του Αλέξανδρου Μακρίδη
Κάποιοι άνθρωποι..
Στέκονται πάντα δίπλα μας.
Στη χαρά μας φέρουν το καθαρό χαμόγελο της ψυχής. Στις δυσκολίες μας αγωνιούν και βηματίζουν δίπλα μας το μονοπάτι του πόνου. Σηκώνουν το ” σταυρό” μας.
Κάποιοι άνθρωποι…
Δεν χρειάζεται να τους παρακαλάς. Έρχονται μόνοι τους για σένα.Δεν αμφισβητούν τα συναισθήματά σου γιατί μπορούν και βλέπουν την καρδιά σου.
Κάποιοι άνθρωποι…
Λησμονούν και συγχωρούν τα λάθη μας.
Μιλούν με ειλικρίνεια όταν αντικρύζουν την πτώση μας. Σταράτα, ξεκάθαρα λόγια.
Κάποιοι άνθρωποι…
Δίνουν ελάχιστη σημασία στο προσωπικό τους συμφέρον και δεν χρησιμοποιούν πλάγιους δρόμους για να ανελιχθούν.
Υπερασπίζονται με λόγια και πράξεις τις αξίες τους χωρίς να τις επιβάλλουν.
Αγαπούν και προσφέρουν χωρίς να περιμένουν ανταμοιβή, ηθική ή υλική.
Κάποιοι άνθρωποι…
Η ψυχή τους καθρεφτίζεται στα μάτια τους. Φέρουν την αθωότητα μικρών παιδιών. Είναι διάφανοι. Μοιάζουν στης ήρεμης θάλασσας το διάφανο νερό που αντικρύζεις καθάρια το βυθό της.
Υπάρχουν. Μπορεί να είναι λίγοι. Μόνο ευγνωμοσύνη που τους έχουμε στο πλάι μας. Δεν επιζητούν το ευχαριστώ μας. Τους αρκεί απλά να μας συντροφεύουν.
Σαν το γλυκό τσαμπί του Σεπτέμβρη ” γλυκαίνουν” τη ζωή μας.
