Είναι εκείνος ο τύπος που ξαφνικά έχασε την γη κάτω από τα πόδια του, όταν πρωτοαντίκρυσε την μαμά σου, πήρε θάρρος από το χτύπημα των κολλητών του στην πλάτη και την πλησίασε με την ελπίδα πως δεν θα φάει τα μούτρα του. Που στο πρώτο ραντεβού ήθελε να είναι όλα τέλεια για να μπορέσει να την ξαναδεί. Στο πρώτο φιλί ένιωσε διαφορετικά από όλα τα προηγούμενα φιλιά που είχε δώσει. Ξαφνικά λίγο καιρό μετά παράξενες ιδέες τρύπωσαν στο μυαλό του κι άρχισε να σκέφτεται πως η ιδέα του να έχει αυτήν την γυναίκα για πάντα στο πλευρό του ήταν παραπάνω από δελεαστική. Εκείνος που στο γάμο του δεν σταμάτησε να χαμογελάει, όσα ρύζια κι αν τον πέτυχαν.
Σαν αντίκρισε το σημαδάκι που μαρτυρούσε την παρουσία σου, στο σώμα της μαμάς σου, ήξερε πως ήρθε η στιγμή να παίξει τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής του. Φόβος μικρός άστραψε για δευτερόλεπτα στο μυαλό του, αν θα τα κατάφερνε, το σώμα του δεν ήταν σαν της μαμάς σου, δεν είχε τα όπλα να τον βοηθήσουν να προσαρμοστεί στην παρουσία σου όπως εκείνη. Η καρδιά και η ψυχή του έβαλαν όλη τους την δύναμη για να διώξουν τον φόβο μακριά και να αγκαλιάσουν εσένα και την χαρά που θα έφερνες στην ζωή του. Μεγάλωνες μέρα με την μέρα κι εκείνος λαχταρούσε να σε νιώσει να κλωτσάς, σε προκαλούσε να δείξεις και σ’ εκείνον την παρουσία σου. Κάθε φορά που η μαμά σου νόμιζε πως ήρθε η ώρα να κάνεις την εμφάνιση σου, παρατούσε τα πάντα, κι έτρεχε πιο γρήγορα κι από τον άνεμο. Σαν άκουσε το πρώτο σου κλάμα, χαράχτηκε για πάντα στο είναι του κι ορκίστηκε πως κάθε φορά που θα έκλαιγες στο μέλλον θα ήταν από χαρά, αλλιώς εκείνος, θα αναλάμβανε με οποιονδήποτε τρόπο να επαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη σου. Η πρώτη αγκαλιά σας, το πρώτο ταξίδι του στον έβδομο ουρανό.
Η αγάπη του λίγο διαφορετική από της μαμάς, τα “σ’ αγαπώ” του, μετρημένα, μα γρήγορα καταλαβαίνεις πως τον έχεις του χεριού σου και πως σ’ εκείνον θα στραφείς όταν η μαμά σου δίνει θρεπτικό γιαούρτι μα εσύ λαχταράς παγωτό, όταν η μαμά λέει πως έχεις αρκετά παιχνίδια αλλά εσύ έχεις το μουτράκι σου κολλημένο στην βιτρίνα. Η μαμά ξεχνάει πως μεγάλωσες και δεν είσαι πια το μωρό της μα εκείνος είναι εκεί να σπάει κάθε φορά την φούσκα που υπάρχει γύρω σου αρκετά για να μπορέσεις να ξεγλιστρήσεις να δοκιμάσεις μια νέα περιπέτεια. Είναι εκεί, πάντα το δίχτυ ασφαλείας κάτω από τα πόδια σου, άσχετα αν εσύ δεν τον βλέπεις, έτοιμος να σε σώσει αν παραπατήσεις στην πρώτη σου προσπάθεια να ανέβεις σε δέντρο ή να ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας.
Ακόμα κι όταν μεγαλώσει, η αγκαλιά του είναι τόσο σφιχτή, όπως εκείνη η πρώτη στο μαιευτήριο. Τα μάτια του παρακολουθούν πιο διακριτικά από της μαμάς, αλλά λάμπουν κάθε φορά που τον πλησιάζεις. Περνάει στοργικά το χέρι του γύρω από τους ώμους της μαμάς και μαζί σαν ένα σε καμαρώνουν από την στιγμή που έκανες το πρώτο σου βήμα μέχρι και την στιγμή που εσύ και ο σύντροφος σου με το χέρι του στοργικά γύρω από τους ώμους σου καμαρώνετε το δικό σας πλάσμα να κάνει το πρώτο του βήμα. Είναι ευτυχισμένος, μα δεν θα το ακούσεις από τα χείλη του. Ξέρεις όμως πως αν κρυφοκοιτάξεις στην καρδιά του, θα βρεις κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου.
Είναι ο πατέρας σου, ο μπαμπάς σου, ο μπαμπακούλης σου, η κρυφή σου αδυναμία και όσα χρόνια κι αν περάσουν η αγκαλιά του θα είναι πάντα το λιμάνι σου. Το μόνο μέρος στον κόσμο που νιώθεις τόσο ασφαλής όσο ένιωθες όταν κολυμπούσες στην κοιλιά της μαμάς σου. Εκείνη σου πρόσφερε πρώτη την προστασία της, εκείνος στην συνέχεια ανέλαβε το καθήκον να μην σου λείψει ποτέ. Τίποτα στον κόσμο δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τους μπαμπάδες. Πολλές φορές πιστεύουν πως δεν τους το αναγνωρίζουμε αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπαμπάδες σας βλέπουμε, σας νιώθουμε και σας αγαπάμε. Χρόνια πολλά μπαμπάδες, σας ευχαριστούμε που κάνετε τον κόσμο μας και τον κόσμο των παιδιών πιο όμορφο. Σας καμαρώνουμε κρυφά, και σας λατρεύουμε κάθε μέρα λιγάκι περισσότερο απλά και μόνο γιατί υπάρχετε στην ζωή μας.
Ματίνα Τριλίβα
