15 Απριλίου Παγκόσμια ημέρα τέχνης
Ο άνθρωπος βρίσκει τον τρόπο να προσαρμόζεται στις συνθήκες που αλλάζουν…
Ψύχραιμες φωνές – Ανθρώπινες σκέψεις – Αληθινές εμπειρίες
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΦΕΤΟΣ ΑΥΤΗ
Εδώ και τρεις εβδομάδες βρίσκομαι στο σπίτι. Την πρώτη εβδομάδα έκανα συλλογή των υλικών, χρώματα, λάδια, νέφτια, τελάρα …πηγαίνοντας σχεδόν καθημερινά στο εργαστήριο Σαν να μην ήθελα να το αποχωριστώ.
Έβρισκα αφορμή ότι, κάτι έχω ξεχάσει εκεί, όμως οι επισκέψεις μου ήταν όλο και ποιο αραιές.
Το ένιωθα σαν υποχρέωση να πηγαίνω, με την σκέψη ότι κάτι θα αλλάξει και θα ξανά έβρισκε αυτή την φυσική του κατάσταση με τις Φωνούλες των παιδιών, τα έργα των κυριών, που είχα υποχρέωση να προστατεύω, τις μυρωδιές από χρώματα και την όμορφη ακαταστασία.
Αυτά όμως στην αρχή, μετά με έδιωχνε ο χώρος, έγινε απόκοσμος, άχαρος και ψυχρός, έτσι δεν ξαναπήγα .
Έκανα την τυπική καθαριότητα, απολύμανση, Κατέβασα την ασφάλεια, έριξα μια τελευταία μάτια και έφυγα ως κυνηγημένη.
Εκείνη την νύχτα δεν κοιμήθηκα, σχεδίαζα μέχρι τις τρεις το πρωί. Κατάλαβα ότι ήμουν εξαρτημένη από τα τμήματα ζωγραφικής με όλους εσάς μέσα. Πήρα την απόφαση την επόμενη μέρα να ανεβάζω σχεδόν καθημερινά εργασίες, στην αρχή είπα για τα παιδάκια, να έχουν να ασχολούνται, αλλά όλα γύριζαν σε μένα. Για μένα το έκανα, Μα Το Θεό.
Η συγκινησιακή αυτή κατάσταση κράτησε κάμποσες ημέρες. Κάθε φορά που άκουγα μήνυμα, έλεγα και άλλη ζωγραφιά,και να πάλι αυτή η συγκίνηση που σε κάνει λιώμα στο τέλος της ημέρας.
Πάντα γκρίνιαζα ότι δεν μου έφτανε ο χρόνος για να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου. Ορίστε τώρα, άπειρες ώρες…Ξεκίνα…Ξεκίνα
Εμ δεν είναι έτσι …πέρασα πολλά στάδια συναισθημάτων ,λύπης, αναισθησίας, εγκατάλειψης, κενού, καλά η συγκίνηση είχε γίνει μόνιμη βάση.
Τώρα έχω βάλει σε τάξη τις σκέψεις μου, έκανα ένα μικρό ατελιέ στο άδειο δωμάτιο του Νικόλα μου και στρώθηκα στην δουλειά. Περνάω περισσότερο χρόνο στο εργαστήριο.
Χωρίς καμία πίεση, χωρίς καμία διάσπαση, οργανώνομαι καλύτερα, ξαναβλέπω έργα που δεν έχουν ολοκληρωθεί. Το κομμάτι της προετοιμασίας,που πάντα ήταν το άχαρο μέρος της δουλειάς, με “ζέστανε” για να μπω στην συνέχεια αβίαστα.
Δουλειά εκ φύσεως μοναχική, βλέπετε.
Τώρα στέκομαι μπροστά από μια σειρά έργων μου, που νομίζω ότι κάτι πάει να γίνει.
Τα διαλείμματα με σωματική άσκηση, με το περπάτημα στη γυρολιμνιά ήταν ευλογία, μου έδινε ενέργεια. Τώρα μαζεύτηκαν και αυτές οι δραστηριότητες και “γύρω-γύρω όλοι” από το τετράγωνο του σπιτιού μου, καλό και αυτό από το τίποτα.
Υπάρχει παύση έξω, μια αλλόκοτη ησυχία, σαν οι άνθρωποι να κρατάνε την ανάσα τους ή να περπατάνε στις μύτες, μέχρι να γλιστρήσουν με ασφάλεια και να κλειδωθούν πίσω από τις πόρτες.
Η Καθημερινότητα με τα νέα δεδομένα αποκτά μια άλλη πραγματικότητα, θα δείξει η συνέχεια… Αλλά δεν έχω σκοπό να εγκαταλείψω “τίποτα”.
Άλλωστε συμβαίνουν και τα απρόοπτα. Ένα ευχάριστο διάλειμμα και έκπληξη μαζί, η πρόταση να συμμετέχω σε ένα Διεθνές εργαστήρι διαδικτυακά
με ταξίδεψε για δύο ωρές.
Παρόλα αυτά
όπως λέει και ο Δ.Σαββόπουλος στην συννεφούλα,
“Δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή…”
Δωροθέα Χαρίτωνος – Εικαστικός
Τα έργα έγιναν εν μέσω καραντίνας
