Μαθαίνουμε από μικροί να δίνουμε μεγάλη σημασία στη γνώμη των άλλων για εμάς και να στηρίζουμε την αυταξία μας στη θετική γνώμη της κοινωνίας για εμάς και την οικογένειά μας.
Πάντοτε η οικογένεια πρέπει να είναι εξιδανικευμένη, τέλεια, χαρούμενη και να μη βγάζει προς τα έξω κανένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Αν αυτό είναι γεγονός συνηθισμένο στην πόλη και σε όσους μένουν σε αστικές περιοχές, ας αναλογιστούμε πόσο αβάσταχτο και ασήκωτο φορτίο μπορεί να είναι αυτό για ανθρώπους που έτυχε να μεγαλώσουν σε χωριά και σε μικρές κοινωνίες.
Ο φόβος της κοινωνίας και του τι θα πουν οι άλλοι εμφυτεύεται μέσα στο άτομο και ασυνείδητα υιοθετείται τόσο πολύ από αυτό, όπου το ίδιο μπορεί να φτάσει στο σημείο να βιώνει κολάσεις και να μη μιλάει ανοιχτά για αυτό, επειδή φοβάται τα σχόλια της κοινωνίας.
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βέβαια φέρουν πολλοί γονείς, οι οποίοι μπορεί να γνωρίζουν πως το παιδί τους ζει σε έναν κατεστραμμένο ή κακοποιητικό γάμο ή οποιοδήποτε προβληματικό περιβάλλον, αλλά επιλέγουν να μην το στηρίξουν καθόλου, γιατί φοβούνται περισσότερο την κατακραυγή της κοινωνίας, της γειτονιάς, των συγγενών.
Ο διαρκής φόβος της κοινωνίας δεν είναι παρά μία ακόμα έκφανση του ρατσισμού. Διότι εκείνη τη στιγμή δε διστάζεις να γυρίσεις την πλάτη σε έναν άνθρωπο, ο οποίος βιώνει μία τραγική για εκείνον κατάσταση, απλά και μόνο για να μην απογοητεύσεις ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να είναι απλώς κουτσομπόληδες και κακοί και να μην ενδιαφέρονται καθόλου με ουσιαστικό τρόπο.
Ουσιαστικά, λίγοι είναι οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για εμάς πραγματικά, οι περισσότεροι είναι απλώς περίεργοι ή χαιρέκακα άτομα που θέλουν να αισθανθούν καλύτερα, βλέποντας πως κάποιος βρίσκεται σε χειρότερη θέση από αυτούς.
Αναρωτήθηκε ποτέ κάποιος αν η κοινωνία θα ενδιαφερθεί για εμάς αν μας συμβεί κάτι; Αναρωτήθηκε ποτέ ο γονιός μήπως κάνει λάθος και η ευτυχία του παιδιού του αξίζει περισσότερο από τα λόγια των αγνώστων; Εντέλει, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί μας ενδιαφέρει τόσο η γνώμη των άλλων, ακόμα και ενός ανθρώπου εντελώς άγνωστου σε εμάς; Και να θυσιάζουμε και την ευτυχία μας για αυτό; Είναι δυνατόν να δαιμονοποιούμε την οποιαδήποτε ασθένεια και με τη στάση μας αυτή να ενθαρρύνουμε τη ρατσιστική συμπεριφορά και άγνοια απέναντι σε αυτή;
Μα τι θα πει η κοινωνία; Δεν ξέρω, τόσα χρόνια πάντως δεν έχω ακούσει να λέει τίποτα…
Μαρία Σκαμπαρδώνη
