Να ζεις.
Να διψάς για εμπειρίες. Να νιώθεις την καρδιά σου να βρυχάται κάθε φορά που απογειώνεται αεροπλάνο και είσαι μέσα του. Να προτιμάς τα αχαρτογράφητα μέρη από τα χαρτογραφημένα – έχουν πιο πολλά να σου δείξουν και να σου διδάξουν. Να χάνεσαι στις γειτονιές του κόσμου και, στην τελική, να μην βρίσκεις τον δρόμο, μα να βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα από τις αναζητήσεις σου.
Να μην σταματήσεις ποτέ να αναζητάς – απαντήσεις, μέρη, εμπειρίες, γνώσεις, αγάπη, το χρυσάφι που κρύβεται στην ψυχή των ανθρώπων. Τα πάντα να αναζητάς. Ότι προσθέσεις στην ψυχή σου ενόσω ζεις παίρνει τόκο. Ένα ταξίδι μπορεί να διαρκέσει 1-2 εβδομάδες, μα μέσα σου θα ζει για πάντα. Μια βόλτα σ’ ένα πάρκο με καλή παρέα, ένα τρανταχτό, αληθινό γέλιο, ένα φιλί, ένα χάδι, μια αγκαλιά – μικρές κιλοβατώρες ρεύματος που εισρέουν στον λαμπτήρα της ψυχής σου. Σήκω και δώσε ρεύμα στην τελευταία, κράτα την μονίμως ηλεκτρισμένη. Οι σπινθηροβόλες ψυχές πάντα πληρώνουν πίσω τους κατόχους τους σε ευτυχία.
Γι’ αυτό να την έχεις καλά την ψυχή σου – να την προσέχεις. Να ζεις, για να χαίρεται κι εκείνη με τη σειρά της. Κι όταν θα χαίρεται, θα το νιώθεις – θα βλέπεις χρώμα εκεί που οι άλλοι βλέπουν μαύρο, και θα γελάς χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, κανένα ερέθισμα. Αυτό το γέλιο, το απρόκλητο, είναι και η απόδειξη σου πως ζεις όπως πραγματικά πρέπει να ζεις – στο εδώ και στο τώρα, στην μαγεία της στιγμής.
Να αγαπάς.
Να μην κάνεις συμβιβασμούς στην αγάπη, ούτε υποχωρήσεις. Να αγαπάς δυνατά, με συναισθηματική πυγμή – να καταθέτεις την ηλεκτρισμένη σου ψυχή στον βωμό της αγάπης. Να της τα δίνεις όλα – όλα, ή αλλιώς τίποτα. Έτσι θέλει η αγάπη. Αποκλειστικότητα. Αφοσίωση. Ολόκληρη την καρδιά σου, κι όχι απλά μέρος της. Κι όταν αγαπήσεις έτσι – ανθρώπους, τόπους, καταστάσεις – όποιον αγαπήσεις και ότι αγαπήσεις έτσι, τότε θα δεις πως θα το πάρεις και πίσω, θα εισπράξεις εφάμιλλη αγάπη – το δούναι θα ισούται του λαβείν.
Όταν δίνεις αγάπη, παίρνεις αγάπη – δράση και αντίδραση, Φυσικός Νόμος. Να αγαπάς χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες, αφού οι μόνες συνέπειες που προκύπτουν από την αγάπη είναι μια καρδιά που προοδευτικά γίνεται όλο και πιο κόκκινη, πιο μεγάλη, πιο δυνατή. Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ το νιώθεις ενδόμυχα – γιατί η ψυχή και η καρδιά είναι αλληλεπιδρώντα στοιχεία του ατόμου σου. Το ένα επηρεάζει το άλλο. Η ψυχή τρέφει την καρδιά και η καρδιά την ψυχή. Συγκοινωνούντα δοχεία, με κοινό παρονομαστή την αγάπη. Γι’ αυτό να ζεις, γιατί δια μέσου της ζωής έρχεται η αγάπη, και δια μέσου της αγάπης φορτίζουν ψυχή και καρδιά.
Να ζεις και ν’ αγαπάς λοιπόν. Αλλά και να το δείχνεις.
Δεν έχει νόημα να αγαπάς αν είναι να το κρατάς μόνο για τον εαυτό σου. Η αγάπη δεν σηκώνει τσιγκουνιές, θέλει απλοχεριά. Γι’ αυτό να είσαι σοσιαλιστής με τα αισθήματα σου, ειδικά όταν αυτά έχουν σαν πρώτη ύλη την αγάπη. Να κάνεις αυτούς που αγαπάς να νιώθουν ξεχωριστοί – να τους δίνεις φιλιά με το ‘καλημέρα’, αγκαλιές με το ‘καληνύχτα’, και όλα τα ‘σ’ αγαπώ’ που νιώθεις γι’ αυτούς στο μεσοδιάστημα. Να τους στέλνεις συχνά μηνύματα για να τους υπενθυμίζεις, όχι μόνο πως τους αγαπάς, αλλά και πόσο πολύ – να μην τους αφήνεις ποτέ να το ξεχνούν. Αυτές οι μικρές υπενθυμίσεις έχουν την δύναμη να φέρνουν πίσω τον ήλιο σε συννεφιασμένες καρδιές και να ζωγραφίζουν χαμόγελα πάνω σε κατσουφιασμένα πρόσωπα.
Να υπενθυμίζεις τις καρδιές αυτών που αγαπάς πως τις σκέφτεσαι, πως σου λείπουν, πως δεν βλέπεις την ώρα να τις αγκαλιάσεις με την δική σου καρδιά. Να κάνεις αγγελιοφόρους σου σε αυτές σου τις υπενθυμίσεις τα λουλούδια, και να στέλνεις τα τελευταία άνευ αφορμής, βάσει μόνο αγάπης. Θα διαπιστώσεις τότε, πως αυτές σου οι υπενθυμίσεις θα αρχίσουν να σου γυρίζουν μπούμερανγκ – θα έρχονται να βρίσκουν τη δική σου καρδιά αγγελιοφόροι αγάπης. Γιατί έτσι είναι η αγάπη, φίλε. Απαιτητική, αλλά συνάμα και γενναιόδωρη.
Θέλει τις υπενθυμίσεις της, και τις θέλει συχνά, αλλά εξίσου συχνά τις δίνει κιόλας. Και δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να αγαπάς και, ταυτόχρονα, να αγαπιέσαι, εξού και η ανάγκη να το λες και να το ακούς συχνά – για να απελευθερώνεται εκείνο το υπέροχο ζευγάρι ορμονών στον εγκέφαλο, η ενδορφίνη και η οξυτοκίνη, που όποια σκοτούρα κι αν έχεις στο μυαλό και στην καρδιά την συνθλίβουν.
Εν κατακλείδι, να ζεις πραγματικά, να αγαπάς δυνατά, και να το δείχνεις συχνά. Τα τρία τους είναι αλληλένδετα, και το ένα φέρνει το άλλο – με το να ζεις βρίσκεις αγάπη, με το να αγαπάς νιώθεις την ανάγκη να το δείχνεις, και με το να το δείχνεις κάνει γκελ κι έρχεται πίσω. Ένα παιχνίδι ντόμινο, με όλους όσους παίζουν να είναι νικητές. Και το έπαθλο; Πολύ απλά, ευτυχία. Δεν είναι άλλωστε αυτό που κυνηγάμε όλοι μας στη ζωή;
Σπύρος Γιασεμίδης
