Ανάμεσα στη γκρίνια για τις τρίχες στον νιπτήρα, τις εκρήξεις εγωισμού και τα βράδια που κοιμόμαστε μουτρωμένοι, βρίσκονται μικρές και πολλές ενέσεις ευτυχίας, οικειότητας, τρυφερότητας και αγάπης σχεδόν μητρικής. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να γκρινιάζουμε αρκετά και να απολαμβάνουμε λίγο όσα θεωρούμε αυτονόητα, γι’ αυτό κι εμείς τα βάλαμε κάτω, τα ζυγίσαμε, τα σκεφτήκαμε κι είπαμε ότι μας αξίζει να κόψουμε (για λίγο) την κλάψα και να απαριθμήσουμε όσα μας κάνουν χαρούμενους μέσα στη μακροχρόνια, ελλειμματική, σχιζοφρενική, αγαπησιάρα και πολύ συντροφική σχέση μας.
Και απαριθμώντας, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι μακροχρόνιες σχέσεις, είτε σφραγίζονται με όρκους πίστης είτε όχι, είναι πολύ, πολύ ωραίες. Μπελαλίδικες, αλλά ωραίες. Κάτι σαν τον μουσακά.
Είναι, λοιπόν, ωραίο να ‘σαι σε μακροχρόνια σχέση γιατί…
Γιατί έχεις κάποιον να σε παίρνει αγκαλιά τα βράδια και να ανέχεται τη μαλλούρα σου στο πρόσωπό του.
Γιατί υπάρχει ένας άνθρωπος στη γη εκτός απ’ τη μαμά σου και τον μπαμπά σου, που ανέχεται τις ιδιοτροπίες, την γκρίνια, την υπερπροστατευτικότητα, τις ανασφάλειες, τους εγωισμούς, τους ψυχαναγκασμούς και ό,τι άλλο εν πάση περιπτώσει κουβαλάς.
Γιατί έχεις κάποιον να σου λέει «σύνελθε, παιδί μου, πάρε 2 βαθιές ανάσες», όταν πανικοβάλλεσαι και παθαίνεις μικρές κρίσεις υστερίας.
Γιατί έχεις κάποιον που έρχεται να σε πάρει απ’ το αεροδρόμιο στις 3 η ώρα το πρωί και να σε πηγαίνει στα ΚΤΕΛ αξημέρωτα.
Γιατί υπάρχει πάντα ένα ζεστό πόδι ν’ ακουμπήσεις την παγωμένη σου πατούσα τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Γιατί γελάς σαν χαζός με τα ίδια αστεία που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει.
Γιατί ο σύντροφός μας είναι ο καθρέφτης μας κι αν καμιά φορά μας δείχνει πολύ, πολύ άσχημους, δεν πειράζει, γιατί ξέρει να λέει «είσαι η πιο όμορφη του κόσμου» -κι ας μη μοιάζεις πια και τόσο με Χιονάτη.
Γιατί κάνεις σωστό, ενήλικο, δοκιμασμένο-και-πάντα-επιτυχημένο σεξ.
Γιατί έχεις κάποιον να πάρεις τηλέφωνο και να κλαψουρίσεις για κάτι ασήμαντο που έγινε στη δουλειά.
Γιατί υπάρχει κάποιος να σε ξύσει εκεί (πιο κάτω, πιο πάνω, πιο δεξιά, ααααχχ, εκεί ΕΚΕΙ!) που δεν φτάνεις.
Γιατί υπάρχει κάποιος που θα μοιραστεί μαζί σου τις τηγανιτές του πατάτες κι ας είπες πως δεν πεινούσες.
Γιατί μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα κι ο κακός, όταν είσαι μαζί του.
Και γιατί αυτό σημαίνει οικειότητα.
Γιατί σε μαθαίνει να συγχωρείς.
Γιατί σε μαθαίνει ότι οι σχέσεις θέλουν δουλειά.
Γιατί, όταν όλα τ’ άλλα έχουν αποτύχει, θα μπορείς πάντα να του πεις «μου ανοίγεις το βάζο με τη μαγιονέζα;».
Γιατί αγαπώντας χωρίς ανασφάλειες και με μετριασμένους εγωισμούς (αμφότεροι κάμπτονται με την παρόδο του χρόνου), γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Γιατί εκεί που νόμιζες ότι δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις και να νιώθεις κάποιον τόσο κοντά σου όσο την οικογένειά σου, συνειδητοποιείς ότι οικογένεια δεν είναι μόνο ο δεσμός αίματος.
Γιατί υπάρχει κάποιος που είναι καλός σ’ όσα εσύ είσαι σκράπας.
Και γιατί υπάρχει κάποιος που σε κάνει να νιώθεις ότι η ζωή χωρίς αυτόν θα ήταν μια βλακεία και μισή, που δεν θ’ άξιζε τον κόπο. Γι’ αυτό όταν βλέπεις γεροντάκια στη λαϊκή και στον δρόμο και στα λεωφορεία αγαπημένα μ’ έναν τρόπο ήσυχο, σχεδόν αδερφικό, χαμογελάς λίγο και σκέφτεσαι «εμείς».
