Αναρωτιέμαι αν πραγματικά έχει νόημα όλος αυτός ο αγώνας που δίνουμε για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία -ΑΜΕΑ, αν θα αλλάξει ποτέ κάτι μέσα μας και αν θα αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος.
Τι σημαίνει όμως η λέξη αγωνίζομαι για ένα άτομο με αναπηρία ;
Αγωνίζομαι σημαίνει παλεύω, παλεύω πρώτα μέσα μου για να δεχτώ και να κάνω κομμάτι του εαυτού μου τη διαφορετικότητα (που είναι και το πιο δύσκολο). Αγωνίζομαι για να πείσω τους γύρω μου για το δίκαιο και την αποδοχή. Αγωνίζομαι σε συνεργασία με άλλους ανθρώπους που βιώνουν και αυτοί ότι και εγώ δημιουργώντας μικρές ομάδες για να κάνουνε κάτι καλύτερο όλοι μαζί. Φτάνουμε στο σημείο που όλοι μαζί σαν μια γροθιά αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα μας επιδιώκοντας με όλους τους φορείς και τα εργαλεία να κάνουμε πράξη τα όνειρα μας ..
Πώς όμως να αγωνιστούμε για να αλλάξουμε τη παιδεία αυτού του κόσμου; Ο παραγκωνισμός μας, η στέρηση των πιο απλών και καθημερινών δικαιωμάτων μας, ο κοινωνικώς αποκλεισμός, η περιθωριοποίηση και ο χλευασμός μας είναι οι κύριες πηγές του κακού με συνέπεια τη συνεχιζόμενη αλυσίδα των αποκλεισμών μας σε σοβαρότερα θέματα βασικής ανάγκης και βιοπορισμού.
Παραδείγματα τέτοιου είδους πολλά και καθημερινά αλλά στο άκουσμα της φράσης “φτάνει πια με τα ΑΜΕΑ ” επιεικώς εξοργίζομαι.
Η απάντηση μου είναι πως αν ο καθένας δεν διδαχτεί τη παιδεία για να τη μεταδώσει και σε άλλους , πως αν η αλλαγή δεν έρθει πρώτα σε ατομικό και μετά να περάσει σε συλλογικό επίπεδο δεν θα αλλάξει τίποτα.
Όμως προς πείσμα όλων εμείς θα είμαστε εδώ και θα παλεύουμε καθημερινά με περισσότερο πείσμα και δύναμη για αυτό που κάποιοι θεωρούν δεδομένο .
