Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια μέρα για τους απανταχού ερωτευμένους. Μια μέρα για να εκφράσει κάποιος την αγάπη του για τον άλλον.
Κι ενώ μερικοί μπορεί να γνωρίζουν ότι η περίσταση πήρε το όνομά της από έναν ιερέα που ονομαζόταν Άγιος Βαλεντίνος, μπορεί να μην γνωρίζουν την πλήρη ιστορία της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου, η οποία είναι πολύ λιγότερο ρομαντική από ότι μπορεί να περιμένει κανείς.
Ο Βαλεντίνος του Τέρνι, ήταν ένας ιερέας του τρίτου αιώνα που υπηρέτησε τους χριστιανούς στην αρχαία Ρώμη. Υπάρχουν διάφορα γραπτά που περιγράφουν λεπτομερώς τα γεγονότα που οδήγησαν στο να γίνει μάρτυρας και στην συνέχεια να χαρακτηριστεί άγιος από την Καθολική Εκκλησία.
Ένα από τα πιο ευρέως αποδεκτά κείμενα δείχνει πως ο Βαλεντίνος αψήφησε τον αυτοκράτορα Κλαύδιο Β’ της Ρώμης. Ο αυτοκράτορας είχε απαγορεύσει στους νέους να παντρεύονται, καθώς είχε σκεφτεί ότι είναι πιο χρήσιμοι στο πεδίο της μάχης παρά στο σπίτι.
Κάποια άλλα ιστορικά sites αναφέρουν λεπτομερώς την αυστηρή αντίθεση του Βαλεντίνου σε αυτό τον νόμο, που τον αψηφούσε και πάντρευε νεαρά ζευγάρια σε μυστικές τελετές. Αυτό θεωρήθηκε ως σοβαρό αδίκημα στα μάτια του αυτοκράτορα και ο ιερέας αποκεφαλίστηκε στις 14 Φεβρουαρίου, ως συνέπεια των πράξεών του.
Παρά την οργή του αυτοκράτορα, η Καθολική Εκκλησία επαίνεσε τον Βαλεντίνο για την ένωση ζευγαριών που ορκίζονταν στην χριστιανική πίστη. Έτσι, ο Βαλεντίνος αναγνωρίστηκε επίσημα από την εκκλησία ως άγιος μετά τον θάνατό του και έκτοτε έχει συνδεθεί με την αγάπη του γάμου και τις ρομαντικές παραδόσεις της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου.
Πέρα όμως από αυτό, ορισμένοι πιστεύουν πως η ιστορία του Αγίου Βαλεντίνου μπορεί να έχει ρίζες σε ένα αρχαίο ρωμαϊκό φεστιβάλ, που ονομάζεται Lupercalia. Το φεστιβάλ, που γιορταζόταν κάθε χρόνο από τους Ρωμαίους στις 15 Φεβρουαρίου, εξυμνούσε την γονιμότητα. Εκείνοι που συμμετείχαν , εργάζονταν για να καθαρίσουν την πόλη από τα κακά πνεύματα, προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η γονιμότητα και να έρθει ευημερία στα χωριά τους.
Το παγανιστικό αυτό φεστιβάλ είναι επίσης γνωστό ως «dies februatus» που σημαίνει «ημέρα εξαγνισμού» και χάρη σε αυτό πήρε ο όνομά του ο Φεβρουάριος.
Μέρος της διαδικασίας ήθελε τους ιερείς του θεού Lupercus – τους Luperci – να θυσιάζουν κατσίκες και έναν σκύλο και μετά να βάφουν τα μέτωπά τους με το αίμα των ζώων. Στη συνέχεια, αυτοί οι άνδρες έτρεχαν γύρω από τον λόφο Palatine γυμνοί,χτυπώντας κάθε γυναίκα που τους πλησίαζε, με τα δέρματα των ζώων που είχαν θυσιαστεί. Οι ιερείς πίστευαν ότι το χτύπημα των γυναικών με τα δέρματα των ζώων, θα εξασφάλιζε ότι θα παρέμεναν γόνιμοι.
Κι ενώ η έννοια του Lupercalia μπορεί να διαφέρει πολύ από την σύγχρονη αντίληψή μας για την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, οι δύο αυτές θεωρίες συνδέονται στενά.
Οι εορτασμοί της Lupercalia έληξαν γύρω στον 5ο αιώνα, μετά από αντιρρήσεις για το φεστιβάλ από τον Πάπα Γελάσιο Α’. Ο Πάπας καταδίκασε τις πρακτικές του παγανιστικού φεστιβάλ, περιγράφοντας εκείνους που συμμετείχαν ως «κακούς, μοχθηρούς και κατώτερης τάξης».
Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου στις 14 Φεβρουαρίου δηλώθηκε επίσημα από τον Πάπα το 496 μ.Χ. με αποτέλεσμα ορισμένοι να πιστέψουν ότι αντικατέστησε την Lupercalia με την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.
Η πρώτη απόδειξη της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου με ρομαντική έννοια ήρθε τον 14ο αιώνα, μέσα από την ποίηση του Τζέφρι Τσότσερ. «Γι’ αυτό ήταν η Μέρα του Αγίυο Βαλεντίνου, όταν κάθε πουλί ερχόταν εκεί για να επιλέξει τον σύντροφό του» έγραψε ο Άγγλος ποιητής για να τιμήσει τον αρραβώνα του βασιλιά Ριχάρδου Β’ και της Άννας της Βοημίας.
Ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ αναφέρθηκε επίσης στην Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου στο έργο του, έχοντας την Οφηλία να μιλά για την ημέρα στο έργο του «Άμλετ» του 17ου αιώνα.
Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου όπως την γνωρίζουμε σήμερα, άρχισε να παίρνει μορφή τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ου αιώνα, χάρη, εν μέρει, στην έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης.
