Η ζωή είναι μικρή άνθρωπε, γι’ αυτό να την ζεις με τον τρόπο και τη δύναμη που της αρμόζει.
Να νιώθεις ευγνωμοσύνη για όσα έχεις κι αν κάτι είναι μέσα σου λειψό διεκδίκησε το. Να διεκδικείς όλα όσα σου αξίζουν, χωρίς να κάνεις βήμα πίσω. Aμετακίνητος να είσαι κατακτώντας όλα εκείνα τα μικρά που μπορεί να φωτίσουν το χαμόγελο σου.
Μεγάλη υπόθεση το χαμόγελο φίλε μου. Ιερό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, γιατί κανένας δεν έχει δικαίωμα να στο στερεί, ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός. Ναι, για εκείνον τον καταστροφικό εαυτό μιλώ που πολλές φορές προσπαθείς να τον νικήσεις… πόσες μάχες έδωσες και δίνεις μαζί του εσύ μόνο ξέρεις, αλλά να χαίρεσαι που έχεις εαυτό, είναι προσόν στις μέρες μας.
Μην κανεις το λάθος να θεωρήσεις κατι στη ζωή σου δεδομένο και μην πέσεις στην παγίδα του αυτονόητου, τα δεδομένα εύκολα γίνονται ζητούμενα κι όταν έρθει η ώρα να το κατανοήσεις ίσως να είναι πολύ πολύ αργά πια.
Γι’αυτο ό,τι αγαπάς τρυφερά να το φροντίζεις σαν να είναι το πολυτιμότερο πράγμα στη γη και να εκτιμάς άνθρωπε, βαθιά και αληθινά.
Να εκτιμάς, να λες ευχαριστώ άπειρες φορές σε αυτους που το αξίζουν και συγνώμη αν κάνεις λάθος, γιατί τα λάθη ίσως να φτιάχτηκαν για την συγχώρεση και την ευλογια της.
Και για τις επιθυμίες σου, σκληρά να παλεύεις άνθρωπε, με νυχια και με δόντια κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Μην καταστήσεις την ψυχή σου και τα θέλω σου ένα απέραντο νεκροταφείο για χάρη των άλλων. Mη φτάσει ποτέ εκείνη η καταραμένη ώρα που ίσως θρηνήσεις τον εαυτό σου.
Σκάλισε το μέσα σου, ανακάλυψε τις επιθυμίες σου και πράξε με λαχτάρα. Άνοιξε τον δικό σου δρόμο και βάδισε το μονοπάτι σου μόνο με περηφάνια, γιατί όπως έλεγε κι αυτός ο Κρητικός μάγκας Καζαντζάκης “ Ο,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα.”
Στηρίξου πάνω σου άνθρωπε! Πίστεψε σε σένα, ακόμα και τις στιγμές που νιώθεις τα πόδια σου αδύναμα, εκείνη τη μαύρη στιγμή που τα νιώθεις να τρεκλίζουν έτοιμος να καταρρεύσεις.
Πέσε! Kαλά ακούς…
Πέσε, πρέπει να πέσεις, έτσι είναι η φύση μας, μα επιβάλλεται να σηκωθείς ξανά και να προχωρήσεις, το πότε και το πως είναι δίκη σου υπόθεση.
Μην ζητήσεις βοήθεια, ούτε να τίνεις το χέρι σε κανένα, η λύση είσαι μόνο εσυ και μόνος σου πρέπει να ξετυλίξεις το κουβάρι. Αυτό το κουβάρι που σου ανήκει, δεν είναι του διπλανού σου, γι’ αυτο μην το παρατήσεις σε χέρια ξένα.
Μείνε στο πάτωμα, άκουσε τους χτύπους της καρδιάς σου, αφουγκράσου την ψυχή σου, βοήθησε την να ξεράσει όλα εκείνα τα σκουπίδια . Συλλογίσου, ξέσπασε και κλάψε… Κλάψε πολύ, τόσο πολύ ώσπου να φτάσεις στο σημείο να μην νιώθεις κι έπειτα συγχώρεσε. Συγχώρεσε τον εαυτό σου για τα αμέτρητα λάθη που του καταλογίζεις κι αγκάλιασε τον με όση δύναμη σου’ χει απομείνει. Αν έχεις τα κότσια συγχώρεσε κι αυτούς που σε έφτασαν στο σημείο να κυλιέσαι … μικρή είπαμε η ζωή κι αυτό είναι ένα μονοπάτι κάθαρσης.
Να χαίρεσαι που μπορείς και κλαις, που πονάς, που έχεις ψυχή, όπως να χαίρεσαι που δεν δηλώνεις αλάνθαστος,παρτάκιας και αναίσθητος.
Ναι σε σένα άνθρωπε μιλάω, που είσαι ακόμα γονατισμένος, πεσμένος στο έδαφος, για σένα που νιώθεις λίγος και μικρός.
Να θυμάσαι πως η ουσία δεν βρίσκεται στην πτώση αλλά στην ανύψωση κι αν δεν χαμηλώσεις, αν δεν συρθείς, δεν πρόκειται να βιώσεις αυτή την ευλογημένη γεμάτη υπερδύναμη στιγμή, δεν θα ανακαλύψεις ποτέ εκείνες τις απόκρυφες μαγικές δυνάμεις του είναι σου.
Κι αν καμία φορά μείνεις παραπάνω από όσο έπρεπε στο πάτωμα, μην ντραπείς! Κανείς δεν είναι άτρωτος. Ένα πράγμα έχε στο νου σου, πως τα πατώματα είναι δύναμη, γι’ αυτό καμία φορά να τα επιζητείς.
Σκέψου πως αυτά σε έχουν κάνει τον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Να είσαι περήφανος.
Εγώ πάντως είμαι.
Κατερίνα Μιχελάκη
