της Νικολέτας Μιχαέλας Βασιλειάδου
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο οι καθημερινοί ρυθμοί ζωής μας φθείρουν αντί να αποτελούν τρόπο ανέλιξης και προσωπικής εξέλιξης;
Δυστυχώς , από αυτό που παρατηρώ και παρατηρείς γύρω σου ο κόσμος τρέχει χωρίς να έχει το χρόνο να συνειδητοποιήσει το πόσο βουλιάζει μέσα στις καθημερινές μηχανικές του κινήσεις.
Ξυπνάς το πρωί με την ρομποτική πλέον κίνηση πλένεσαι…ντύνεσαι..τσιμπάς κάτι και φεύγεις για το “γλυκό” οχτάωρο που στην καλύτερη θα είναι και το λιγότερο.
Που χρόνος μετά για σένα…..και αν έχεις και οικογένεια…;
Απλά το αναβάλεις για μετά…και το μετά γίνεται μήνας και ο μήνας χρόνος….χρόνια!!!! (τρομακτικό δεν ακούγεται…..)
Και έτσι η ζωή συνεχίζεται..και εσύ μεγαλώνεις ,φτάνοντας σε μια ηλικία που όλα τα ”μπορώ να το κάνω” γίνονται ”θα μπορούσα να το έχω κάνει” .
Αυτή είναι και η θλιβερή – αν το σκεφτούμε- καλύτερα, ανταπόδοση των καρπών μας.. των σπουδών μας και των επενδύσεων που θυσιάσαμε για να έχουμε αυτό το πολυπόθητο χαρτί ή την πολυπόθητη γνώση αυτής της τέχνης, που θα μας κάνει να σταθούμε στη ζωή και να τη περπατήσουμε ανεξάρτητοι και κατά κάποιον τρόπο άνετη για τα στάνταρ αυτής της εποχής.
Το όλο πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι όλοι μας έχουμε μέσα μας την τάση να κυνηγούμε τα πολλά από τη μία και το κύρος από την άλλη.
Όσον αφορά αυτήν την τάση που μας καθιστά πλεονέκτες και αχόρταγους σε σημείο να περιφρονούμε τα προς το ζην, και να παλεύουμε για το (ανέφικτο), κάνει πολλούς από εμάς να έχουμε, δυο και τρεις δουλειές -μπορεί και χόμπι- μέσω των οποίων θα μπορέσουμε να εκπληρώσουμε τις ”σημαντικές” μας επιθυμίες, τις τόσο απαραίτητες ή απαραίτητες σύμφωνα με το lifestyle της τόσο ανεπτυγμένης εποχής μας.
Έτσι κάπως προκειμένου να αγοράσουμε αυτό το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, αυτή την πανάκριβη τσάντα, να πάμε εκείνο το ταξίδι (λες και δεν υπάρχουν άλλες επιλογές) χάνουμε δυστυχώς τα πιο καλά μας χρόνια.
Μπορεί κάποιος να γυρίσει και να πει “Μα αν δεν έχεις αυτά που θέλεις πώς θα γίνεις ευτυχισμένος; Πώς θα ζήσεις όπως θέλεις;”
Απλά στο σημείο αυτό πρέπει να δείξεις στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, πώς κάνοντας πράξη αυτά θα χάσει πολλά από τα άλλα… τα πιο σημαντικά.. αυτά που θα τον συντροφεύουν για μια ζωή… και θα είναι κομμάτι του και μέρος της ψυχής του.
Όταν το άτομο αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι μόνο στο κομμάτι “θέλω να αποκτήσω χρήματα για να πετύχω κάτι” αποξενώνεται από την οικογένεια, τους φίλους, τα παιδιά (εφόσον έχει κάνει το δικό του σπιτικό) τον ίδιο τον εαυτό του..και το χειρότερο την ίδια τη ζωή.
Ξεχνά να ζει και λειτουργεί μηχανικά σταθερά….επιβιώνει.
Επιβιώνει…..και που να ‘ξερες την πικρία αυτής της αέναης διαδρομής …που μοναξιά τη στολίζει.
Λησμονεί πως η ζωή είναι το πιο όμορφο ταξίδι και συμβιβάζεται με το να κάνει στάσεις και να μένει καθηλωμένο στον κόσμο, που το μυαλό του όρισε πως είναι ο ιδανικός, πιστεύοντας πως έτσι είναι το σωστό… το καλύτερο.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που για κάποιον λόγο αποφάσισαν να ακολουθήσουν την επιστήμη για να φτάσουν ψηλά όσο πιο ψηλά γίνεται, προκειμένου να δείξουν στους άλλους ότι τα κατάφεραν (εννοείται πως υπάρχει παντού και ο κανόνας των εξαιρέσεων).
Ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι θα ρθει η στιγμή που θα ζητήσουν δυο χεριά…συντροφικά, φιλικά, οικογενειακά…
Γιατί η ζωή φίλε μου δύσκολα περπατιέται… Η ανηφόρα μεγάλη και ο δρόμος πολλές φορές δεν έχει μόνο ροδοπέταλα.
Γι’ αυτό και όσοι επιβίωσαν την χόρεψαν και την τραγούδησαν και ας τους κοιτούσαν οι άλλοι στραβά.
Αυτοί συνέχισαν ακάθεκτοι σαν σε γιορτή να στήνουν τον χορό ξανά και ξανά μέχρι να φτάσουν ουρανό.
Το ζητούμενο είναι να βρεις τους στίχους στη ζωή και να μάθεις να τους μοιράζεσαι, γιατί είναι κρίμα να έχεις αυτό το όμορφο δώρο στα χέρια σου που λέγεται ζωή και να μη μπορείς να κόψεις την κορδέλα και να δεις το περιεχόμενο. Που πίστεψέ με είναι μοναδικό και το βλέπεις μια και μόνο φορά.
Κράτα στο μυαλό σου φίλε πως τα σπάνια πράγματα σπάνια τα βλέπεις, σπάνια τα αγγίζεις. Γι αυτό πριν ο χρόνος της κλεψύδρας αρχίσει να μετρά αντίστροφα και δεν σε αφήνει να χαρείς όλο το περιεχόμενο του, ξεκινά από χτες να γεύεσαι τα δώρα του… αυτά που να τώρα τα βρίσκεις καθημερινά, βαρετά και αδιάφορα.
Μάθε να γεύεσαι την κάθε σταγόνα αυτού του ονείρου.
Έτσι και η λέξη στρες για να δώσουμε και ένα έναυσμα για στοχασμό, είναι δυστυχώς απόρροια όλων των παραπάνω καταστάσεων, γιατί κάπου όλοι μας χάσαμε τα βήματα, του χορού αυτού που έχει τον τίτλο “ΖΩΗ”. Και αν έχεις φτάσει στα μισά της διαδρομής, “πάρε φόρα και σκέψου πως αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω τι θα έκανες;” και προχωρά για την άλλη μισή.
