Δύο νέοι άνθρωποι που βίωσαν τη “μέγγενη” του κορονοϊού, περιγράφουν στο Νews24/7 την αγωνία του να νοσείς από την άγνωστη απειλή. Οι ιστορίες τους υπερτονίζουν ότι είμαστε όλοι ευάλωτοι και πως η αφέλεια είναι άκρως επικίνδυνη.
Οι νέοι κάτω των 39 ετών αποτελούν σήμερα την πλειονότητα των ενεργών κρουσμάτων κορονοϊού στην Ελλάδα. Ίσως για κάποιους αυτό το στατιστικό δεδομένο να θεωρείται ένα αισιόδοξο στοιχείο, ότι δηλαδή ο ιός προσβάλει ανθεκτικούς οργανισμούς και δε δημιουργεί κανένα πρόβλημα. Πως είναι κι αυτός ο ιός κάτι ανάλογο με τη γρίπη. Όμως, τα βιώματα των ανθρώπων που νόσησαν διαψεύδουν την πεποίθηση αυτή.
Με βάση τους δειγματοληπτικούς ελέγχους φαίνεται πως στη χώρα μας και δη στην Αττική, σήμερα τα ενεργά κρούσματα ξεπερνούν το 1% του συνολικού πληθυσμού. Ποσοστό χαμηλό, όμως, μεταφράζεται σε πολλές χιλιάδες. Κι αν ίσως κάποιος θεωρεί το εαυτό του αρκετά δυνατό για να ανταπεξέλθει στην πιθανή δοκιμασία να νοσήσει και να είναι χαλαρός, όσον αφορά στην τήρηση των μέτρων, καλό θα ήταν να αναθεωρήσει την άποψη αυτή.
Σύμφωνα με τον επίκουρο Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Υγείας, κ. Γκίκα Μαγιορκίνη, οι νέοι εξακολουθούν να είναι η κύρια ηλικιακή ομάδα μετάδοσης του ιού, καθώς τα άτομα αυτά έχουν διπλάσιο κίνδυνο μόλυνσης.
Όπως ανέφερε την Παρασκευή 23/10 κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης για την πορεία της επιδημίας, “Τα ηλικιακά χαρακτηριστικά της πρόσφατης ώσης διατηρούνται, με την ηλικιακή ομάδα των 19-40 να συντηρεί αυξημένη δυναμική σε σύγκριση με το σενάριο της πανμίξης. Με απλά λόγια, οι νέοι 19-40 ετών μολύνονται έως και δύο φορές πιο εύκολα σε αυτή τη φάση από κάποιες από τις άλλες ηλικιακές ομάδες και έτσι η συμμετοχή τους στις διαγνώσεις είναι μεγαλύτερη από την αναμενόμενη. Οι υπόλοιπες ομάδες παραμένουν σε αρκετά χαμηλότερα επιδημικά επίπεδα, με το παρατηρούμενο χάσμα να συντηρείται καθ’ όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Θα πρέπει, λοιπόν, σε αυτή τη φάση να προσέχει πάρα πολύ αυτή η ηλικιακή ομάδα, να μην θεωρεί τον εαυτό της άτρωτο, να χρησιμοποιεί τη μάσκα, να αποφεύγει το συγχρωτισμό και να προστατεύσει τα πιο ευπαθή τμήματα του πληθυσμού”.
Ο ιός μπορεί να σε βρει παντού. Κι όσο κι αν πιστεύει κανείς στο “έλα μωρέ δεν θα με βρει εμένα”, κάνει μεγάλο λάθος. Όπως λάθος κάνει και όποιος πιστεύει ότι είναι υγιής και θα το ξεπεράσει εύκολα.
Βαγγέλης, 25 ετών
Τη δική του περιπέτεια με τον κορονοϊό μας διηγείται ο 25χρονος Βαγγέλης, ο οποίος παρά την νεαρή ηλικία του, βίωσε τη νόσο αρκετά σοβαρά. Όσο και αν τηρούσε ευλαβικά τα μέτρα, δεν απέφυγε τη μόλυνση καθώς κάποιος άλλος δεν ήταν τόσο συνεπής όσο θα έπρεπε.
Ως οικογένεια είχαμε από μόνοι μας μπει προληπτικά σε καραντίνα προτού επιβληθεί σε όλους το σχετικό μέτρο. Είχαμε επιβάλει τους δικούς μας περιορισμούς στις μετακινήσεις μας και καθόμαστε στο σπίτι. Συναντιόμασταν με κάποιους γνωστούς μόνο στα σπίτια μας ώστε να αποφύγουμε τον όποιο συγχρωτισμό και την πιθανότητα να νοσήσουμε.
.jpg)
Έτσι βρεθήκαμε σ’ ένα σπίτι φίλων. Μετά από λίγες μέρες από την συνάντηση εκείνη, μας τηλεφώνησε ένας γνωστός μας ο οποίος βρισκόταν κι αυτός εκεί και μας ενημέρωσε ότι είχε βρεθεί θετικός στον ιό. Η πρώτη μας αντίδραση ήταν να ενημερώσουμε όσους ανθρώπους ήταν σε κοντινό μας περιβάλλον όπως την εργασία μας, και φυσικά περιοριστήκαμε στο σπίτι.
Επίσης μιλήσαμε άμεσα με τον ΕΟΔΥ όπου λάβαμε κάποιες οδηγίες. Εδώ να πω ότι ήταν η αρχή της επιδημίας και ακόμη και εκείνοι είχαν σημαντικά κενά όσον αφορά στη γνώση για τον ιό. Τότε ήταν η εποχή που λάμβαναν κάποια πρωτόκολλα και αυτό που σύστηναν ήταν να απομονώνεσαι και να το παρακολουθείς.
Λίγες μέρες αργότερα άρχισα να εμφανίζω κάποια πρώτα συμπτώματα όπως πυρετό και δεν είχα γεύση. Θυμάμαι μου είχε φανεί φοβερά περίεργο το γεγονός ότι όταν έτρωγα ήταν σα να τρώω άχυρο. Σκέφτηκα ότι θα περάσουν οι δυο βδομάδες μ’ αυτά και θα τελειώσει.
“Πήγαινα σαν έρμαιο από το ένα νοσοκομείο στο άλλο καθώς δε σε δεχόντουσαν”
Για να μην ανησυχήσω την οικογένειά μου τους είπα ότι έχω κάποιο πυρετό αλλά ότι είναι μια ελεγχόμενη κατάσταση και ότι μπορούσα να την αντιμετωπίσω. Φυσικά είχα απομονωθεί. Η κατάστασή μου επιδεινώθηκε και πέρα από τον πυρετό είχα εμετούς, πόνο στα κόκκαλα, πόνο ακόμα και στην αναπνοή μου.
Πήγα στο νοσοκομείο για να κάνω το τεστ όπου εκεί ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ γιατί δεν υπήρχε προγραμματισμός. Πήγαινα σαν έρμαιο από το ένα νοσοκομείο στο άλλο καθώς δε σε δεχόντουσαν. Ήθελα να επιβεβαιώσω ότι είμαι θετικός αλλά ότι δεν έχω πνευμονία. Να σημειώσουμε ότι βρισκόμαστε σε περίοδο όπου ήδη είχε επιβληθεί η γενική καραντίνα σε όλη τη χώρα
Τελικά κάνω το τεστ και βγαίνει θετικό. Αν και είχα 39 πυρετό, προκειμένου να αποφύγω όλο αυτό το συνωστισμό στο νοσοκομείο, αυτό το αίσθημα του πεθαμένου, καθώς ο φόβος ήταν τεράστιος, δεν παρέμεινα. Στο νοσοκομείο άκουγαν κορονοϊό και πάθαιναν πανικό.
Παρέμεινα λοιπόν στο σπίτι. Όμως, κάποια στιγμή θεώρησα ότι η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, καθώς εμφάνισα συνεχόμενα 3 μέρες υψηλό πυρετό 40 χωρίς να πέφτει όπως επίσης διάρροια και συνεχείς εμετούς. Ένοιωθα ότι πεθαίνω, δεν μπορούσα να σηκώσω καν το σώμα μου. Ενημέρωσα τον ΕΟΔΥ και ζήτησα να έρθει ένα ασθενοφόρο.
Νοσηλεύτηκα κάποιες μέρες στον Ευαγγελισμό και μπορώ να πω ότι οι γιατροί οι οποίοι με υποδέχτηκαν εκεί ήταν πάρα πολύ καλοί, αν και γι’ αυτούς που θέλω να πω τα καλύτερα λόγια ήταν για το προσωπικό στην Παμμακάριστο όπου μεταφέρθηκα αφού σταθεροποιήθηκε η κατάστασή μου. Πραγματικά οι άνθρωποι έκαναν αυτοθυσία. Θα έλεγα ότι πέθαιναν για σένα.
Νοσηλεύτηκα συνολικά δυο εβδομάδες αν θυμάμαι καλά. Έχω περάσει αυτές τις μέρες στη λήθη. Μετά παρέμεινα όπως συστήνεται άλλες δυο βδομάδες σε καραντίνα.
Γενικά όλο αυτό που πέρασα θα έλεγα ότι ήταν πολύ ζόρικο. Ήταν πολύ δύσκολο. Είσαι μόνος σου. Δεν έχεις κανέναν. Όσον κι αν σου λένε οι φίλοι σου ότι είναι εκεί, ότι θέλουν να σε βοηθήσουν, αυτό δεν ήταν δυνατό. Είσαι μόνος σου.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κορονοϊός δυνητικά δείχνει σαν μια απλή γρίπη. Όμως αυτό που κατάλαβα εγώ, είναι ότι υπάρχει η πιθανότητα, αν κολλήσεις κάποια μετάλλαξη σε συνάρτηση με το γεγονός ότι δεν υπάρχει θεραπεία ούτε εμβόλιο και αν εξελιχθεί μέσα στον οργανισμό σου και βρει το ανοσοποιητικό σου αδύναμο, μπορεί να σε διαλύσει.
Εγώ πέρασα και μια μικρή λοίμωξη στα νεφρά λόγω φαρμάκων. Τότε ακόμη δεν γνωρίζαμε και πολλά και είχα πάρει κάποια φάρμακα τα οποία ήταν σε πειραματικό στάδιο.
Όταν πια τέλειωσε όλο αυτό, από τη μία είχα την ανησυχία αν η περιπέτεια αυτή θα μου αφήσει κάποιο κατάλοιπό και από την άλλη πως θα με αντιμετωπίσουν στη δουλειά και γενικά ο περίγυρος. Όλοι τότε ήταν αρκετά φοβισμένοι.
Το τελευταίο που θέλω να επισημάνω, είναι ότι πραγματικά μπορεί για τους περισσότερους ο κορονοϊός να είναι σαν μία απλή γρίπη, όμως γιατί να επιτρέψουμε σ’ αυτή την ελάχιστη πιθανότητα να το περάσει κάποιος έστω και πολύ νέος, τόσο πολύ άσχημα. Γιατί να μην τηρούμε όλα τα μέτρα προστασίας. Είναι πολύ απλό να φοράς μάσκα, να βάζεις αντισηπτικό, να σέβεσαι τις αποστάσεις. Δεν μας στερεί κάτι το να κάνουμε υπομονή και ένα δυο χρόνια από το να μην έχουμε ανθρώπους της οικογένειας είτε να να κινδυνεύουμε κι εμείς οι ίδιοι.
Χρήστος, 35 ετών
Στον κορονοϊό είσαι μόνος. Όπως και ο Βαγγέλης έτσι και ο Χρήστος σημειώνουν τη μοναξιά αυτή η οποία συνδυάζει την έντονη αγωνία της άγνωστης εξέλιξης. Και ο Χρήστος ήταν από τους ανθρώπους που ακολούθησε κατά γράμμα τις επιταγές προφύλαξης. “Πλύνε χέρια. Βγάλε παπούτσια. Τα ρούχα που φορούσαμε, να τα βγάλουμε στο μπαλκόνι. Τα ψώνια το ίδιο”. Κι όμως…
“Αντισηπτικά, υγρά μαντηλάκια, χλωρίνες, μάσκες. Σε γενικές γραμμές, μπορεί να πει κανείς πως τηρήσαμε όλα τα μέτρα, με τη μεγαλύτερη δυνατή προσήλωση. Ο κορονοϊός ωστόσο με βρήκε, εκεί που δεν τον περίμενα. Γιατί εκεί σε βρίσκει αυτή η νόσος, εκεί που δεν την περιμένεις. Το παράδοξο στη δική μου περίπτωση είναι πως κόλλησα όντας στην Αθήνα αρχές Αυγούστου, δέκα τουλάχιστον ημέρες μετά τις διακοπές του καλοκαιριού. Στην προφανή ερώτηση που άκουσα πολλάκις “μα που το κόλλησες;”, η απάντησή μου παραμένει σταθερή: “Μακάρι να το γνώριζα”.
Πέραν της ίδιας της λοίμωξης και των συμπτωμάτων της -που ακόμα βρίσκονται υπό διερεύνηση- ο COVID-19 θέτει τις δικές του ασφυκτικές παραμέτρους:
α. το άγχος να μην έχεις μεταδώσει τον ιό. Τις πρώτες ώρες μετά την ενημέρωσή μου περί λοίμωξης την πέρασα στο τηλέφωνο, ενημερώνοντας ανθρώπους που είχα δει για να κινηθούν αναλόγως. Το άγχος μου περιορίστηκε μόνο μετά από 7-9 ημέρες, όταν έμαθα πως είναι όλοι τους καλά. Συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι. Από τη δική μου εμπειρία συμπέρανα πως η ιχνηλάτηση είναι καθαρά προσωπική, “ατομική ευθύνη” που λέει και ο Ν. Χαρδαλιάς, και τίποτα παραπάνω. Σημειωτέον, ο ΕΟΔΥ με κάλεσε για την επίσημη ιχνηλάτηση τρία 24ωρα μετά το πρώτο θετικό τεστ και η ΓΓ Πολιτικής Προστασίας, μετά από μία εβδομάδα.
β. το άγχος της “τηλεφωνικής ιατρικής υποστήριξης”. Στον κορονοϊό είσαι μόνος. Εγώ ήμουν τυχερός καθώς μπόρεσα να περιοριστώ σε μεγάλο σπίτι, έχοντας σχετικά κοντά μου τη σύντροφό μου (η οποία και παρέμεινε αρνητική). Άλλοι δεν είναι το ίδιο τυχεροί. Παράλληλα, μιλούσα καθημερινά στο τηλέφωνο με τον οικογενειακό γιατρό ή τον γιατρό του ταμείου μου, και γενικώς, η ιατρική υποστήριξη γίνεται δια τηλεφώνου. Όταν όμως ακούς από τους ειδικούς πως, “δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα”, τότε αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα είναι αρκούντως σοβαρά. Στο δε άκουσμα πως η “φάση του rebound που σε κάποιες περιπτώσεις προκαλεί χειρότερες επιπλοκές, γίνεται μετά από 10 ημέρες”, τότε καταλαβαίνεις ως ασθενής πως δεν μπορείς να εφησυχάσεις εύκολα. Όντας πάντα σε καραντίνα διαρκείας.
Highlight προσωπικού μου COVID-19, όταν έχασα την όσφρησή μου για δύο 24ωρα. Δεν μπορούσα να μυρίσω ούτε τη χλωρίνη. Χωρίς να υπάρχει συνάχι ή κάτι σχετικό.
γ. το άγχος του αχαρτογράφητου. Προσωπικά πέρασα τον κορονοϊό με ήπια συμπτώματα. Βήχας (ξηρός, σαν γάβγισμα σκύλου) για 20-25 ημέρες, κόπωση, δέκατα στην αρχή της νόσου για 2 ημέρες. Παρόλα αυτά, ουδείς μπορεί να σου εγγυηθεί πως το πέρασμα του COVID-19 δεν αφήνει κατάλοιπα. Οι υγειονομικοί συστήνουν εξετάσεις, αλλά όντας ασθενής δεν μπορείς να τις κάνεις, εκτός αν μεταφερθείς σε νοσοκομείο αναφοράς, κατόπιν συνεννόησης. Όπερ και έπραξα στην αποδρομή της νόσου, μετά από δύσπνοιες οι οποίες αποδείχθηκε πως οφείλονταν στην υπερ-αντίδραση του ανοσοποιητικού και στους παραπάνω στρεσογόνους παράγοντες που μόλις απαρίθμησα. Να σημειωθεί εδώ, πως το ιδανικό θα ήταν όποιος αμφισβητεί τη νόσο να περάσει από ένα χώρο αναφοράς για να αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει και τι αγώνα ζωής, δίνουν οι ήρωες υγειονομικοί, γιατροί και νοσηλευτές, ρισκάροντας τη δική τους υγεία. Θα του άνοιγε τα μάτια, αλλά -ενδεχομένως και δυστυχώς- και τα πνευμόνια προς τη λοίμωξη.
“Ο covid είναι ύπουλος, και σε αντίθεση με μια γρίπη, διαρκεί περισσότερο διάστημα βρίσκοντας τρόπους να προσαρμοστεί στον οργανισμό, αλλά και στο μυαλό του ασθενή”
δ. η ανακούφιση. Μετά από δυο θετικά τεστ είχα καταλήξει πως ο ιός με ερωτεύτηκε σφόδρα. Εγώ δεν τον ήθελα, αλλά προσπαθούσα να μην τον τσαντίσω κιόλας. Η ανακούφιση επήλθε επιτέλους μετά το δεύτερο αρνητικό τεστ και τουλάχιστον ηρέμησα ως προς το αν έχω ή όχι ενεργό ιικό φορτίο εντός μου. Παρόλα αυτά, και παρότι είμαι επισήμως μια “ήπια περίπτωση”, θα ολοκληρώσω αγωγή τριών μηνών για το αναπνευστικό, ενώ σταδιακά πραγματοποιώ όλες τις προβλεπόμενες εξετάσεις (καρδιά, αιματολογικές κλπ).
Στο δια ταύτα, η εμπειρία μου καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: Ο covid είναι ύπουλος, και σε αντίθεση με μια γρίπη, διαρκεί περισσότερο διάστημα βρίσκοντας τρόπους να προσαρμοστεί στον οργανισμό, αλλά και στο μυαλό του ασθενή. Όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι μια κατάσταση που ο καθένας αντιμετωπίζει μόνος, κολυμπώντας σε αχαρτογράφητα νερά και αναμένοντας μια οικουμενική θεραπεία που όπως φαίνεται, θα αργήσει. Τέλος, σε ό,τι αφορά το ζήτημα των τεστ, αν κάποιος επιθυμεί να εξεταστεί δωρεάν τότε προσκρούει σε πολλαπλά αναχώματα που τον οδηγούν στο να βγάλει εντέλει το πορτοφόλι από την τσέπη. Και το αντίτιμο δεν είναι καθόλου μικρό.
Δεν μπορώ καν να διανοηθώ το τι περνούν μετανάστες, ευάλωτοι πληθυσμοί, άνθρωποι που συγκαταλέγονται σε ευπαθείς ομάδες και νοσούν. Μιλάμε τόσο καιρό για ατομική ευθύνη. Ας μιλήσουμε όμως και για σωστή υγειονομική περίθαλψη για όλους, αλλά και για την ενσυναίσθηση που είναι ίσως το πιο σημαντικό ζητούμενο των ημερών μας”.
Οι παραπάνω είναι οι ιστορίες δύο ανθρώπων που πολύ πιθανό κάποιος έχει συναντήσει. Οι ιστορίες τους δεν συνέβησαν σε μια άλλη χώρα η οποία βίωσε δραματικά την επιδημία. Υπάρχουν χιλιάδες άλλες ανάλογες περιπτώσεις, εδώ στην Ελλάδα, στην Αττική, τη Θεσσαλονίκη και οπουδήποτε αλλού στην επικράτειά μας. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Είμαστε εμείς.
news 24/7
