Έχει χυθεί τόσο μελάνι για τους τοξικούς ανθρώπους, εκείνους που μας ξεζουμίζουν από κάθε μας συναίσθημα και μας αφήνουν κενούς.
Έχουν χυθεί τόσα δάκρυα για εκείνους τους δήθεν φίλους που ήρθαν στο κατόπι μας, μας κυνήγησαν, μας έδωσαν μια παροδική χαρά και μετά εξαφανίστηκαν, ρίχνοντας απροκάλυπτα κάθε ευθύνη σε εμάς, για την μεγαλειώδη έξοδό τους.
Και κοιτώντας όλους αυτούς τους δήθεν που έφυγαν με ευκολία από τις ζωές μας, ξεχάσαμε να ευχαριστήσουμε εκείνους που έμειναν στα δύσκολα. Εκείνους που τράβηξαν μαζί μας το κουπί στα ζόρια, που στην τρικυμία μας, έριξαν τη σωστική λέμβο!
Επικεντρώνουμε πάντα τη σκέψη μας στους παρατρεχάμενους, και ξεχνάμε αυτούς που μας αγαπάνε! Αυτούς που είναι εδώ για εμάς, πέρα και πάνω από αντιξοότητες, θυμούς, εγωισμούς κι ανασφάλειες!
Αυτούς που προσπαθούν με κόπο να είμαστε καλά και όταν τα καταφέρνουν, χαμογελάνε ευτυχισμένοι. Εκείνους που δεν περνάει μέρα χωρίς ένα τηλέφωνο, μια σκέψη ή μια καληνύχτα. Αυτούς που έβαλαν ψυχή για να γιατρέψουν τις πληγές μας και δάκρυα για να τις επουλώσουν!
Τους φίλους ζωής, τους φίλους καρδιάς, που και να τους στεναχωρήσουμε, αυτοί είναι εκεί γιατί δεν βλέπουν με τα μάτια της λογικής τους, αλλά με τα μάτια της ψυχής τους!
Αυτούς που μας χτυπάνε το κουδούνι για μια αγκαλιά, όταν δεν είμαστε καλά και κάθονται στο πλάι μας, χωρίς λόγια κι ερωτήσεις.
Να ξέρεις πως όποιος νοιάζεται, είναι εδώ νοερά ή πραγματικά.
Και στο τέλος, ας σταματήσουμε να βλέπουμε τους τοξικούς ανθρώπους και να τους λυπόμαστε.
Ας αλλάξουμε ακτίνα και κέντρο γιατί λίγο πιο πέρα, λίγο πιο κει, βρίσκονται όλοι όσοι έμειναν δίπλα μας! Όλοι όσοι άντεξαν στα δύσκολα.
Όλοι όσοι μας κοιτάνε με την ψυχή και μας αγαπάνε με την καρδιά.
Όλοι εκείνοι που στα σκοτάδια μας έμειναν, προσπάθησαν και μας αγάπησαν!
Κοίτα το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων.. εκεί εστίασε!
Έφη Παναγοπούλου
