Τρέλα, αυθορμητισμός, παιχνίδι είναι λέξεις που στο άκουσμα τους μοιάζει σαν να αναφερόμαστε μόνο σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας, στην παιδική ηλικία.
Στο μυαλό μας η περίοδος της παιδικής μας ηλικίας είναι ταυτισμένη με τις πρώτες αυτές λέξεις του κειμένου.
Τα παιδιά μπορούν και έχουν το δικαίωμα να είναι αυθόρμητα, να κάνουν τρέλες, ενώ το παιχνίδι είναι το πιο σημαντικό για τη ζωή τους. Μεγαλώνοντας μοιάζει να χάνουμε αυτό το προνόμιο, καθώς τη θέση του παιχνιδιού παίρνουν οι ευθύνες του σχολείου, οι προσδοκίες των γονιών μας να γίνουμε χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία.
Ένα συνεχόμενο και γενικευμένο πρέπει που δεν μας αφήνει να είμαστε ο εαυτός μας, καθώς προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των σημαντικών για εμάς ανθρώπων. Είναι τόσο σημαντικό και κομβικό για εμάς να είμαστε όπως περιμένουν οι άλλοι και σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια, που χάνουμε σιγά σιγά κομμάτια της αυθεντικότητας και του αυθορμητισμού μας.
Πολλά τα πρέπει που μας ακολουθούν, με αποτέλεσμα τα θέλω και οι ανάγκες μας να πηγαίνουν τόσο πίσω που με κόπο και δυσκολία τα αναγνωρίζουμε. Εξάλλου πώς να είσαι αυθόρμητος και αυθεντικός όταν πρέπει να μπεις στο κρεβάτι του προκρούστη, ώστε να γίνεις σύμφωνα με τα πρότυπα άλλων;
Όμως η ζωή έχει πολλές δύσκολες στιγμές και για να αντέξεις και να βγεις δυνατός από αυτές είναι σημαντικό να μην έχει χαθεί η τρέλα και ο αυθορμητισμός. Τρέλα για να έχεις το κουράγιο να διεκδικήσεις τα θέλω σου και τις ανάγκες σου, τρέλα για να έχεις το κουράγιο και την πυγμή να μην συμβιβαστείς σε σχέσεις χωρίς αμοιβαιότητα ή σε καταστάσεις που σε καταπιέζουν.
Σε μια εποχή όπου η τρέλα έχει χαθεί και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε καταλήξει να λειτουργούμε πολύ ρομποτικά, παρατηρούμε ότι το σώμα μας αντιδρά και δεν αντέχει άλλο τους συμβιβασμούς και τα ημίμετρα και το βροντοφωνάζει. Το ακούμε όμως ή έχουμε συνεχή ενασχόληση με τα συμπτώματα που αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου χωρίς να κοιτάμε τι προσπαθεί να μας επικοινωνήσει;
Τι θα γινόταν αν ξαναβρίσκαμε λίγο από τον αυθορμητισμό που είχαμε παλιά; Αν θυμηθούμε την παιδική μας ηλικία, θα δούμε ότι τότε δεν φιλτράραμε τα όσα σκεφτόμασταν και τα λέγαμε χωρίς δισταγμό, γιατί τα παιδιά είναι άμεσα. Μήπως φοβόμαστε ότι αν είμαστε έτσι άμεσοι και στις σχέσεις μας στο εδώ και τώρα, οι σχέσεις αυτές θα καταστραφούν;
Συνεπώς στις σχέσεις μας είμαστε αποδεκτοί άνευ όρων ή υπό όρους; Αν οι άνθρωποι με τους οποίους σχετιζόμαστε μας αγαπάνε γι’ αυτό που είμαστε και όχι γι’ αυτό που θα ήθελαν να είμαστε, τότε νιώθουμε την ασφάλεια να είμαστε αυθόρμητοι και αυθεντικοί και μόνο τότε μπορούμε να παλέψουμε τις αντιξοότητες της ζωής. Ας ακούσουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας και ας το αφήσουμε ελεύθερο να εκφραστεί!
Κρητικού Μαρίνα
