Μέσα στην οικογένεια, υπάρχει μια σχέση που είναι πολύ συχνά εκρηκτική, εκείνη των μανάδων μας με τις πεθερές μας. Οι συμπεθέρες, προστατευτικές με τα παιδιά τους και επιφυλακτικές με τους «απέναντι», τείνουν να κοντράρονται για όλα και ειδικά για ό,τι έχει να κάνει με το ζευγάρι. Κι όμως, παρά τις κόντρες και τις διαφορές τους, υπάρχουν κάποια πράγματα (στοιχειώδη για ‘κείνες) στα οποία είναι αδύνατο να διαφωνήσουν.
Το αποτέλεσμα; Καταλήγουμε εμείς οι δόλιες – κόρες και νύφες – να τα ακούμε… στερεοφωνικά!
Αναρωτιούνται πότε θα κάνουμε… δεύτερο παιδί
Είναι αλήθεια πως όταν οι συμπεθέρες γίνουν γιαγιάδες, ξανανιώνουν και αποκτούν άλλη διάθεση απέναντι στα πάντα. Ακόμη κι αν έχουν ήδη εγγόνια, κάθε ένα είναι για ‘κείνες πραγματική ευλογία. Λίγο μετά το πρώτο παιδί, λοιπόν, κι αφού κοπάσουν οι χαρές, η όρεξη των συμπεθέρων ανοίγει και δεν μπορούν να κρατηθούν να μη ρωτήσουν «πότε λέμε για το δεύτερο;». Και οι απόψεις τους σ’ αυτό το θέμα, φυσικά ταυτίζονται: όσο το συντομότερο τόσο το καλύτερο!
Βρίσκουν το φαγητό μας ανάλατο και το λάδι στα λαδερά μας λίγο
Κακά τα ψέματα, οι μανάδες μας μαγειρεύουν πολύ ωραία, αλλά και λίγο… βαριά, αφού έτσι αρέσει στους πατεράδες μας. Εμείς μάθαμε να προσέχουμε λιγουλάκι από μικρές για να έχουμε την υγειά μας αργότερα. Έτσι, το φαγητό μας είναι πάντα «ανάλατο» και τα λαδερά μας, «μόνο λαδερά δεν είναι», αφού το λαδάκι το βάζουμε «με το σταγονόμετρο». Και δε φτάνει που έχουμε προδώσει τις μαγειρικές αξίες της μάνας μας, έχουμε και την πεθερά μας να σιγοντάρει μην τυχόν και πεινάσει ο γιόκας της.
Πιστεύουν ότι κακομαθαίνουμε το παιδί με τη συγκοίμηση
Όπως και να το κάνουμε, οι παλιές είχαν άλλες συνήθειες και, επιφορτισμένες όπως ήταν εξολοκλήρου με την ανατροφή του παιδιού, δεν χολοσκάγανε τόσο για λεπτομέρειες και μικροπράγματα. Η συγκοίμηση, για παράδειγμα, δεν ήταν στην ημερήσια διάταξή τους και όταν αντιλαμβάνονται ότι εμείς το κάνουμε συστηματικά, σκέφτονται μάνι μάνι πως «το παιδί θα κακομάθει» και πως «μετά άντε να του πεις όχι». Μανάδες και πεθερές τείνουν να αποδοκιμάζουν αυτήν την πρακτική – ήπια μεν, αλλά η ψυχούλα τους το ξέρει.
Θέλουν να σιδερώνουμε τα πάντα
Έχω την εντύπωση πως, για τη γενιά μου, το σίδερο είναι μια αγγαρεία που μπορεί να περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα – π.χ. τα πουκάμισα της δουλειάς και τα ρούχα του παιδιού. Θυμάμαι, όμως, την μάνα μου να σιδερώνει στοίβες ατελείωτες βλέποντας τα «Ατίθασα Νιάτα» και καταλαβαίνω ότι της είναι κάπως δύσκολο να χωνέψει τη δική μου οπτική. Γι’ αυτό, όταν μαλώνουν με την πεθερά μου ποια θα σιδερώσει τα σεντόνια μου τους δίνω τη σιδερώστρα και το σίδερο και δεν βγάζω τσιμουδιά.
Τα εγγόνια τους είναι τα πιο όμορφα του κόσμου
Εντάξει, μπορεί να είναι οι πιο ασύμβατοι χαρακτήρες του κόσμου και να μας δυσκολεύουν κάπου κάπου τη ζωή με τις παραξενιές τους, αλλά υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο οι συμπεθέρες δεν μπορούν να διαφωνήσουν με τίποτα: τα εγγόνια τους είναι τα πιο όμορφα και τα πιο έξυπνα του κόσμου. Και η αγάπη τους για ‘κείνα μπορεί να αμβλύνει κάθε αιχμηρή πλευρά της προσωπικότητάς τους, να γλυκάνει τον λόγο τους και να φωτίσει ακόμη και τις πιο σκοτεινές τους μέρες – όπως και τις δικές μας.
