Δεκέμβριος και οι περισσότερες πόλεις, σε όλο τον κόσμο «φοράνε» τα γιορτινά τους. Τα λαμπάκια που κοσμούν τους δρόμους προσπαθούν να κρύψουν τα «σκοτάδια» τους . Οι πλείστοι έχουμε μία τάση προς αυτοβελτίωση, τόσο εσωτερική όσο κι εξωτερική… Πράττουμε, ότι πιστεύουμε πως θα μας έκανε καλύτερους. Επισκεπτόμαστε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, διοργανώνουμε ή παρευρισκόμαστε σε εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαραχτήρα, κάνουμε δωρεές, χαρίζουμε προσωπικά μας αντικείμενα…
Για κάποιους συνανθρώπους μας βέβαια η αλληλεγγύη , δεν είναι τίποτα άλλο παρά τρόπος ζωής. Βλέπετε υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι ανάμεσα σε μας τους σκυθρωπούς και τους «παροδικούς», το φως στο σκοτάδι… Σημασία δεν έχει τόσο, σε πια κατηγορία ανήκουμε αλλά ότι προσφέρουμε, ότι μοιραζόμαστε, όσο μπορεί ο καθένας, αφού ακόμα και η ευτυχία όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται, δεν διαιρείται…
Τα «μικρά» παιδιά κυρίως, αυτές τις μέρες έχουν την τιμητική τους. Γράφουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη (τα πιο μεγάλα), φροντίζουν για την κάλτσα του, του υπενθυμίζουν βεβαίως ότι ήσαν καλά και φρόνιμα παιδιά και ανυπομονούν για τη μέρα που θα ανοίξουν τα δώρα τους.
Είναι όμως και κάποια παιδιά, που η λίστα με τα δώρα δεν περιλαμβάνει, ούτε παιχνίδια, ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια…. Αλλά υγεία, σάλιο, συμβατός δότης…
Ναι το ξέρω τα παιδιά είναι για να μαθαίνουν ιστορίες, να ακούνε παραμύθια και όχι να διδάσκουν… Μόνο που κανένα ρόλο δεν παίζει η ηλικία, το χρώμα, η φυλή, το φύλο, το κοινωνικό στρώμα ή ότι άλλο τελοσπάντων μπορεί να καθιστά έναν άνθρωπο «διαφορετικό»…
Κάποιοι άνθρωποι είναι μαχητές από την κούνια τους. Κάνουν εμετούς, είναι φουσκωμένα σαν μπαλόνι, αδύναμα, έχουν χάσει τα μαλλάκια τους, υποφέρουν από τους πόνους, ο οργανισμός τους έχει δηλητηριαστεί από τα φάρμακα και μπορεί να μην έχουν γνωρίσει καλά – καλά το φως, τα χρώματα, τον ήλιο, το φεγγάρι, τη θάλασσα, το βουνό, τα ζώα, τους αριθμούς, την αλφαβήτα, τους ανθρώπους αλλά να έχουν μάθει λέξεις ίσως άγνωστες για εμάς αλλά οικείες πλέον για αυτά, όπως μυελός, παρακέντιση, χικ μαν, χημειοθεραπείες, χειρουργείο…
Ξέρετε πως περιμένει ένα παιδί, να σωθεί με λίγο από το δικό σου ή από το δικό μου σάλιο; Τι είναι λίγο σάλιο, μπροστά σε μια ολόκληρη ζωή; Ξέρεις πως μπορείς όχι μόνο να σώσεις αλλά και να αλλάξεις τη ζωή ενός παιδιού; Πόσα παιδιά παλεύουν για να ενταχθούν στη λίστα του 85%, δηλαδή του ιάσιμου καρκίνου;
Μπορείς να σκεφτείς έστω και για μόνο ένα λεπτό το πώς είναι να σου ανακοινώνουν ότι παιδί σου νοσεί; Ακόμα και το άκουσμα της λέξης καρκίνος, μας τρομάζει, έχεις σκεφτεί πως είναι να το ζει ένα μωρό παιδί; Έχεις σκεφτεί πώς είναι να περιμένεις να βρεθεί συμβατός δότης για να σωθεί το ίδιο σου το παιδί; Ένας από όλους εμάς, είναι συμβατός δότης για να σωθεί ένα παιδί.Γνωρίζετε πόσο παιδιά, παλεύουν να ενταχθούν στη λίστα του 85%, του ιάσιμου καρκίνου δηλαδή; Έστω και ένας από μας, μπορεί να σώσει ένα παιδί.
Για αρχή μόνο το σάλιο μας χρειάζεται. Είναι μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι, όποια κι αν είναι τα δικά μας προβλήματα, όποια κι αν είναι τα δικά μας βάσανα…
Ελάτε να σπάσουμε παρέα τους φόβους μας, κι ας προσφέρουμε ζωή και χαμόγελο στα παιδιά που τα έχουν ανάγκη…
Της Έλλης Αυξεντίου
