Οι γυναίκες, όταν γεννούν, αποβλακώνονται. Το έχεις σκεφτεί κι εσύ. Παραδέξου το. Δεν είναι κακό.
Όλοι χαιρόμαστε με την εγκυμοσύνη ενός οικείου μας προσώπου που έχει επιλέξει να γίνει γονιός. Γούστο του, καπέλο του. Και θα χαρούμε, και θα αναλύσουμε τις αγωνίες της, και θα τρέξουμε μαζί της για χιλια δύο ψώνια που θέλει να κάνει. Πάντα με χαμόγελο για να μη γρουσουζέψουμε τη στιγμή.
Έτσι μάθαμε. Η εγκυμοσύνη είναι καλό πράμα. Πράμα του Θεού. Τη σεβόμαστε και την εγκυμοσύνη και την εγκυμονούσα. Αλλά, όλα έχουν κι ένα όριο.
Θα σεβαστούμε, στην αρχή, τη χαρά σας, τους φόβους σας, τον ενθουσιασμό σας. Θα γνέψουμε καταφατικά όταν καταλάβουμε πως στο μυαλό σας έχετε μόνο ζιπουνάκια, καλτσάκια, φορμάκια κι όποια άλλη λέξη τελειώνει σε –άκια. Θα συγκινηθούμε όταν γεννήσετε και θα σας ορκιστούμε πως το μωρό σας είναι φτυστό εσείς. Θα κάνουμε ότι χρειαστεί να κάνουμε για να συνηθίσετε το ρόλο της μάνας.
Αλλά όταν σας κοιτάμε ενώ σας έχει πάρει ο ύπνος ανάμεσα σε κουδουνίστρες και σαλιάρες, θα θέλαμε να σας πούμε δυο λόγια. Λόγια που σκεφτομάστε όσες δεν έχουμε γίνει ακόμη μανούλες αλλά σας συναναστρεφόμαστε.
Φίλες μου καλές κι αγαπημένες, σας αγαπάμε, σας εκτιμάμε αλλά μας σπάτε το νευρικό μας σύστημα.Τι σας συνέβη; Που έχετε κρύψει τον άλλο σας εαυτό; Εκείνον που νοιαζόταν, που είχε χρόνο, που γέλαγε;
Ξέρουμε, δεν είμαστε χαζές. Είστε μάνες τώρα και πονείτε. Δεν έχετε χρόνο ούτε να βήξετε. Αλλά εσείς μεταλλαχθήκατε. Ανοίγετε το στόμα σας και το μόνο που ακούμε είναι μωρό, κακά, βυζί, γάλα. Είμαστε σίγουρες ότι αυτά βλέπετε και στον ύπνο σας. Αν κοιμάστε ποτέ, δηλαδή.
Μία το παιδί θέλει άλλαγμα, μία πεινάει, μία κλαίει, μία ξεσκεπάστηκε. Κι όσο δε κοιμάστε, τόσο τα νεύρα σας γίνονται κρόσσια. Είστε νευρικές και φωνάζετε και σε εκείνο το φουκαρά τον άντρα σας που ό,τι μπορεί κάνει για να σας βοηθήσει. Αλλά που να το δειτε. Σάμπως βλέπετε και τίποτα άλλο πέρα απ’ τα πόσα ml ρούφηξε το νεογέννητο;
Είστε απεριποίητες κι ατημέλητες. ΟΚ. Δεν είπαμε να πάτε κομμωτήριο. Αλλά επειδή είστε μάνες, δεν πάει να πει πως πάψατε να είστε γυναίκες. Πλυθείτε, λουστείτε, ξυριστείτε. Άνθρωπος είναι κι ο πατέρας του παιδιού κι έχει ανάγκες.
Ανησυχούμε. Εσείς δεν ήσασταν έτσι. Εσείς ζούσατε τη στιγμή. Κι αυτές οι στιγμές που είναι σημαντικές, χάνονται μπροστά απ’ τα μάτια σας.Τις φυλακίζετε μέσα σε φωτογραφίες.
Κλικ. Το παιδί γελάει. Κλικ. Το παιδί ρεύεται. Κλικ. Το παιδί πέφτει. Κλικ. Το παιδί το ένα. Κλικ. Το παιδί το άλλο. Άλλος κανείς δεν έκανε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη.
Επίσης, σας το λέω κι εσάς να ξέρετε, οι μανούλες δεν ακούνε τίποτε άλλο πέρα απ’ τον εαυτό τους και τις κραυγές του σπλάχνου τους. Έχουν επιλεκτική ακοή. Σε ρωτάνε τι κάνεις κι ανάθεμα κι αν άκουσουν ποτέ τι τους είπες. Τσεκαρισμένα πράγματα. Μιλάς και μιλάνε πάνω σου.
«Πήγα με τη μικρή στις κούνιες.. μπλα.. μπλα..γνώρισε τον Κωστάκη..μπλα..είναι πανέξυπνο το χρυσό μου..μπλα..».
Νιώθεις τύψεις κι ενοχές γιατί δε βρίσκεις τίποτα το ενδιαφέρον στο πόσες νέες λέξεις είπε το χρυσό της και στο πόσες φορές ενεργήθηκε μες την εβδομάδα. Αυτή, αντίθετα, δεν νιώθει καμία ντροπη που σε βομβαρδίζει τόση ώρα με άχρηστες πληροφορίες.
Οι γυναίκες όταν γεννάνε παθαίνουν λοβοτομή. Τους νοιάζει μόνο το μωρό τους και το πότε θα αποκτήσεις κι εσύ ένα για να παίζουν τα βλαστάρια σας. Λες και θέλουν να σε εντάξουν με το ζόρι στο κλαμπ τους. Διαφορετικά, δεν έχεις λόγο ύπαρξης στη ζωή τους.
Σε θέλουν μόνο για να σου δείχνουν περιχαρείς το παιδάκι τους με απώτερο σκοπό να το θαυμάσεις. Το θέλουν το παραμύθι τους, το αποζητούν. Γιατί να τους το χαλάσεις; Θα χαμογελάσεις και θα πεις: Καλέ, τι όμορφο που είναι-κι ας μην είναι-.Ε, τι να κάνουμε δεν είναι. Δυστυχώς, δεν είναι όλα τα μωράκια του κόσμου κουκλάκια ζωγραφιστά. Λυπάμαι που το λέω αλλά δε το ‘χω σκεφτεί μόνο εγώ.
Κι επειδή κι εγώ γυναίκα είμαι και μπορεί να βρεθώ στη θέση σου μια μέρα, το μόνο που κάνω είναι να σε συμπονώ και να σου στέκομαι αυτή τη περιόδο που οι ορμόνες σου είναι λυσσασμένες. Εντάξει, κάνω και κάτι άλλο αλλά δε στο πω ποτέ.
Φτύνω τον κόρφο μου κάθε φορά που σε βλέπω με την ευχή να μη γίνω ποτέ σαν και σένα.
mindthetrap
