Ο Σεπτέμβριος σημαίνει πολλά για όλους μας. Το καλοκαίρι τελείωσε. Ετοιμαζόμαστε για τα σχολεία, κανονίζουμε τις δραστηριότητες των παιδιών, φυτεύουμε τα χειμωνιάτικα φυτά μας, φτιάχνουμε τις ντουλάπες μας, μετράμε αντίστροφα για τα Χριστούγεννα.
Αλλά ήδη στο timeline μου εμφανίζονται τα posts “Go Gold”. Ο Χρυσός Σεπτέμβρης. Ο μήνας που οι περισσότεροι μιλάμε για τον Καρκίνο της Παιδικής Ηλικίας, ξαναθυμόμαστε το χρυσό ribbon, διαβάζουμε τις ιστορίες παιδιών με καρκίνο, θυμόμαστε τα παιδιά που έχασαν την μάχη…
Για μένα και για πολλούς φίλους μου, αυτός ο μήνας, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, δεν είναι ακόμη ένας μήνας ευαισθητοποίησης. Για μένα και για πολλούς φίλους μου, ο καρκίνος των παιδιών μας, είναι μαζί μας κάθε μέρα. Κάθε μέρα μιλάμε γι αυτόν, διαβάζουμε, ανταλλάσσουμε απόψεις, ενημερωνόμαστε, αναζητούμε. Για μένα και για πολλούς φίλους μου, αυτός ο μήνας ξεκίνησε ακούγοντας τα πιο τραγικά λόγια που μπορεί να ακούσει ένας γονιός «το παιδί σας έχει καρκίνο» και συνεχίζει έτσι από τότε.
Δημοσιεύω και μοιράζομαι όποια πληροφορία έρχεται στο timeline μου όλο τον μήνα. Υπάρχουν πολλά να διαβάσεις. Στατιστικά στοιχεία, αληθινές ιστορίες, νίκες, ήττες, συναισθήματα, ζωές, πορείες παιδιών και οικογενειών από την διάγνωση στις χημειοθεραπείες και πάλι πίσω. Side effects, Late effects, αγώνες να βρεθεί η θεραπεία.
Αυτό όμως που με σοκάρει και με παγώνει ακόμη, είναι ο μεγάλος αριθμός παιδιών σε όλο τον κόσμο που διαβαίνει τους διαδρόμους των Αιματολογικών.Ογκολογικών Νοσοκομείων.
Το δικό μου παιδί έχει βγει από αυτόν τον εφιάλτη. Σπάνια πηγαίνουμε πια στο νοσοκομείο. Έχουν αραιώσει και οι εξετάσεις. Αλλά κάθε φορά τα ξαναζώ όλα από την αρχή. Μια φορά μαμά παιδιού με καρκίνο, πάντα μαμά παιδιού με καρκίνο. Πηγαίνω στο νοσοκομείο και βλέπω νέα πρόσωπα. Όλα όμως μένουν τα ίδια. Ίδιες θεραπείες, ίδια πρωτόκολλα, ίδιες ελπίδες, ίδιες απώλειες.
Αλλάζουν τα πρόσωπα αλλά ο πόνος και η θλίψη παραμένουν τα ίδια.
Η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο είναι σκληρή. Σημαίνει να γνωρίζεις τι περνούν αυτά τα παιδιά και οι οικογένειες τους. Σημαίνει να σταθείς για λίγο στη θέση μας ακόμη κι αν δεν μπορείς να διανοηθείς να μπεις στην θέση μας. Σημαίνει ακόμη και για τα δευτερόλεπτα που αντέχεις, να αφήσεις το μυαλό σου να δεχθεί το γεγονός ότι και τα παιδιά νοσούν με καρκίνο και ότι είναι ότι πιο τρομακτικό μπορείς να διανοηθείς.
Αυτόν τον Σεπτέμβρη, έστω για ένα λεπτό, έλα μαζί μου. Φαντάσου ότι είναι το δικό σου το παιδί στο κρεβάτι του νοσοκομείου, κάνοντας θεραπεία που κρατά μια ολόκληρη μέρα. Που κάνει εμετούς, έχει χάσει τα μαλλιά του, και ίσως καταφέρει να κερδίσει τον καρκίνο, αφού πρώτα έχει καταστραφεί όλος του ο οργανισμός από τις χημειοθεραπείες.
Φαντάσου ότι είναι το δικό σου παιδί που κάνει μεταγγίσεις αίματος κάθε μέρα.
Φαντάσου ότι είναι το δικό σου παιδί που πρέπει να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών, που περιμένει να βρεθεί συμβατός δότης, και κάθε μέρα που περνάει κινδυνεύει η ζωή του, ενώ εσύ παρακαλάς να βρεθεί ο δοτής και αναρωτιέσαι «κανείς δεν λυπάται το παιδί μου; Γιατί δεν δίνουν όλοι λίγο σάλιο;».
Φαντάσου να έρχεσαι κάθε μέρα αντιμέτωπη με τα στατιστικά και την θνησιμότητα του παιδιού σου.
Φαντάσου τον εαυτό σου να παρακαλάει να είναι το δικό σου παιδί στο 85% που επιζεί.
Μαμά Μένια
