώνες μέσω της ΕΡΤ. Ίσως αυτό είναι δείγμα του ότι αρχίζει να γίνεται πιο γνωστό το άθλημα στην Ελλάδα».
«Εντελώς διαφορετική νοοτροπία οι Ελβετοί»
Αναφορικά με την διαφορετική οπτική γωνία με την οποία βλέπουν τον αθλητισμό στη χώρα της δυτικοκεντρικής Ευρώπης, αναφέρει: «Στην Ελβετία έχουν μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Καταρχήν υπάρχουν 58 όμιλοι κωπηλασίας, ενώ είναι μια χώρα με περίπου ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα. Έχουν πάρα πολλές λίμνες και γι’αυτό έχουν αναπτύξει αρκετά την κωπηλασία. Είναι διαδεδομένη, όχι μόνο στα παιδιά, αλλά σε όλες τις ηλικίες. Στον σύλλογο μου, ο οποίος ονομάζεται belvoir ruderclub zuerich είμαστε 10 κωπηλάτες το αγωνιστικό τμήμα. Όλοι οι υπόλλοιποι είναι άτομα ηλικίας 40-45 χρονών οι οποίοι κατεβαίνουν σε διοργανώσεις μάστερς. Έχουμε μέχρι και έναν κύριο 75 χρονών ο οποίος έρχεται στις 6.00 το πρωί με φακό κεφαλής, βγάζει το σκιφ μόνο του και μπαίνει στο νερό».
Όσον αφορά την ενασχόληση της με την κωπηλασία στην χώρα των 1500 λιμνών αναφέρει: «Τα δυο πρώτα χρόνια στην Ελβετία τελείωσα τo μεταπτυχιακό μου στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και γι’αυτό δεν είχα χρόνο να κάνω προπόνηση. Αυτή τη χρονιά ασχολήθηκα με το διδακτορικό μου. Παράλληλα, όμως ξεκίνησα ξανά την κωπηλασία στο belvoir ruderclub zuerich. Ο κύριος λόγος ήταν για να περνάω ευχάριστα τις ελεύθερες ώρες μου. Ωστόσο, έκανα προπονήσεις με δυο κοπέλες οι οποίες ήταν πέρυσι στην ομάδα του πανεπιστημίου και με παρότρυναν να πάω κι εγώ εκεί να με δοκιμάσει ο προπονητής».
Μπορεί η πάλαι ποτέ πρωταθλήτρια του ΟΦΘ να σκόπευε να ρίξει το βάρος στο επαγγελματικό της μέλλον, ωστόσο βρήκε χρόνο να ασχοληθεί και με την κωπηλασία σε διεθνές πανεπιστημιακό επίπεδο: «Αρχές Σεπτεμβρίου (4-7) συμμετείχα με την ομάδα του Πανεπιστημίου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Γιένσεπινγκ της Σουδίας. Αγωνιστήκαμε και σε οχτάκωπο και σε τετραπλό σκιφ. Ενώ από τα μέσα Νοεμβρίου είχαμε πει με τα κορίτσια ότι ο βασικός μας στόχος ήταν να τρέξουμε στο τετραπλό. Τελικά μαζευτήκαμε αρκετές, είχαμε πολύ όρεξη και κάναμε πιο πολύ προπόνηση στην οχτάκωπο. Όταν ήρθε η στιγμή να τρέξουμε στον τελικό της οχτακώπου ήταν τρομερό το συναίσθημα. Βγήκαμε δεύτερες, οι πρώτες ήταν από το Λιντς της Αυστρίας. Μας ρίξαν ένα μήκος βέβαια, αλλά όπως και να το κάνουμε τα πήγαμε αρκετά καλά, αφού περάσαμε και ορισμένες μεγάλες δυνάμεις. Ήταν δύσκολη κούρσα λόγω καιρικών συνθηκών, αλλά την χαρήκαμε και ο προπονητής μας και εμείς πάρα πολύ».
«Τερματίσαμε τέσσερις βάρκες στο ίδιο λεπτό»
«Την ίδια μέρα μετά από περίπου τέσσερις ώρες αγωνιζόμασταν και στο τετραπλό σκιφ. Βέβαια ήμουν αρκετά εξουθενωμένη. Νομίζω αν δεν τρέχαμε στην οχτάκωπο θα είχαμε πάρει χρυσό στο τετραπλό. Βγήκαμε δεύτερες. Χάσαμε για 06 κλάσματα του δευτερολέπτου το χρυσό από το πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ και πήραμε το ασημένιο για 02 απο τις τρίτες (πανεπιστήμιο του Αμβούργου) και 04 από τις τέταρτες (πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ). Τέσσερις βάρκες στο ίδιο δευτερόλεπτο. Αυτά είναι τα ωραία στη κωπηλασία. περιμέναμε δέκα λεπτά να μας πουν τι θέσεις βγήκαμε. Θα την θυμάμαι ως μια από τις καλύτερες κούρσες που έχω κάνει ποτέ», καταλήγει.
“Κατά την διάρκεια της βράβευσης του πληρώματος της (του τετραπλού σκιφ) για το ασημένιο μετάλλιο στη Σουδία“
Ωστόσο η σεζόν έκλεισε ιδανικά για την Δέσποινα Εμμανουηλίδου, αφού κατέκτησε ένα ακόμη ασημένιο μετάλλιο σε διεθνής διοργάνωση: «Το καλοκαίρι (13-19 Αυγούστου) έλαβα μέρος σε μια Διεθνής Ρεγκάτα Πανεπιστημίων, στο Σιάν της Κίνα και το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Μου το πρότεινε μια κοπέλα με την οποία κάνουμε μαζί προπονήσεις (και στον όμιλο και στην ομάδα του πανεπιστημίου) τρεις εβδομάδες πριν. Η αφορμή ήταν η πρόσκληση που δέχθηκε το πανεπηστήμιο μου, αυτό της Ζυρίχης από την Κινέζικη Ομοσπονδια Κωπηλασίας και από ένα πανεπιστήμιο της Κίνας. Η Ρεγκάτα αυτή έχει διεξαχθεί ξανά στο παρελθόν, απλώς αυτή ήταν η πρώτη χρονιά που ήταν αναγνωρισμένη από τη FISA. Υπήρχε τρομερή οργάνωση στην διοργάνωση, είχαμε συνέντευξη τύπου, μας ζήτησαν να πάρουμε μαζί μας συγκεκριμένα ρούχα για φωτογράφιση, είχαμε dress code σχεδόν για τα πάντα. Μέχρι και εθελοντές συγκεκριμένα για το πανεπιστήμιο μας είχαμε».
«Οι κούρσες ήταν 850 μέτρα σπριντ και αγωνίζονταν μόνο οχτάκωπες. Κατε με είναι πολύ δύσκολο το να ανταπεξέλθεις σε τόσο μικρή απόσταση, διότι πρέπει να βγάλεις εκρηκτικότητα. Ήμασταν και οι οχτώ κοπέλες αρκετά καλά προπονημένες, ωστόσο δεν είχαμε αρκετό χρόνο μαζί ως πλήρωμα. Κάναμε πολύ καλό χρόνο στα προκριματικά. Περάσαμε σχετικά εύκολα στον τελικό. Μέχρι τελευταία στιγμή ήμασταν δίπλα με το Νότιγχαμ το οποίο βγήκε πρώτο. Την τρίτη θέση κατέκτησε η Οξφόρδη και την τέταρτη το Κέιμπριτζ», συμπληρώνει.
“Εν ώρα δράσης με την οχτάκωπο στη Κίνα“
Όσον αφορά τις μεταπτυχιακές σπουδές της η Ελληνίδα πρωταθλήτρια τονίζει: «Ήθελα εξ’αρχής να σπουδάσω στην Ελβετία διότι ο πατέρας μου είναι Ελβετός. Επομένως από την στιγμή που είχα την υπηκοότητα θα ήταν πιο εύκολο γι’εμένα. Έκανα πρόταση στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης διότι έχω και έναν ξάδερφο εκεί ο οποίος με βοήθησε αρκετά στο να εγκλιματιστώ».
«Μεγάλη υπερηφάνεια να φοράω το κορμάκι της εθνικής»
Ερωτηθείσα για το αν υπήρξε κάποια αναμέτρηση η οποία να την δυσκέλεψε ιδιαίτερα απαντάει: «Οι πιο δύσκολες κούρσες μου από άποψη ψυχολογικής πίεσης θεωρώ ότι ήταν αυτές με την εθνική στο παγκόσμιο των εφήβων-νεανίδων του Πλόβντιν, της Βουλγαρία, το 2012. Σε αυτή τη διοργάνωση είχα βγει 3η στον Β’ τελικό και 9η στη γενική σε τετραπλό σκιφ (με τις Αθηνά-Μαρία Αγγελοπούλου, Ξανθή Κολτσίδα, Βασιλική Ζυγούρα). Ένιωθα μεγάλη περηφάνεια να φοράω το κορμάκι της εθνικής Ελλάδας, κάτι το οποίο παράλληλα με άγχωνε. Είχα κάνει μεγάλη προσπάθεια, στον προκριματικό, στον προημιτελικό, στον μικρό τελικό, σε όλες τις κούρσες. Προσπαθούσα συνεχώς να ξεπεράσω τα όρια μου».
“Με το πλήρωμα της στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας της, στο Παγκόσμιο της Βουλγαρίας“
Κάνοντας τον απολογισμό της χρονιάς, η πρώην πρωταθλήτρια του ΝΟΙ εξηγεί: «Οι φετινές κούρσες σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά εντυπωσιακές, στις περσσότερες διεκδούσα με τα πληρώματα μου μια θέση μέχρι την τελευταία κουπιά. Εξίσου σημαντική εμπειρία γι’εμένα είναι το ότι κωπηλάτησα στο πανελβετικό πρωτάθλημα το οποίο έλαβε χώρα στις αρχές Ιουλίου στη Λουκέρνη, στη λίμνη των θεών. Μάλιστα στις δυο από τις τρεις κούρσες που έτρεξα κατέκτησα μετάλλιο (2η στην τετράκωπο γυναικών, 3η στο τετραπλό σκιφ γυναικών, 6η στην οχτάκωπο γυναικών)».
«Να διευρίνω τους ορίζοντες μου… μέσω του εθελοντισμού»
Ωστόσο ακολουθεί μια πρωτόγνωρη και μεταβατική για την ίδια χρονιά: «Πριν λίγο καιρό διέκοψα το διδακτορικό μου. Τέλη Αυγούστου ήταν η τελευταία μου μέρα στο πανεπιστήμιο.Θεώρησα ότι δεν με γεμίζει πλέον. Απλά εξιδικεύεσαι σε κάτι το οποίο ουσιαστικά δεν εχει τόσο νόημα. Αυτό το πιστεύω διότι είναι το ίδιο αντικείμενο με το master μου. Έκανα και κάποια πρακτική, μέσω της οποίας δίδασκα χημεία σε παιδιά. Κάπως έτσι ανακάλυψα ότι μου αρέσει η διδασκαλία και θα ήθελα να κάνω κάτι σε αυτή την κατεύθυνση».
«Θέλω να ταξιδέψω ώστε να διευρίνω τους ορίζοντες μου, αλλά και να προσφέρω σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Θα εργαστώ εθελοντικά ως εκπαιδευτικός για ένα διάστημα στο Ρίο ντε Ντζανέιρο της Βραζιλίας, σε παιδιά τα οποία δεν έχουν να πληρώσουν μαθήματα. Θα διδάξω Αγγλικά, τέχνες, αθλήματα, ότι χρειάζεται το κάθε σχολείο. Έκανα τρίμηνη σύμβαση. Μετά δεν ξέρω τι θα προκύψει. Η αλήθεια είναι ότι ήταν δύσκολη απόφαση», καταλήγει.
rowit
