Πιάστηκαν στα χέρια επειδή ο ένας δεν άντεχε τις φωνές κι ο άλλος θεωρούσε ότι «παιδιά είναι, τι να τα κάνεις!». Το διαχρονικό θέμα στις πλαζ και στις ταβέρνες το καλοκαίρι!
Μέχρι τώρα είχαμε δει ανθρώπους να ξεκινούν τα μπουνίδια για διάφορους λόγους, με τα «γκάλοπ» να αναφέρουν τους πέντε δημοφιλέστερους:
*Για διαφωνίες στα αθλητικά!
*Για διαφωνίες στα πολιτικά!!
*Για πείραγμα κοπέλας από άλλη παρέα.
*Για μια θέση πάρκινγκ!
*Για τρακάρισμα.
Να όμως που οι λόγοι αυξάνονται για τους πάντα θερμόαιμους Έλληνες.
Πριν λίγες μέρες, μπροστά στα μάτια δεκάδων λουόμενων, έπαιξαν μπουνιές δύο άνθρωποι σε παραλία της Πελοποννήσου επειδή το παιδί του ενός το έκανε κόλαση –είναι η αλήθεια- στη θάλασσα κι ο πατέρας –επίσης αλήθεια- σφύριζε αδιάφορα παρά τις παρακλήσεις που δεχόταν να μαζέψει τον μικρό δαίμονα που πετούσε παντού άμμο!
Κουβέντα στην κουβέντα, λόγο στο λόγο, επιχείρημα στο επιχείρημα, τα αίματα άναψαν κι οι δυο τους ήρθαν στα χέρια!
Κι είναι θαύμα που δεν πλακώθηκαν κι άλλοι, αφού αμέσως σχηματίστηκαν δύο «αντιμαχόμενες» παρατάξεις, άνθρωποι που έπαιρναν το μέρος του ενός αλλά και του άλλου!
Οι μεν υποστήριζαν ότι «όλοι έχουν δικαίωμα στην ξεκούραση, άρα δεν μπορεί κάποιος να αφήνει το παιδί του να ουρλιάζει και να ενοχλεί όλους τους υπόλοιπους», οι δε ότι «παιδιά είναι, δεν γίνεται να τα έχουμε όλο το χρόνο με ‘μη’ και ‘μη’»
Είναι ένα διαχρονικό το θέμα που όντως δημιουργεί έντονες αντιπαραθέσεις και… δύο παρατάξεις!
Ποιος δεν έχει δει παιδιά που όντως ενοχλούν αφόρητα όσους είναι στη θάλασσα, στην ταβέρνα, στο σουβλατζίδικο, οπουδήποτε.
Κι η γκάμα είναι πραγματικά τεράστια:
-Παιδιά να κυνηγιούνται λυσσασμένα γύρω-γύρω από τις ξαπλώστρες, με τη μάνα και τον πατέρα να καμαρώνουν που τα καμάρια τους είναι τόσο… αθλητικά και με εξαιρετική φυσική κατάσταση.
-Παιδιά να ουρλιάζουν, να στριγγλίζουν, να φωνάζουν ασταμάτητα, με τους γονείς τους να θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό.
-Παιδιά να κλαίνε γοερά γιατί κάποιος τους πήρε το παιχνίδι, με τους γονείς να φωνάζουν από την ξαπλώστρα τους: «Μην κλαις, πάρτο πίσω».
-Παιδιά να λούζουν τον κόσμο με τα πιστόλια τους και τους γονείς να απορούν γιατί δυσφορούν κάποιοι άνθρωποι στις ξαπλώστρες τους.
-Παιδιά να μαλλιοτραβιούνται επειδή διεκδικούσαν το ίδιο παιχνίδι αλλά ουδείς από τους γονείς να ασχολείται.
-Παιδιά να κάνουν απίστευτη φασαρία αλλά η μαμά τους να μην ακούει καν γιατί εκείνη την ώρα είναι συγκεντρωμένη στη selfie που βγάζει και θέλει να εντυπωσιάσει όλο το Instagram. Κι ύστερα από η ίδια να φωνάζει από απόσταση τριάντα μέτρων: «Θέλεις να σου παραγγείλω σουβλάκι ή μπιφτέκι;»
Οι Έλληνες γονείς λοιπόν (προφανώς όχι όλοι) θεωρούν δεδομένο ότι τα παιδιά τους μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν, όπως ακριβώς και στο σπίτι τους. Πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει σ’ αυτούς τους γονείς ότι η παραλία ή το εστιατόριο είναι για όλους και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ; Πώς μπορεί να τους πει ότι σε ένα δημόσιο χώρο οφείλουν να προσέχουν τα παιδιά τους;
Σε όλους έχουν τύχει από απλά έως «βαριά» περιστατικά, που δείχνουν μέρος της νοοτροπίας των Ελλήνων. Αν τολμήσεις και κοιτάξεις προς το μέρος των γονιών που έχουν αφήσει τα παιδιά τους ανεξέλεγκτα, μπορεί και να τις φας από τον θιγμένο πατέρα, όπως καλή ώρα σ’ εκείνη την παραλία της Πελοποννήσου.
Η ίδια ατάκα που περιφέρεται ανά τις δεκαετίες, είναι πιο ανθεκτική κι από τις κατσαρίδες: «Ε, παιδιά είναι, τι να κάνεις…». Κι αφού είναι παιδιά, μπορούν να πετάνε άμμο ή πέτρες κι όποιον πάρει ο χάρος, μπορούν να μπουγελώνονται δίπλα στον κόσμο, μπορούν να τσιρίζουν με τις ώρες μέχρι να κλείσει ο λαιμός τους, μπορούν να κάνουν οτιδήποτε θελήσουν επειδή ακριβώς «παιδιά είναι».
Κι υπάρχει και το άλλο. Βλέπεις στις ταβέρνες παρέες γονιών, που έχουν βάλει τα παιδιά τους στο πίσω τραπέζι για να είναι οι ίδιοι ήρεμοι και να φάνε με την ησυχία τους!
Για τους υπόλοιπους δεν τους καίγεται καρφί! Παιδιά είναι, διακοπές είναι! Επομένως, μπορούν να ουρλιάζουν στην πυλωτή μέχρι τις έντεκα το βράδυ επειδή… «τι να κάνουν κι αυτά, να μείνουν κλεισμένα μέσα στο σπίτι;».
Ασφαλώς υπάρχουν και παιδιά που παίζουν με τις ώρες δίχως να ενοχλούν κανένα, επειδή οι ίδιοι οι γονείς βάζουν πλαίσιο και όριο.
Ας βρεθεί μια μέση οδός για να μπορούν όλοι να συνυπάρχουν στη θάλασσα και τις ταβέρνες. Και αυτοί που θέλουν λίγο να ηρεμήσουν και να κολυμπήσουν, και τα παιδιά που θέλουν να ξεδώσουν και οι… Τσιτσιπάδες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια! Τουλάχιστον ας σημαδεύουν σωστά!
Κι ο επίλογος της ιστορίας με τις μπουνιές στην παραλία: και οι δύο ομπρέλες άδειασαν αφού οι εμπόλεμες πλευρές έφυγαν, με την (διδακτική) ιστορία να γίνεται το μοναδικό θέμα συζήτησης όλη την ημέρα.
Από τον Μένιο Σακελλαρόπουλο
thecaller
