Η ιστορία του Ζαχίρ ήταν μεγάλη και αξίζει να ακουστεί από τα δικά του χείλη. Εν ολίγοις είναι Αφγανός και στα 11 του χρόνια για να επιβιώσει τον φυγάδευσαν παράνομα από τη χώρα του στο Ιράν. Εκεί, ξεκίνησε να δουλεύει εργάτης σε οικοδομή (επαναλαμβάνω 11 ετών), αλλά πάντα είχε καημό να σπουδάσει. Αυτός του ο πόθος τον έκανε να μετακομίσει «στην Ευρώπη» όπως λέει, αλλά, δυστυχώς, η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη. Εδώ έμαθε λίγα ελληνικά μόνος του τους πρώτους μήνες και ξεκίνησε να παρακολουθεί νυχτερινό γυμνάσιο και λύκειο ενώ συνέχισε τα πρωϊνά να εργάζεται σε οικοδομή. Μέσα σε αυτή την περίοδο έμεινε και άστεγος. Με τα πολλά κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να σπουδάσει μαγειρική σε σχολή του ΟΑΕΔ. Όταν ξεκίνησε τον αγώνα αναζήτησης εργασίας, ως μάγειρας πλέον, στην Ελλάδα αντιμετώπισε ρατσισμό και δυσπιστία από τους εργοδότες.
Ο Ζαχίρ είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου. Δε μπορώ να μη συγκρίνω τη ζωή του με τη δική μου. Σκέφτομαι πως θα ήταν η ψυχολογία μου εάν από τα 11 ήμουν μόνη στον κόσμο και είχα να δω τη μητέρα μου από το 2000. Είμαι ένας άνθρωπος που σπούδασα στην πόλη μου, δεν έφυγα ποτέ από το σπίτι μου, και στα 27 μου ζω ακόμη στο ίδιο δωμάτιο των παιδικών μου χρόνων. Ήμουν πάντα προστατευμένη από όλα, είχα ανέσεις και προνόμια.
Μέσα στην καθημερινότητά μου ξεχνάω να σκεφτώ τη μεγάλη εικόνα. Χάνομαι στους προσωπικούς μου στόχους και στις δικές μου αποτυχίες. Νιώθω μικρή μπροστά σε αυτόν τον άνθρωπο. Ελπίζω να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και δύναμης για πολλούς συνομηλίκους μου που η ζωή δε μας έρχεται ακριβώς όπως τη θέλαμε.
Η ιστορία της ζωής του Ζαχίρ είναι μία ιστορία αγάπης και ελπίδας. Ο ίδιος όταν ρωτήθηκε ποιο είναι το πιο δυνατό συναίσθημα απάντησε η αγάπη και οι κριτές πρόσθεσαν την ελπίδα. Είχε ανθρώπους να αγαπάει και να τον αγαπάνε. Αυτή η αγάπη, η ελπίδα πως θα τους ξαναδεί και το πάθος του για τη μαγειρική τον έφτασαν εδώ που είναι τώρα. «Αγαπάω αυτό που κάνω αλλά δεν έχω φτερά για να πετάξω» είπε.
Πόσα παιδιά στην ηλικία μου το έχουν νιώσει αυτό; Θα έλεγα ακόμη και ότι είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε όλοι οι εικοσάρηδες μετά τις σπουδές μας. Είναι παγκόσμια και καθολική αλήθεια. Μπορεί οι λεπτομέρειες να είναι διαφορετικές, αλλά σε όλο τον κόσμο, όλοι μας την ίδια ιστορία θα αφηγηθούμε.
Φυσικά πάλι υπήρχαν σχόλια του τύπου «ακόμη και σε έναν διαγωνισμό μαγειρικής βλέπουμε ελεεινή αντιρατσιστική προπαγάνδα»! Από πότε το να μην είσαι ρατσιστής είναι ελεεινό; Θεωρείται ελεεινό το να δέχεσαι κάποιον άνθρωπο από όπου και αν κατάγεται και να του δίνεις μια ευκαιρία να αποδείξει την αξία του στη μαγειρική που είναι το πάθος του.
Άλλος σχολιαστής τόνισε πως αποκλείεται να είναι Αφγανός επειδή είναι «σχιστομάτης». Μάλλον θα πιστεύει πως και ένας μαύρος δε μπορεί να είναι Έλληνας. Μειώνουν την κατάθεση αυτού του ανθρώπου σε τρικ για τηλεθέαση. Εγώ θα έλεγα πως μέσα στην άβυσσο απελπισίας και σκουπιδαριού της ελληνικής τηλεόρασης ο Ζαχίρ ήταν ένα διαμάντι και μια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων και της ζωής μας.
Δε θέλω να είμαστε αυτοί που κατεβαίνουμε στα συλλαλητήρια και βρίζουμε Αλβανούς δημοσιογράφους επειδή πιστεύουμε πως είναι Σκοπιανοί. Θέλω να είμαστε αυτοί που δίνουμε ευκαιρίες σε ταλαντούχα νέα παιδιά είτε είναι Έλληνες, είτε Αφγανοί, είτε Σκοπιανοί. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και προσπαθούμε για ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Δέσποινα Μουστάκα
parallaxiΜag
