ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΜΗ ΒΙΑΣ…
Σήμερα το πρωί 9.20΄ στην Αθηνάς στο ύψος του Δημαρχείου.
Πίνω καφέ στο απέναντι πεζοδρόμιο όταν ξαφνικά ακούγονται φωνές. Βλέπω έναν ηλικιωμένο με μαγκούρα να φωνάζει διάφορα ακατάληπτα σέρνοντας σχεδόν έναν πιτσιρικά 10-11 χρονών.
Γίνεται μεγάλος σαματάς ο μικρός να προσπαθεί να ξεφύγει, ο γέρος να μην τον αφήνει κουνώντας απειλητικά την μαγκούρα.
Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίζονται δύο μοτοσυκλέτες της ΔΙΑΣ. Κατεβαίνουν 4 αστυνομικοί και ρωτάνε τον ηλικιωμένο τι συμβαίνει. Εκείνος κάτι λέει κραυγάζοντας και φεύγει. Ο πιτσιρικάς βρίσκει ευκαιρία και ζητάει καταφύγιο στο διπλανό μαγαζί.
Από απέναντι προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Οι αστυνομικοί φαίνεται ότι λένε στον μικρό να βγεί έξω, αυτός αρνείται. Σιγά, σιγά μαζεύεται κόσμος και παρακολουθεί.
Ο πιτσιρικάς βγαίνει στο πεζοδρόμιο και κάθεται κάτω. Γύρω του κόσμος και οι αστυνομικοί. Δεν βλέπω τι γίνεται πια.
Αρχίζω να “φορτώνω” και να φτιάχνω σενάρια αστυνομικής βίας και κακομεταχείρισης του πιτσιρικά. Αποφασίζω να πάω κοντά και να κάνω ότι μπορώ για να αποφευχθούν τα χειρότερα για τον μικρό.
Περνώντας απέναντι στην Αθηνάς σκέφτομαι ότι πρώτα πρέπει να φωτογραφίσω προς τεκμηρίωση όσα διαδραματίζονται και μετά να ζητήσω το λόγο από τους αστυνομικούς για την συμπεριφορά τους. Τόσο σίγουρος ήμουνα για την άσκηση βίας στον μικρό.
Αυτό και κάνω. Γυρίζω γύρω από τη ομάδα και φωτογραφίζω προσπαθώντας να μην γίνομαι αντιληπτός.
Μόνο που η πραγματικότητα αλλά και οι φωτογραφίες είναι όχι μόνο απόδειξη ΜΗ βίας αλλά και μιας τρυφερής συμπεριφοράς προς τον πιτσιρικά. Του μιλάνε ήρεμα, προσπαθούν να συνεννοηθούν μαζί του, ο μικρός μιλάει μόνο αραβικά.
Τον χαϊδεύουν στον ώμο, του δίνουν νερό, σε λίγο ένα κρουασάν.
Ένας από τους αστυνομικούς παρακαλεί τον κόσμο να μην μαζεύεται πάνω από τον μικρό γιατί τον τρομάζουν.
Εμφανίζεται μια πολυμελής οικογένεια, ο πατέρας μιλάει αραβικά. Τον παρακαλούν να βοηθήσει στην μετάφραση για να μάθουν που μένει ο μικρός, να τον πάνε σπίτι του.
Με χαρά και, δεν θα το κρύψω, κάποια συγκίνηση παρακολουθούσα αυτά τα παιδιά της ομάδας ΔΙΑΣ και τον τρόπο που συμπεριφέρονταν στον μικρό αλλά και σε όσους πλησίαζαν με “αγριες” διαθέσεις απέναντι τους όπως π.χ εγώ.
Πλησίασα έναν από τους αστυνομικούς, του έδωσα συγχαρητήρια για τον τρόπο που κάνουν τη δουλειά τους, του ζήτησα συγνώμη για την καχυποψία μου.
Μου απάντησε πως είναι κρίμα να τους δίνει ο κόσμος συγχαρητήρια για τα αυτονόητα.
Του εξήγησα ότι έχω μια κάποια ηλικία που με υποχρεώνει να μην θεωρώ αυτονόητα τα αυτονόητα. Έσφιξα το χέρι του και έφυγα.
Είναι κάποιες μέρες που συμβαίνουν πράγματα μπροστά σου που λές:
“Τελικά υπάρχει κάποια ελπίδα.”
