Oταν όλοι οι συμμαθητές μας, μας φαίνονται μεγάλοι, όταν χαμηλώνουμε τη μουσική στο αυτοκίνητο και τη δυναμώνουμε στην τηλεόραση, επιλέγουμε να ταξιδεύουμε «φυσιολογικές» ώρες και προτιμάμε να κοιμόμαστε στο κρεβάτι μας – όταν δεν μας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ -, δεν σημαίνει ότι παραξενέψαμε, απλώς ότι μεγαλώσαμε…
Δεν πάνε πολλά χρόνια, που οι άνθρωποι – ίσως λίγο περισσότερο οι γυναίκες – τρέμαμε την ιδέα της μέσης ηλικίας. Στο μυαλό μας οι μεσήλικοι ήταν τόσο μεγάλοι που ήταν σαν να τα είχαν ζήσει όλα. Οταν συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό δεν ισχύει στην πραγματικότητα και ότι οι μεσήλικοι έχουν ακόμα πολλά να δώσουν και να κάνουν, επαναπροσδιορίσαμε τη μέση ηλικία ως μια μακρά περίοδο λαμπρών ευκαιριών που αρχίζει γύρω στα μέσα της δεκαετίας των 40 και συνεχίζεται μέχρι τα 70 και… (είμαστε ακόμα λίγο απρόθυμοι να βάλουμε ημερομηνία λήξης). Παρ’ όλα αυτά η μέση ηλικία, αν και είναι μία περίοδος στην οποία μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί, παραγωγικοί, γοητευτικοί, συχνά καλύτεροι και από τη νιότη μας σε κάποιους τομείς, δεν παύει να μην είναι η πρώτη νιότη και να μας υπενθυμίζει ότι υπάρχουν κάποιες αναπόφευκτες πραγματικότητες της διαδικασίας της γήρανσης στις οποίες υποκύπτουν όλοι, ακόμα και οι σταρ του κινηματογράφου ή του τραγουδιού. Θα μπορούσαμε μάλιστα να μιλήσουμε για κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που θα μας κάνουν να βεβαιωθούμε ότι πραγματικά μεγαλώσαμε και μερικά ότι παραμεγαλώσαμε…
Να ποια είναι αυτά:
Αρχίζει και μας ενδιαφέρει η φύση. Εκτιμάμε μία ωραία βόλτα στην εξοχή, τα πουλιά που κελαηδούν, τη θάλασσα… Ισως σε αυτό να έπαιξαν τον ρόλο τους και οι καραντίνες που μας έφεραν πιο κοντά στη φύση και μας έκαναν να την εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο.
Δεν βγαίνουμε ποτέ χωρίς αντηλιακό στον ήλιο, ούτε χωρίς καπέλο. Να προλάβουμε ή έστω να καθυστερήσουμε όσο περισσότερες ρυτίδες μπορούμε.
Αγοράζουμε ένα μαξιλαράκι για να υποστηρίζεται η μέση μας όταν οδηγούμε αλλά γιατί όχι και όταν καθόμαστε στο γραφείο ή όταν βλέπουμε τηλεόραση;
Θεωρούμε μεσηλίκους ή και – σχεδόν – ηλικιωμένους ανθρώπους που λίγο αργότερα συνειδητοποιούμε ότι είναι συνομήλικοί μας.
Ξεχνάμε. Λέξεις, ονόματα, τοποθεσίες, πού παρκάραμε…
Το να χορεύουμε στα πάρτι μας φαίνεται όλο και λιγότερο δελεαστικό.
Είμαστε πάντα στην ώρα μας. Πολλές φορές και πριν από την ώρα μας. Ειδικά όταν πρόκειται να ταξιδέψουμε, δεν θέλουμε να διακινδυνεύσουμε να χάσουμε το πλοίο ή το αεροπλάνο.
Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε πουθενά αλλού εκτός από το κρεβάτι μας. Τι θα γίνει αν πιαστούμε;
Ακούμε audiobooks στο αυτοκίνητο. Πολύ πιο χαλαρωτικό από την πολύ δυνατή μουσική που προτιμούσαμε παλιότερα.
Αποφεύγουμε να βγούμε δύο βράδια στη σειρά.
Αν κοιμηθούμε στη μία ξενυχτήσαμε και αν ξυπνήσουμε μετά τις 9 παρακοιμηθήκαμε.
Βλέπουμε σκηνές με κλάμπινγκ στην τηλεόραση και χαιρόμαστε που δεν χρειάζεται να ξαναβρεθούμε σε αυτή τη θέση.
Τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα εφιστούμε την προσοχή του συντρόφου μας σε κάποια συμβουλή υγείας που παρατείνει τη ζωή και την προσθέτουμε στον κατάλογο των πραγμάτων που πρέπει να κάνουμε για να είμαστε υγιείς.
Αγοράζουμε παπούτσια με κριτήριο το πόσο αναπαυτικά είναι.
Δεν πίνουμε ποτέ καφέ το απόγευμα. Κι αν δεν κοιμηθούμε;
Δεν μας ενδιαφέρει το να πάμε σε μπαρ.
Προσέχουμε πόσο αλκοόλ πίνουμε.
Παραπονιόμαστε – και έχουμε δίκιο – ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο πλέον να χάσουμε βάρος.
Πονάμε κάπου ή νιώθουμε πιασμένοι, πριν κοιμηθούμε, μόλις ξυπνήσουμε ή και στη διάρκεια της ημέρας.
Μας ενδιαφέρει να παρακολουθούμε τον καιρό. Ανησυχούμε για το τι καιρό θα κάνει και επιπλέον τον συζητούμε και τον σχολιάζουμε με τους φίλους και τους γνωστούς μας.
vita
