Το ηρεμιστικό μου, το τονωτικό μου, το φάρμακο μου για πάσα νόσο και εμ, για πάσα νόσο, ας μη γράψω το υπόλοιπο και παρεξηγηθώ από όποιον δεν είχε πάρει τη θεωρητική κατεύθυνση στις πανελλήνιες, είναι η μουσική και κατ’ επέκταση ο χορός.
Σπάνια άλλωστε θα επιλέξω… «καθιστική» μουσική. Αυτή που με κερδίζει είναι αυτή που έχει έντονο τέμπο και ρυθμό, που με ξεσηκώνει, μου γαργαλάει τα πόδια να σηκωθώ να χορέψω.
Μπορεί να μην έχω όρεξη να μιλήσω σε άνθρωπο ή να σέρνομαι από την κούραση, αν βάλω αγαπημένα μου χορευτικά τραγούδια ποπ και μέινστριμ συνήθως κατηγορίας, τσεκαρισμένο, αφενός μου περνάνε όλα, αφετέρου, βαρώ προσοχή στο dance floor, που λέει κι η θεά η Τζένιφερ η Λόπεζ.
Δεν έχει σημασία πού βρίσκομαι εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να είμαι μόνη μου μες το σαλόνι μου και να αρχίζω να χορεύω στο επιτόπιο μπροστά στον καθρέφτη.
Το ίδιο μπορεί να μου συμβεί στο τραίνο που ακούω πάντα μουσική με ακουστικά στα αυτιά. Αν με φαντάζεσαι να χορεύω ανάμεσα στους συνεπιβάτες μου, να τους σηκώνω για να με συνοδέψουν και τα σχετικά, μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, αλλά όχι. Είμαι περισσότερο διακριτική και λιγότερο τρελή απ’ όσο θα ήθελα.
Το ζω μόνη μου. Ακούω το τραγούδι που με ξεσηκώνει με τον ρυθμό του και τον στίχο του, κλείνω τα μάτια και το τραίνο στο οποίο βρίσκομαι για να πάω στη δουλειά μου κι ο κόσμος γύρω μου εξαφανίζονται, μπαίνω στο δικό μου κόσμο.
Φτιάχνω το σκηνικό με το μυαλό μου και χορεύω εκεί. Αναλόγως το τραγούδι, πάει και το σενάριο. Αν το έχω συνδέσει με κάποιο πρόσωπο ή κάποια κατάσταση, μπορεί να μου περάσει μια γρήγορη από το μυαλό αλλά το πράγμα δε λειτουργεί παρελθοντικά.
Η φαντασίωση του πού και με ποια παρέα βρίσκομαι αφορά στο παρόν, κάτι που πιθανό να συμβεί στο μέλλον, όχι κάτι που πάει, πέρασε, να ζήσουμε να το θυμόμαστε.
Χορεύω για (ή με) εκείνον, χορεύω με τις φίλες μου, συντονίζομαι με τον ρυθμό, είμαι αλλού, σαν να έχω πάρει κάτι, μόνο που το δικό μου παραισθησιογόνο είναι αβλαβές, ακίνδυνο και ανέξοδο.
Και μετά τελειώνει το κομμάτι και είτε μπαίνουν διαφημίσεις, είτε φτάνω στον προορισμό μου χωρίς να έχω καταλάβει τη διαδρομή κι επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Κατεβαίνω από το τραίνο, πάω στο γραφείο μου κι άλλη μια μέρα εργασίας και χαρά ξεκινά!
Ευτυχώς που μας έχουν κλείσει το Youtube στη δουλειά, καταλαβαίνεις…ικανή είμαι να ταξιδεύω στη μουσική και να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά. Σίγουρα δε θα διεκδικούσα το βραβείο “employee of the year”!
Θα κλείσω με δύο από τα πιο αγαπημένα μου αποφθέγματα για τον χορό:
Ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα της ψυχής (Martha Graham) και Χορός είναι η κάθετη έκφραση οριζόντιων επιθυμιών (George Bernard Shaw). Πόσο πολύ ταυτίζομαι.
