Και πέρασαν τα χρόνια, κι όλα μπορεί να άλλαξαν, το μόνο που δεν άλλαξε είναι εκείνο το “θα λέει ο κόσμος”.
Γιατί αυτό έμαθε να κάνει ο “κόσμος”.
Έμαθε να κρύβεται πίσω από πλάτες και ανωνυμίες.
Μα δεν έμαθε ποτέ πως μπορείς να κρυφτείς από όλους, αλλά όχι από τον εαυτό σου.
Έμαθε να σκάβει λάκκους και να παίρνει μέτρα για τους άλλους.
Μα δεν έμαθε πως τον λάκκο, πρέπει να τον κάνεις αρκετά μεγάλο, για να χωράς εσύ μέσα.
Έμαθε να κάνει “δουλειά” του, την ζωή του άλλου, χωρίς να ξέρει τίποτα γι’αυτήν.
Χωρίς να ξέρει για τις δυσκολίες, χωρίς να ξέρει για τις θυσίες. Χωρίς να ξέρει πώς είναι να περπατάς με πληγωμένα πόδια και να συνεχίζεις.
Χωρίς να ξέρει πώς είναι να μην έχεις επιλογή να σταματήσεις. Χωρίς να ξέρει..
Έμαθε ο “κόσμος” να λέει πολλά, και να μην κάνει τίποτα.
Έμαθε να κρίνει, με το δάχτυλο τεντωμένο, ξεχνώντας πως τα υπόλοιπα δάχτυλα, δείχνουν τον εαυτό του.
Έμαθε να πουλάει μαγκιές και στήνει το παιχνίδι.
Κι έρχεσαι εσύ, και του το χαλάς.
Όχι γιατί ξέρεις να παίζεις καλύτερα το παιχνίδι, αλλά γιατί ξέρεις να το παίζεις, ακόμα και στημένο.
Του το χαλάς γιατί οι πράξεις σου μιλάνε και τα λόγια σου σιωπούν.
Του το χαλάς γιατί όσα κι αν σου χρεώσει, δεν μπορεί να σε θαμπώσει.
Βλέπεις ο “κόσμος” ήταν τόσο απασχολημένος με το τι θα πει για εσένα, που δεν πρόσεξε καν, εσένα.
Δεν σε είδε να πονάς, δεν σε είδε να κλαίς.
Δεν σε είδε να κουράζεσαι. Δεν σε είδε να λυγίζεις.
Δεν σε είδε να παλεύεις κάθε μέρα, να δίνεις μάχες μεγαλύτερες από τις αντοχές σου.
Ο “κόσμος” ήταν τόσο απασχολημένος με το τι θα πει για σένα.. που ξέχασε πως ότι κι αν πει, είναι λόγια.
Κι εσύ, ζεις σε έναν κόσμο με πράξεις!
Γι’αυτό.. άσε τον κόσμο να λέει.. είναι το μόνο που μπορεί!
Σοφία Παπαηλιάδου
