Να γελάς μωρέ. Με την ψυχή σου. Αυτό έχεις ανάγκη. Όχι άλλη μιζέρια. Άλλωστε δεν έφτασες εδώ που είσαι σέρνοντας, γλύφοντας και με τα κέρατά σου!
Έφτασες τρέχοντας, σε δρόμους που σου έφτιαξαν για να σέρνεσαι. Κι αν πληγώθηκες. Κι αν πονάς, είναι που δεν τους άκουσες.
Που δεν έκανες, τα χατίρια τους. Που έτρεχες, ενώ έπρεπε να σέρνεσαι. Να γελάς μωρέ. Με την καρδιά σου. Και κάθε που θα προσπαθούν να σε κρατήσουν κάτω, εσύ να βγάζεις γλώσσα στη ζωή και να τη φτύνεις.
Στα μούτρα. Μόνο έτσι μωρέ. Φτάνει με το γλύψιμο. Φτάνει με τη μιζέρια. Προβλήματα έχουν όλοι. Μη τα μετράς. Μην τα συγκρίνεις. Τις χαρές και τα γέλια να μετράς. Κι αν έχει ο άλλος περισσότερα, προσπάθησε να έχεις ένα παραπάνω. Όχι να του τα κάνεις, ένα λιγότερο.
Ένα παραπάνω γέλιο από τον απέναντι. Αυτό να κάνεις. Έτσι να ζεις. Κι αν βρεις εκείνον με τα πολλά παραπάνω, ρώτα τον πώς το έκανε κι αν θέλει να τα μοιραστείτε. Και πού ξέρεις. Ίσως κάποια μέρα να μετράμε όλοι, τα χαμόγελά μας. Έτσι να ζεις μωρέ. Με χαμόγελο και γλώσσα στη ζωή. Όχι για να τη γλύφεις. Για να τη φτύνεις, όταν της πρέπει! Η ζωή ευνοεί τους τρελούς. Τους τολμηρούς και τις αξίες. Τουλάχιστον κράτα την τρέλα.
Τα άλλα δύο τα θυσίασες. Κράτα την τρέλα φίλε μου και προχώρα! Θα σε περιμένω στη γνωστή γωνία. Άντε. Ξεκίνα.
Ειρήνη Στέφα
