Ο μεγάλος Καζαντζάκης των ελληνικών γραμμάτων, πάντα έχει κάτι να πει που ξεφεύγει σε τρόπο – γραφής – και περιεχόμενο από τα συνηθισμένα. Ήταν πράγματι ένας ασυνήθιστος άνθρωπος. Ήταν φιλόσοφος γι’ αυτό και έδωσε πνοή σε σπουδαία λογοτεχνική γραφή. Ο Νίκος Καζαντζάκης, μας βοηθά να δώσουμε νόημα στις σκέψεις μας και να δώσουμε ζωή στο νου μας. Ας ασχοληθούμε με την αντοχή λοιπόν!
Ανήφορος
Ο ίδιος ο μεγάλος Έλληνας δημιουργός, έχει πει πως «ο καλύτερος δρόμος είναι ο ανήφορος». Επίσης, μας έχει προτρέψει να «αγαπάμε την ευθύνη». Η ζωή μας, είναι ανήφορος. Άλλοτε αυτή η «άνοδος» μας κάνει και χαιρόμαστε, τη θεωρούμε πρόοδο! Άλλοτε, είναι κουραστική και επώδυνη, γεμάτη κινδύνους και εμπόδια. Καλό είναι να παραδεχτούμε πως όπως και να έχει, έχουμε ανωφέρεια μπροστά μας.
Η ανηφόρα, έχει τα καλά της. Μας μαθαίνει να εξασκούμε τις δυνάμεις μας αλλα και να κάνουμε οικονομία. Ξέρουμε πως αυτός ο ανήφορος, δεν μπορεί να βγει «μία και έξω». Η ζωή, -με όρους αθλητικού στίβου- μας θέλει μαραθωνοδρόμους και όχι «εκατοστάρηδες» που στην κούρσα των 100 μέτρων θα κριθούν για τη θέση στην οποία θα τερματίσουν.
…Όσο εσύ επιλέξεις
Η άνοιξη, είναι μια εποχή που χαρακτηρίζεται ως «ελαφριά» και «ευάερη». Υπάρχει καλύτερη εποχή από αυτήν για να σκεφτούμε τις αντοχές μας; Οι αντοχές μας, καλό είναι να ελέγχονται όταν είμαστε καλά. Η πρόληψη είναι βοηθός της αντοχής μας. Πολλές φορές λέμε όταν αγανακτούμε «μα καλά, πόσο πια να αντέξω; Άνθρωπος είμαι και εγώ». Αυτό ακριβώς μας λέει ο Νίκος Καζαντζάκης. Δεν είμαστε σίδερα, ούτε πέτρες, ούτε ατσάλι. Μόνο που εκείνος, το βλέπει αλλιώς.
Κάθε υλικό από αυτά, έχει ένα σημείο καταστροφής του. Δεν έχουν τα υλικά την επιλογή να υπερβούν. Τα όριά τους, είναι προδιαγεγραμμένα. Του ανθρώπου; Είναι του ανθρώπου τα όρια προδιαγεγραμμένα; Στην πρόοδο ας πούμε, ή στο συναίσθημα χαράς που μπορούμε να νιώσουμε. Έχουμε όρια; Δε νιώθουμε να ξεχειλίζουμε; Στην ανθρώπινη φύση και στον ψυχισμό μας δεν υπάρχει κανένα όριο. Άρα, αντέχουμε όσο εμείς…θέλουμε. Η αντοχή μας τελειώνει, μόνο όταν τελειώσει κάτι άλλο…Ποιό είναι αυτό;
Η θέληση και η άρνηση «παράδοσης»
Στον ανήφορο επάνω, θα συναντήσουμε τα πάντα. Από πέτρες και δύσβατα μέρη, μέχρι δρομάκια που θεωρούνται με την πρώτη ματιά, άβατα. Σε αυτόν τον ανήφορο, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι πως θα έχουμε πτώσεις. Θα πέσουμε. Έτσι, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για να ξανα-σηκωθούμε. Όταν είμαστε προετοιμασμένοι για άσχημες εξελίξεις, όταν αυτές έρθουν, δε μας «σοκάρουν». Το σοκ και η απελπισία, πάντα θα μας συμβουλεύουν να παρατήσουμε τον ανήφορο.
Αντέχουμε όσο θέλουμε. H θέληση για να πάμε παραπάνω και να ανέβουμε τον ανήφορο, ενισχύεται από το κίνητρο να δούμε πώς θα είναι η «θέα» ανεβαίνοντας. Ο άνθρωπος, έχει αυτή τη διαφορά. Αυτό τον διαφοροποιεί από την πέτρα, το ατσάλι και το σίδερο. Έχει θέληση και την επιλογή να την ακούσει και να συνεχίσει να ανεβαίνει τον ανήφορο, ο οποίος σίγουρα θα μας βγάλει και σε «οάσεις» και σε άλλα όμορφα μέρη που ούτε φανταζόμασταν οτι θα δούμε. Ποιός είναι ο σκοπός της αντοχής; Να τη διατηρήσουμε και να αρνηθούμε να παραδοθούμε στις φωνές που μας εκλιπαρούν για «το καλό μας» να υποβάλλουμε παραίτηση.
