Λέμε και ξελέμε. Γινόμαστε φίλοι και ξεγινόμαστε. Γατζωνόμαστε σε ανθρώπους σημαδούρες για τη «σωτηρία της ψυχής μας» και μόλις βγούμε στ’ ανοιχτά και πλέον δεν τους έχουμε ανάγκη, τους αφήνουμε stand by. Πλατσουρίζουμε αμέριμνοι, απολαμβάνουμε τον ήλιο και νέες εμπειρίες και μόλις σκάσουν φουρτούνες στο όλο σκηνικό και αρχίζουμε να ξεβολευόμαστε, επιστρέφουμε σε αυτούς.
Έχουμε την εντύπωση πως θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένουν καρτερικά, στα δύσκολα να ανοίξουν τις φτερούγες τους, να μπούμε μέσα σα μωρά παιδιά και να μας κανακέψουν, όμως μαντέψτε… Δεν θα είναι πάντα έτσι. Λίγο πολύ όλοι ανήκουμε στην περίφημη και πιο δημοφιλή κατηγορία ανθρώπων της εποχής μας, αυτή των βαμπίρ. Σαφώς μας υποτιμά αυτό, σαφώς είναι και μια εύκολη επιλογή, την ίδια ώρα που όλοι υποστηρίζουμε πως «ο άνθρωπος είναι για τα δύσκολα».
Νιώθουμε ευάλωτοι, μόνοι, πιθανότατα παραγκωνισμένοι και λίγοι. Κρατήστε το τελευταίο, διότι όλοι οι υπόλοιποι επιθετικοί προσδιορισμοί πηγάζουν μέσα από αυτό. Το αίσθημα της αυταξίας είναι το άλφα και το ωμέγα.
Και όταν αισθάνεσαι «λίγος», όταν οι ανασφάλειες ξεχειλίζουν και σου δημιουργούν μια ένταση που είσαι να σκάσεις, όταν προσπαθείς να βρεις λύσεις σε οτιδήποτε άλλο έξω από εσένα, αντί να «φτιάξεις» και να αγαπήσεις εσένα και όταν απλά αποζητάς ανθρώπους – σανίδες σωτηρίας να σε «υπομένουν», τότε το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις μια τρύπα στο νερό.
Υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν να κοιτάξουν πέρα από αυτό, γιατί απλά δεν το δέχονται. Τους έγινε συνήθεια το βαμπιράκι μέσα τους και αρνούνται να ακούσουν το παιδί. Το παιδί που είναι μοναδικό, που επιθυμεί να γελά, να παίζει και να κάνει νέους φίλους από αγάπη και όχι από ανάγκη. Αντ’ αυτού, επιμένουν σε ένα μοτίβο που δεν ωφελεί κανένα και κυρίους τους ίδιους.
Βολεύονται σε καταστάσεις, κάνουν γούστο την «αυλή» τους, θεωρούν πως όλοι είναι υποχρεωμένοι να τους κατανοούν, ειδάλλως είναι «παράλογοι» και μόλις οι «όλοι» αρχίζουν να μυρίζονται πώς πάει η ιστορία, τότε εν τέλει σκάνε κι αρχίζουν να βγάζουν καπνούς απ’ τα αυτιά. Πάλι μόνοι, πάλι λίγοι, πάλι κάνουν πάρτι οι ανασφάλειες, πάλι πρέπει να βγουν στο στίβο ανεύρεσης νέων σημαδούρων και πάει λέγοντας.
Τρέμουν να κοιτάξουν τι πραγματικά είναι. Νομίζουν πως είναι τέρατα και πως ποτέ δε θα είναι αρεστοί, όμως στην πραγματικότητα είναι πληγωμένα πουλιά που απλά συνήθισαν τους πόνους στα τσακισμένα φτερά τους και συνεχίζουν να πετούν. Χαμηλά. Χαμηλά τραβάνε κι εσάς… Να σας θυμίσω πως όλα τα παραπάνω δεν είναι δικά σας «προβλήματα».
Θα σας προέτρεπα με το που αντιληφθείτε πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή σας να τους κόψετε μαχαίρι, καθώς ό,τι δε λύνεται, κόβεται αλλά ίσως ακουστώ σκληρή. Βέβαια, μοιάζει πολύ πιο σκληρό και επώδυνο για τη ψυχική σας υγεία και όχι μόνο να τους συναναστρέφεστε, να γίνεστε «γονείς» τους και να τους κάνετε όλα τα χατίρια λες και είναι κακομαθημένα σχολιαρόπαιδα.
Δυστυχώς για εσάς, δεν είναι εύκολο να απαλλαγείτε, όμως αν το καταφέρετε είναι «ευτυχώς» για εκείνους, γιατί θα τους κάνετε δώρο ένα καλό μάθημα. Όλα ξεκινούν από μέσα μας. Εμείς, οι σχέσεις, η δουλειά, η οικογένεια, η ζωή μας.
Μόνο αν κάνουμε βουτιά εντός και κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας όσο πιο ξεκάθαρα μπορούμε το παιδί μέσα μας, θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι επιδιώκουμε τελικά από τη ζωή μας. Την αλήθεια, ή την πλάνη; Φίλους τσαντάκια, ή φίλους ουσίας; Σχέσεις κατακόκκινες, ή σχέσεις για να περνάνε κάπως τα βράδια;
Όλες οι απαντήσεις είναι μέσα μας. Αν δε μας ρωτήσουμε ποτέ όμως για όλα αυτά, αν δεν κάτσουμε να πιούμε με την πάρτη μας λίγο κρασί να τα αναλογιστούμε, δε θα μάθουμε. Θα συνεχίζουμε να είμαστε έρμαια συνθηκών και να τραβάμε όπου τραβάει το κύμα. Θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε παραμάσχαλα με ανθρώπους σημαδούρες. Θα συνεχίσουμε να αναπαράγουμε έναν τρόπο ζωής ανώφελο, αμφισβητώντας την ίδια τη λογική.
Και πάλι μόνοι, πάλι κάνουν πάρτι οι ανασφάλειες, πάλι λίγοι και ο φαύλος κύκλος συνεχίζει τις στροφές του.
Μάρη Γαργαλιάνου
