Πάνε κιόλας έντεκα μήνες από τότε που ο κορονοϊός μας χτύπησε την πόρτα, και η ζωή μας έχει αλλάξει ριζικά… Εκτός από την μάσκα, οι αποστάσεις που πρέπει να κρατάμε από όλους είναι απαραίτητες, ενώ πολλές φορές αποφεύγω ακόμη και να αγκαλιάσω τα παιδιά μου επειδή φοβάμαι.
Στην πρώτη καραντίνα, αυτό που έλειπε περισσότερο απ’ όλα ήταν η επαφή με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Λαχταρούσα να κλείσω στην παλάμη μου τα χέρια των γονιών μου για να τους παρηγορήσω ή να αγκαλιάσω τις φίλες μου για να παρηγορηθώ. Μου έλειπαν οι συγκεντρώσεις των συγγενών στο σπίτι και οι παιδικές φωνές στην γειτονιά. Με τους περισσότερους κοντινούς μου ανθρώπους μιλούσα μόνο στο τηλέφωνο ή στο skype κι αυτό μου στοίχιζε πολύ συναισθηματικά!
Αργότερα, όταν τελείωσε το lockdown, τα πράγματα δεν έγιναν ευκολότερα για μένα. Ναι μεν μπορούσα να συναντήσω όποιον ήθελα, αλλά από απόσταση δύο μέτρων. Η ζεστή αγκαλιά εκείνων που αγαπώ μου έλειπε αφόρητα και τίποτα δεν μπορούσε να με παρηγορήσει. Όταν συνατιόμασταν, μάλιστα, έτρεχα ασυναίσθητα να τους αγκαλιάσω και τελευταία στιγμή θυμόμουν πως δεν πρέπει – ώσπου συνέβη κάτι που δεν είχα φανταστεί…
Δυο μέρες πριν ανακοινωθεί το δεύτερο lockdown, βρέθηκα με τους αγαπημένους μου φίλους και δεν επιχείρησα ούτε καν μηχανικά να τους αγκαλιάσω. Το σώμα και το μυαλό μου έχουν πλέον αποδεχτεί αυτήν την κατάσταση και σταδιακά, η ανάγκη για αγκαλιά δεν είναι τόσο μεγάλη, όσο ήταν πριν την εμφάνιση του κορονοϊού.
Εκτός απ’ αυτό, όμως, έχει αλλάξει και κάτι ακόμα στη ζωή μου: μερικές φορές, δεν νιώθω καν την ανάγκη να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους. Μόλις τελειώσω με τις υποχρεώσεις της ημέρας και βάλω τα παιδιά για ύπνο, μου αρέσει να απομονώνομαι στα βιβλία ή τις σειρές μου, και δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Αποφεύγω τα μηνύματα των φίλων μου, βγαίνω από το σπίτι μόνο για τα απολύτως απαραίτητα και δεν έχω όρεξη να δω κανέναν. Οι ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο και το skype έγιναν παρελθόν – ένα παρελθόν, μάλιστα, που δεν μου λείπει καθόλου.
Παρόλο που δεν μου λείπει, όμως, αναγνωρίζω πως είναι επικίνδυνο. Φοβάμαι πολύ την νέα αυτή κατάσταση και ανησυχώ πως μέχρι να περάσει η πανδημία, θα έχω περάσει στο άλλο άκρο. Ενώ κάποτε δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς φίλους, αγκαλιές και ατελείωτες συζητήσεις, μετά από αυτήν την περιπέτεια θα έχω κλειστεί στον εαυτό μου και θα παρουσιάζω αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Μία επίπτωση που την φοβάμαι τόσο για μένα, όσο και για τα παιδιά μου που όλο αυτό το διάστημα με παρακολουθούν να μεταμορφώνομαι από μία μαμά γεμάτη ζωντάνια, σε μια μια μαμά σχεδόν καταθλιπτική.
Και δυστυχώς, δεν είναι κάτι που φοβάμαι μόνο για τον εαυτό μου. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και βλέπω στα μάτια τους την παραίτηση. Τουλάχιστον τον πρώτο καιρό έβλεπες ανησυχία, άγχος ή φόβο – υπήρχαν συναισθήματα. Πλέον αισθάνομαι ότι είναι παραδομένοι στην κατάσταση κι αφήνονται στη θλίψη να τους κάνει ό,τι θέλει.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως τη σοβαρότητα της κατάστασης, κατανοώ τα προβλήματα που έχουν προκύψει και ξέρω πως ο καθένας μας κουβαλάει «τοn σταυρό» του. Αναγνωρίζω, όμως, και την αναγκαιότητα να σταθούμε στα πόδια μας με αισιοδοξία και να μην αφήσουμε τις καταστάσεις να μας πάρουν από κάτω. Όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή η φουρτούνα πρέπει να την περάσουμε παρέα. Ο ένας να δίνει κουράγιο στον άλλον και όλοι μαζί να δίνουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά. Οι φίλοι μας και η οικογένειά μας είναι αναντικατάστατοι και χρειάζεται να παλέψουμε ώστε να μην αποξενωθούμε μεταξύ μας. Εξάλλου, η αγάπη τα νικάει όλα, σωστά;
mama365
