Κάποιος, κάποτε, μου είπε πως στη ζωή δεν χρειάζεται να προσπαθείς πολύ. Δεν χρειάζεται να έχεις τάσεις μεγαλομανίας, και πως τη χαρά τη βρίσκεις όπου θέλεις εσύ: στο ωραίο φαγητό, στο καλό σεξ, στις δυνατές μουσικές, στα μαγευτικά ταξίδια…
Είπε κι άλλα, αλλά εγώ κράτησα αυτά και τα προχώρησα λίγο παραπάνω.. Τα έκανα λίγο πιο αισιόδοξα!
Μίλησα για την ικανοποίηση που νιώθουμε όταν κάνουμε τους άλλους χαρούμενους. Όταν δίνουμε ό,τι καλύτερο έχουμε χωρίς να φοβόμαστε και να δειλιάζουμε. Όταν βλέπουμε το χαμόγελο σε ένα πρόσωπο και ξέρουμε ότι εμείς ευθυνόμαστε γι’ αυτό. Ότι έχουμε ένα μερίδιο στην ευτυχία του και στην χαρά του.
Τι ομορφότερο από το να παρασέρνεις κάποιον στον δικό σου αισιόδοξο κόσμο; Χωρίς φόβο, χωρίς εγωισμούς, χωρίς δισταγμούς..
Μα πραγματικά , υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να δίνεις; Να δίνεις χαρά, αισιοδοξία, ικανοποίηση.. Υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να βλέπεις αυτόν που θέλεις να γελάει; Να γελάει δυνατά… Να γελάει με την ψυχή του… Να γελούν και τα μάτια του… Να γελάει σαν παιδί…
Και γιατί άλλωστε να φοβόμαστε και να δειλιάζουμε; Γιατί να είμαστε εγωιστές; Γιατί να κρυβόμαστε; Αφού για ένα χαμόγελο ζούμε όλοι..Για το χαμόγελο που θα προκαλέσουμε εμείς! Για το χαμόγελο, που το πρόσωπο στο οποίο θα σχηματιστεί κοιτάζει εμάς! Και μόνο εμάς!
Άρα ας σταματήσουμε να είμαστε φοβισμένοι και δειλοί.. Φοβισμένοι από όλα αυτά που έχουμε περάσει στη ζωή μας, και δειλοί γιατί δεν προσπαθούμε –ή δεν θέλουμε κιόλας- να τα ξεπεράσουμε και να κοιτάξουμε μπροστά…
Ναι μπροστά!
Μπροστά, στο χαμόγελό μας…
Δήμητρα Διακάκη
