Ας τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα με τα ψέματα. Η μέτρια αγάπη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι η επιλογή κανενός ανθρώπου. Την αγάπη πρέπει να την αισθάνεσαι σε κάθε οστό και σε κάθε νεύρο του σώματός σου. Να είναι η αγάπη που σε κάνει να καίγεσαι σε φλόγες και να επιπλέεις κατά μήκος των κυμάτων, την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα. Η αγάπη είναι ακατάστατη, καθόλου τέλεια. Όταν δύο ψυχές ξετυλίγονται η μία στην άλλην, το σκοτάδι τους αναμιγνύεται και γίνεται ένα. Είναι η στιγμή, που δύο καρδιές κρατιούνται απαλά, σαν τις πιο πολύτιμες σταγόνες του ουρανού.
Τέλεια, πεντακάθαρη και αστραφτερή αγάπη είναι για όσους φοβούνται να ξεδιπλώσουν τα κομμάτια τους και για εκείνους που προτιμούν το βόλεμα και τον συμβιβασμό. Αλήθεια, υπάρχει τίποτα πιο μέτριο από αυτό;
Πού πήγαν τα σπασμένα, ακανόνιστα κομμάτια του καθενός μας, που σαν αντικρίσουν όμοια κομμάτια ταιριάζουν με έναν περίεργο και θαυμαστό τρόπο! Όχι, δεν ταιριάζουν τέλεια, μα καταφέρνουν και κουμπώνουν σφιχτά. Είναι σχεδόν εκεί. Αυτή η αγάπη δημιουργεί φωτιές, που από τη μία είναι τόσο ήρεμες για να τις πει κανείς θανάσιμες, αλλά από την άλλη, πολύ δυνατές για να τις αγνοήσεις.
Την οικειότητα και την κατανόηση μπορείς να τις συναντήσεις εκεί, που ποτέ δε θα περίμενες να υπάρξουν. Μπορείς σίγουρα να τις βρεις και στην αγάπη. Αλλά σε μία αγάπη που σε ρουφάει, χωρίς να σε καταναλώνει. Σε μία αγάπη που δεν προσπαθεί να σε αλλάξει, μόνο αλλάζει τις ισχυρότερες δυνάμεις που μέχρι τώρα κυβερνούσαν τον κόσμο σου και γίνεται αυτή ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Είναι η στιγμή που ξέρεις καλά ότι ο κόσμος σου μετατοπίστηκε, αλλά εσύ παραμένεις ο εαυτός σου πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Για μία τέτοια αγάπη αξίζει να ελπίζεις. Σε μία τέτοια αγάπη αξίζει να πιστεύεις.
Δε θα πνιγείς, μόνο θα είσαι βυθισμένος μέσα της, χωρίς να χάνεις τη δύναμή σου να αναπνεύσεις. Αυτή η αγάπη είναι ιερή. Δεν έχει τίποτα σάπιο μέσα της. Βρίσκει τη θέση της στη σιωπή, νιώθει άνετα μαζί της. Σε αυτήν την αγάπη δεν υπάρχουν πεταλούδες, ουράνια τόξα και παραμύθια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπει η τρέλα του να πέσεις πάνω στον άλλον , μόλις τον δεις. Ξαφνικά, σταματάς να διατηρείς μια λίστα ελέγχου για τον είσαστε σωστοί ο ένας για τον άλλον, σταματάς να ακούς τις προειδοποιητικές φωνές του κόσμου, λέγοντας απλά πως είναι άνθρωποι που φοβούνται να νιώσουν.
Η αγάπη είναι περίπλοκη. Πρέπει να είναι, αφού δύο άνθρωποι μετατοπίζονται για να φιλοξενήσουν ο ένας τον άλλον μέσα τους. Σε κάνει να θέλεις να δεις όλους τους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται, τους φόβους, τις αντιφάσεις, τις αποτυχίες. Μόνο έτσι αγαπάς ολοκληρωτικά.
Σταματάς να ψάχνεις απαντήσεις, που δε θα βρεις, αν δε δοκιμάσεις αυτήν την αγάπη. Αφήνεις έξω τους φόβους και σταματούν να ελέγχουν το μυαλό και την καρδιά σου. Είστε ατελείς μαζί, πολεμάτε για τα ίδια ηλίθια πράγματα και τα υποστηρίζετε με πάθος. Μιλάτε για ένα μέλλον που δεν έχετε δει και όμως πιστεύετε σε αυτό το ίδιο δυνατά. Αυτή η αγάπη σε κάνει να αγκαλιάζεις όλα τα βρώμικα και, συνάμα, όμορφα πράγματα που συμβαίνουν, όταν δώσεις την ψυχή σου σε κάποιον που είναι το ίδιο λάθος με εσένα.
Τί περιμένεις για να αγαπήσεις, διάολε! Αγάπησε σαν τρελός!
Ξέρεις πως δε θα κάνεις πάντα το σωστό. Θα βλάψεις, θα πονέσεις. Κάποιες φορές σκόπιμα κι άλλες φορές ακούσια, ίσως και ανώριμα. Αλλά θα μάθεις και αυτό θα το κάνεις παράλληλαμε έναν άλλον άνθρωπο. Τον πιο δικό σου άνθρωπο.
Ξέρεις πως θα μπερδευτείς, θα έχεις ωραίες ωραίες στιγμές, θα σπάτε, θα λυγίζετε, θα σηκώνεστε, αλλά θα τα ζείτε όλα έντονα.
Θα είστε ατελείς μαζί.
Θα είστε μαζί.
Και δεν θα το ήθελες να συμβεί με κανέναν άλλον τρόπο.
Περσεφόνη Χρυσαφίδου
