Η ιστορία των tattoo, λένε, ξεκίνησε απ’ τις φυλακές. Πολλά χρόνια πριν, τα τατουάζ ήταν αποκλειστικά σήμα κατατεθέν των φυλακισμένων. Η γνώμη του κόσμου σίγουρα κάθε άλλο παρά θετική, καθώς βιάζονταν να κολλήσουν τη στάμπα του αλήτη σε όποιον κατείχε έστω ένα. Σήμερα το 35% των Δυτικών χωρών έχει τατουάζ. Ο καιρός άλλαξε, το ίδιο κι οι πεποιθήσεις της κοινής γνώμης.
Τατουάζ. Μόνο με αυτή τη λέξη με πλημμυρίζουν χιλιάδες εικόνες και χιλιάδες συναισθήματα. Τατουάζ, μικρά και μεγάλα. Τατουάζ με πολλά χρώματα και κάποια άλλα χωρίς. Στις μέρες μας –σχεδόν– όλοι έχουμε τουλάχιστον ένα τατουάζ, που για μας κάτι συμβολίζει, κάτι το οποίο σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εμάς, είτε απλά κάποιο που μας άρεσε, το γουστάραμε κι είπαμε να το χτυπήσουμε. Εντάξει, υπάρχει όμως και το ποσοστό που δεν έχει. Να πιστέψω, όμως, πως δεν έχει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό τους ή ότι στο μέλλον αποκλείεται να κάνουν ένα;
Η διαδικασία μοιάζει με τα τρενάκια του λούνα παρκ. Είσαι γεμάτος από αδρεναλίνη, αγωνία και περιμένεις πώς και πώς το αποτέλεσμα. Τώρα θα μου πείτε ποιο λούνα παρκ μωρέ, τον πόνο που τον άφησες; Ναι, εντάξει είναι κι ο πόνος ένα κομμάτι, αλλά αυτός σε κάνει να περιμένεις με ανυπομονησία.
Κάθε φορά που πας να κάνεις κι άλλο, τρελαίνεσαι και πριν καν χτυπήσεις το ένα, σκέφτεσαι το επόμενο και το μεθεπόμενο κι η ιστορία συνεχίζεται κάπως έτσι. Δεν τα χορταίνεις. Έχεις στο κινητό και στον υπολογιστή λίστες ατελείωτες από σχέδια για tattoo που ελπίζεις κάποτε να καταφέρεις να τα κάνεις όλα. Κάποιοι το χαρακτηρίζουν μόδα, κάποιοι πάθος. Κι άλλοι το θεωρούν έκφραση κι απελευθέρωση.
Απελευθέρωση, ναι, καλά διαβάσατε. Στο να κάνουν ότι τους αρέσει, να το έχουν πάντα πάνω τους, να το κοιτάνε καθημερινά και να μη μετανιώνουν για αυτή τους την επιλογή. Γιατί οι επιλογές τους είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει. Είναι στον χαρακτήρα τους. Για κάποιους άλλους τα τατουάζ μπορεί να είναι κάτι πολύ ακραίο κι εξτρίμ, αλλά για αυτούς να είναι κομμάτι του εαυτού και της καθημερινότητάς τους, τόσο αυτονόητο λες και πάνε για καφέ.
Δεν μπορείς να κατακρίνεις κάποιον επειδή έχει ένα ή δύο ή δεκαπέντε τατουάζ. Είναι δικά του, είναι πάνω του. Εκείνος το αποφάσισε, εκείνος τα διάλεξε κι εκείνος πλήρωσε για να τα κάνει. Γιατί κακά τα ψέματα, αν θες ένα καλό τατουάζ, πρέπει να πληρώσεις κιόλας και να πληρώσεις αρκετά για να μην κάνεις έκπτωση και στην ποιότητα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που κρατάνε τις οικονομίες τους για να χτυπήσουν εκείνο το tattoo που τόσο γουστάρουν.
Το τατουάζ είναι στα σίγουρα τέχνη. Ένα κομμάτι του εαυτού σου που ήθελες να αποτυπωθεί πάνω σου και να το βλέπεις, να το ζεις κάθε μέρα. Δεν είμαστε ούτε αλήτες ούτε κακά παιδιά, απλά μας αρέσει. Μας αρέσει να το βλέπουμε πάνω μας , να το βλέπουμε πάνω στους άλλους και, ρε φιλέ, το γουστάραμε, το κάναμε κι αν θέλουμε θα κάνουμε άλλα δέκα.
