Για όλες εκείνες τις φορές, που έθαψα τα όνειρα μου, για να μην μπούνε εμπόδια στις δικές σου επιθυμίες.
Για όλες τις φορές, που έπνιξα τα δάκρυα μου, για να μην σου χαλάσω τη διάθεση.
Για όλες τις στιγμές, που με άδειασες με τις λέξεις σου και ο κόσμος μου κατέρρευσε, δίχως να αρθρώσω λέξη.
Για όλες εκείνες τις φορές, που φοβόμουν την επόμενη κριτική σου και την επερχόμενη καταιγίδα κατηγοριών, που με καθιστούσε σε ότι πιο άχρηστο υπάρχει!
Για όλες τις προσδοκίες μου, που ποτέ δεν έλαβες υπόψιν σου, διότι σου φαίνονταν ανάξιες προσοχής και σοβαρότητας.
Όμως μέσα μου σπάραζαν τα “θέλω” μου και η φωνή της ψυχής μου, πνιγόταν στην αδιαφορία σου και στην απαξίωση!
Για όλες εκείνες τις μέρες που έκανα τον Καραγκιόζη, για να σου φτιάξω τη διάθεση.
Για τις στιγμές που έγινα γιατρός, ψυχολόγος, φίλος, εξομολογητής, υποστηρικτής, σάκος του μποξ και ότι άλλο χρειάστηκε, για να μπορέσω να σε στηρίξω όταν έπεφτες.
Για εκείνες τις νύχτες που δάγκωνα πνιχτά τα χείλη μου, για να μην καταλάβεις την απογοήτευση που με πλημμύριζε, μετά
από μία ακόμη σεξουαλική σου απόρριψη!
Βλέπεις είχες την κούραση σου και δεν είχες διάθεση για παιχνίδια και ερωτοτροπίες.
Για όλες τις φορές που με μείωσες και με χλεύασες στους φίλους μας, στους γονείς σου και στον περίγυρο μας.
Βλέπεις δεν είχα την δική σου εξυπνάδα!
Για όλες τις ώρες που σε περίμενα και πίστευα τα άθλια ψέματα σου και τις ηλίθιες δικαιολογίες σου.
Για όλες εκείνες τις φορές, που έψαχνα στα μάτια σου μια σπίθα αγάπης, στα χέρια σου μία έκφραση τρυφερότητας και στο στόμα σου μία ένδειξη σεβασμού.
Όμως είχαν σφραγίσει οι στρόφιγγες της αγάπης σου, όπως το οξυγόνο της σχέσης μας.
Για όλες εκείνες τις φορές λοιπόν, αποχωρώ!
Διότι το χρωστάω στον εαυτό μου!
Διότι θέλω να προλάβω και γω, να ζήσω!
Τριστάνος
