Επιμένω σε έναν πλανήτη όπου οι άνθρωποι αγκαλιάζονται πολύ….και όταν αγκαλιάζονται βρίσκουν λύσεις για όλα! Επιμένω σε κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά σκορπά τόση αγάπη και υπομονή, που τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο μαγικά!
Ίσως μία μέρα χρόνια από τώρα μακριά να μπορούμε να είμαστε αλλιώς…όχι μάλλον αλλιώς αλλά αλλιώτικοι. Να μπορούμε να έρθουμε πολύ κοντά, να μπορούμε να μην φοβόμαστε, να μην σπαταλάμε ανούσιο χρόνο για πράγματα που θα έπρεπε να μην δίνουμε καν σημασία!
Ίσως μία μέρα να μπορούμε να φωνάξουμε δυνατά: «Είμαστε αλλιώτικοι αλλά τόσο ίδιοι»! Και ξέρεις δεν είναι τόσο αυτό που θέλησες να πεις ή να νιώσεις με την αγκαλιά αλλά η δύναμή της έχει κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί…είναι μεγάλη η δύναμή της και ας μην το πιστεύεις…κάνει τα ίδια αλλιώτικα και τα αλλιώτικα ίδια! Φοβερό ε; Μεγάλη υπόθεση το ξένο να το κάνεις οικείο και το οικείο ξένο. Και τελικά αυτό που άξιζε να είναι ο χρόνος που σπατάλησες για μία μόνο αγκαλιά!
Σε έναν πλανήτη λοιπόν όπου κυριαρχούν μικρόκοσμοι με φωτισμένα παράθυρα, με μοσχοβολιστά λουλούδια στους κήπους με σπίτια άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα, με ανθρώπους που τρέχουν πάνω κάτω σαν τρελοί, μέσα έξω να προλάβουν…ούτε αυτοί δεν ξέρουν τι να προλάβουν, που φυσούν και ξεφυσούν, που νευριάζουν και γελάνε καμιά φορά ταυτόχρονα χωρίς να συνειδητοποιούν τι κάνουν, που παίζουν, που γράφουν, που τραγουδούν και καμιά φορά ίσως και να κλαίνε…που δουλεύουν ακατάπαυστα που αυξάνουν τους ρυθμούς τους ανάλογα με την καθημερινότητα…αλήθεια τι είναι άραγε αυτή η καθημερινότητα…που γοητεύονται και αγαπιούνται, που ίσως και να απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονα και να παρηγορούνται, που μοιράζονται και αλληλοβοηθιούνται, που καμιά φορά αισθάνονται και ευάλωτοι και δεν το ομολογούνε…σε αυτόν τον πλανήτη λοιπόν αυτοί οι ίδιοι και συνάμα αλλιώτικοι άνθρωποι ξυπνούν και κοιμούνται με μία αγκαλιά!
Και έτσι ξημερώνουν μέρες και έρχονται νύχτες ατελείωτες καμιά φορά! Και ξημερώνουν μέρες που είμαστε μακριά και τόσο ίδιοι και μέρες που είμαστε τόσο κοντά και τόσο διαφορετικοί! Μέρες γεμάτες άγχος και φόβο, μέρες γεμάτες ελπίδα και χαρά! Νύχτες γεμάτες μοναξιά και πόνο αλλά και νύχτες με γαλήνη και ζεστασιά! Μέρες και νύχτες γεμάτες από μία αγκαλιά!
Μαρία Σπανούδη – parallaximag
