Όλα εκείνα που φοβηθήκαμε να πούμε ή να κάνουμε.
Όλα εκείνα τα μήπως, ίσως, γιατί και μη.
Εκείνα που έμειναν αναπάντητα στο μυαλό μας. Εκείνα τα “τι θα γινόταν αν”;
Μήπως θα άλλαζε κάτι; Ίσως και να άλλαζε κάτι. Γιατί να μην γίνει; Γιατί να μην αλλάξει;
Και ποιος είναι εκείνος ο φόβος που θα κυριαρχήσει στο συναίσθημά σου!
Εδώ πρέπει να πάει το γιατί. Γιατί να τον αφήσεις να έρθει;
Αναπάντητα ερωτήματα σαν εκείνη την κλήση στη μια το βράδυ που δεν ξέρεις το μήπως ή το γιατί.
Που προσπαθείς να την πάρεις πίσω ενώ την έχεις κάνει ήδη. Που την θέλεις πιο πολύ και από όσο ζητά ο ουρανός τον ήλιο.
Γιατί να υπάρχουν εκείνα τα “μήπως”, τα “αν” και να σε βασανίζουν;
Η ζωή είναι πολύ μικρή φίλε μου για να μένεις με αναπάντητες κλήσεις, ερωτήσεις και μη τελειωμένες καταστάσεις μέσα στο μυαλό σου.
Σήμερα γίνεται ότι αύριο δεν θα υπάρχει πια.
Ποτέ δεν θα μάθεις αν δεν κάνεις εκείνο το “μήπως αν”.
Καλύτερα να τολμάς και ας πάρεις ότι είναι, θετικό ή αρνητικό θα έχεις μια απάντηση. Σου αρέσει ή όχι σημασία έχει πως δεν θα γυρνάει πια στο μυαλό σου αναπάντητο.
Κανείς δεν θα σου δώσει την απάντηση που ζητάς αν εσύ ο ίδιος δεν την αφήσεις να έρθει, αν δεν τολμήσεις, αν δεν την ζητήσεις.
Άνοιξε την καρδιά σου και πάρε τις απαντήσεις που ζητάς.
Τελείωνε μια και καλή με εκείνα που έχεις παρατημένα και ξεκίνα με νέα δεδομένα.
Μια νέα αρχή δεν πρόκειται να έρθει ποτέ αν δεν δώσεις το τέλος που πρέπει σε όλα εκείνα που σε τρώνε σαν τέρας μέσα σου.
Πάρε τις δικές σου απαντήσεις και τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς να προλάβεις τον χρόνο που κυλάει σαν ορμητικό ποτάμι.
Η ζωή τρέχει και εσύ θέλεις να την ακολουθήσεις, να τρέξεις, να αγαπήσεις, να γελάσεις.
Βάλε ένα μεγάλο Χ σε όλα εκείνα που σε τρώνε.
Τρέξε!
Στέλλα Γρηγοροπούλου
