Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παρουσιάζει την τρομερή ιστορία του Έντισον Καβάνι, του matador, που καθάρισε την Πορτογαλία και έβγαλε στους δρόμους όλη την Ουρουγουάη!
Όταν μπήκε στα αποδυτήρια και ξάπλωσε σε έναν πάγκο για να χαλαρώσει από τους πόνους του, ήξερε ότι εκείνη η νύχτα είναι δική του. Αυτός, ο παλιός μικρός αλητάκος, ο ινδιάνος, όπως τον έλεγαν πιτσιρίκο, ο περίφημος matador (ταυρομάχος) όταν έγινε διάσημος, ήταν ο ήρωας της Ουρουγουάης.
Σε όλα μα όλα τα σπίτια της μικρής πατρίδας έλεγαν το όνομά του, αλλά και σε όλη τη γη τον συζητούσαν με θαυμασμό: ο Καβάνι!
Διέλυσε την Πορτογαλία, την πέταξε στο καναβάτσο, πέρασε ο ίδιος και η παρέα του στους οκτώ του μουντιάλ, τη νύχτα που θα θυμάται σε όλη του τη ζωή, αυτός και τα παιδιά του και τα εγγόνια του και όλοι οι περήφανοι Ουρουγουανοί.
Μια σταλιά κράτος ανάμεσα στα μεγαθήρια της Βραζιλίας και της Αργεντινής, το δεύτερο μικρότερο σ’ ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Μια χούφτα όλοι κι όλοι, κάτι λιγότερο από τριάμισι εκατομμύρια, μικρότερη από την Αθήνα!
Αλλά η περηφάνια –τώρα και πάντα- στα ύψη για τη Republica Oriental del Uruguay, τη Δημοκρατία ανατολικά του ποταμού Ουρουγουάη!
Όταν οι υπόλοιποι πανηγύριζαν με τραγούδια στα αποδυτήρια, όταν όλη η πατρίδα είχε βγει στους δρόμους και πανηγύριζε, εκείνος έμεινε κάτω από το ντους για να ελέγξει τη συγκίνησή του!
Βούρκωσε κάτω από το νερό γιατί συνειδητοποίησε ότι τα είχε καταφέρει. Κι αυτό ήταν ένα μόνο κομμάτι. Γιατί το άλλο, το συναισθηματικό, τον έκανε να λυγίσει και να αρχίσει να κλαίει σαν μικρό παιδί.
Στο μυαλό του ήρθαν τα παιδικά του χρόνια, τότε που ζούσε σε μια παράγκα στην ουσία, που σκεπαζόταν με τέσσερις κουβέρτες για να ζεσταθεί, που έκανε μπάνιο με κρύο νερό, που έπρεπε να βγει στην ύπαιθρο για να πάει τουαλέτα!
Όμως τα όνειρά του κάλπαζαν, όπως κι ο ίδιος στο γήπεδο.
Από εκείνα τα χρόνια ονειρευόταν να τρέχει σε μεγάλα γήπεδα και να μοιάζει με το ίνδαλμά του, τον Μπατιστούτα, να τρέχει και να ανεμίζει το μαλλί του!
Από τότε, που έπαιζε ξυπόλυτος στις λάσπες, ονειρευόταν να πάρει μέρος με την Ουρουγουάη σε παγκόσμιο κύπελλο!
Και τώρα, στα 31 του, ήξερε ότι τα έχει καταφέρει.
Γιατί ναι, ο ινδιάνος –όπως οι πρόγονοί του Τσαρούα- θα γίνει άγαλμα δίπλα στον εθνικό ήρωα της χώρας, τον Χοσέ Χερβάσιο Αρτίγας, αυτόν που ύψωσε λάβαρο επανάστασης το 1811 εναντίον τω Ισπανών.
Ναι, είχε ζήσει σπουδαίες στιγμές στο Παλέρμο, κυρίως στη Νάπολι μετά και από το 2013 στο Παρίσι και την Παρί, αλλά αυτή με την Εθνική ήταν η κορυφαία του, με τα δύο γκολ ποιήματα με την υπογραφή του.
Θυμήθηκε ξανά ότι υπέφερε για να φτάσει ως εδώ. Πάντα έκανε ξεχωριστά πράγματα, όπως εκείνο το γράμμα που είχε γράψει στον… εννιάχρονο εαυτό του!
Γράμμα στον εαυτό του!
«Γράφω σε αυτό το παιδί, που στη γειτονιά τον φώναζαν Peladο (αλήτη). Όταν ήσουν μικρός δεν είχες πολλά μαλλιά. Μάκραιναν πολύ αργά. Τι άσχημη κατάσταση! Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα γι΄ αυτό. Έτσι, χάρη στη δημιουργικότητα της οικογένειάς σου, ήσουν πάντα ο «Pelado». Λοιπόν, είμαι στην ευχάριστη θέση να σου πω, ότι στα επόμενα 20 χρόνια, το ποδόσφαιρο πρόκειται να σου αλλάξει τη ζωή με πολλούς τρόπους. Κάποιες φορές πολύ όμορφα, κάποιες όχι και τόσο. Το ποδόσφαιρο θα σε βοηθήσει ακόμη να ξεφορτωθείς το παρατσούκλι σου. Βλέπεις, υπάρχει ένας τύπος που λέγεται Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Δεν τον γνωρίζεις ακόμη, γιατί το μόνο πρόγραμμα που έχεις την υπομονή να κάτσεις και να δεις στην τηλεόραση είναι ο «Τομ και Τζέρι». Ο μεγαλύτερος αδερφός σου, ο Νάντο, θα είναι ο πρώτος που θα πάρει δύναμη από τον Μπατιστούτα. Θα σταματήσει να πηγαίνει στον κουρέα. Θα χρησιμοποιεί το conditioner της μητέρας σου. Και τελικά, θα αρχίσει να μοιάζει όπως ο τρομερός “Batigol”. Όταν τρέχει μέσα στο γήπεδο, με τα μακριά μαλλιά του να είναι πιασμένα με ένα κορδόνι παπουτσιού, θα είναι το πιο ωραίο πράγμα που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Τελικά, θα βρεις το θάρρος να πεις στη μητέρα σου: “ Όχι άλλα κουρέματα”. Ζεις τη ζωή σου έξω από το σπίτι, με μια μπάλα στα πόδια σου. Έτσι είναι τα πράγματα στη Λατινική Αμερική. Δεν ξέρεις κάτι διαφορετικό. Άλλωστε, τι μπορείς να κάνεις μέσα στο σπίτι;
Η πλημμύρα των αναμνήσεων!
Τίποτα διασκεδαστικό. Τίποτα ενδιαφέρον. Όχι playstation. Όχι μεγάλη τηλεόραση. Δεν έχεις ούτε ζεστό νερό. Δεν υπάρχει θέρμανση. Τον χειμώνα, η θέρμανση σου είναι τέσσερις κουβέρτες. Όταν πρέπει να κάνεις μπάνιο, παίρνεις μια κανάτα νερού και τη θερμαίνεις πάνω στη σόμπα κηροζίνης. Είναι πολύ σημαντικό να βρεις τη σωστή αναλογία μεταξύ ζεστού και κρύου νερού. Μαθαίνεις πώς να κάνεις αλχημείες. Αυτό είναι πολυτέλεια για σένα, βέβαια. Θυμάσαι το πρώτο σου σπίτι; Αυτό χωρίς τουαλέτα; Κάθε φορά που έπρεπε να κάνεις την ανάγκη σου, έπρεπε να βγεις έξω στο μικρό υπόστεγο. Να σου πω, όμως, ένα μυστικό; Όταν μου έρχεται στο νου αυτή η ανάμνηση τώρα, δεν νιώθω καθόλου άσχημα. Για κάποιον λόγο, με γεμίζει ζεστασιά. Μου δίνει κουράγιο. Γιατί είναι μία πολύ όμορφη ανάμνηση. Μην σε απασχολεί τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι. Συνέχισε να ζεις τη ζωή σου στον ήλιο, «Pelado». Άλλωστε, ποιος ο λόγος να έχεις αφίσες ποδοσφαίρου στον τοίχο σου; Κάθε δύο τρία χρόνια που αλλάζουν οι δουλειές ή όταν η οικογένειά σου δεν μπορεί να πληρώσει το νοίκι, θα χρειαστεί να μετακομίσεις σε άλλο σπίτι. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το καλό; Κάθε νέο σπίτι, όπου κι αν βρίσκεται έχει πάντα ένα βρώμικο κομμάτι γης έξω. Και υπάρχει πάντα μία μπάλα κοντά. Κανένας σπιτονοικοκύρης στον κόσμο δεν μπορεί να στο πάρει αυτό. Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή σου αυτή τη στιγμή, αν θυμάμαι καλά, είναι το «Ice Cream Goal».
Το «Ice Cream Goal» είναι κάτι μαγικό. Πρέπει να μιλήσω με κάποιον στην Παρί για αυτό. Είναι ιδιοφυές. Είναι ένα καθαρό κίνητρο. Ήταν η ιδέα των οργανωτών του πρωταθλήματος νέων στη Σάλτο. Πώς μπορείς να δώσεις κίνητρο σε μία ντουζίνα εξάχρονων παιδιών, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του αγώνα;. Δημιουργείς έναν κανόνα. Το παιδί που θα σκοράρει το τελευταίο γκολ του αγώνα θα πάρει και το παγωτό. Το σκορ μπορεί να είναι 8-1. Δεν έχει σημασία. Είναι ένας αγώνας δρόμου ενάντια στο χρόνο για να είσαι εσύ εκείνος που θα σκοράρει το τελευταίο γκολ. Και το συναίσθημα που νιώθεις όταν ακούς τον προπονητή να σφυρίζει όταν έχεις πετύχει το τελευταίο γκολ … απίστευτο. Καθαρή χαρά. Θα πάρεις σοκολάτα; Θα προτιμήσεις το παγωτό που έχει τον Μίκυ Μάους; Για μία ολόκληρη μέρα είσαι ο βασιλιάς. Δεν είσαι παιδί της πρωτεύουσας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα παιδιά από το Μοντεβιδέο ζουν σε έναν διαφορετικό κόσμο. Ένα κόσμο που δεν γνωρίζεις ακόμη ότι υπάρχει. Ένας κόσμος με παπούτσια Adidas, αυτοκινητόδρομους και πράσινο χορτάρι.
Χωρίς παπούτσια!
Στη Σάλτο είναι απλά διαφορετικά. Για κάποιον λόγο, όλα τα παιδιά θέλουν να παίζουν ξυπόλυτα. Ξεκινούν κάθε αγώνα με τα παπούτσια τους και στο ημίχρονο τα παπούτσια τους βρίσκονται σε μία στοίβα και όλα τρέχουν ξυπόλυτα. Αν κλείσω τα μάτια μου αυτή τη στιγμή, ακόμα μπορώ να αισθανθώ τη λάσπη κάτω από τα πόδια μου. Μπορώ ακόμα να αισθανθώ την καρδιά μου να χτυπάει κυνηγώντας την μπάλα και προσπαθώντας να κερδίσω το παγωτό. Θα κουβαλάς αυτά τα αισθήματα μαζί σου σε όλη σου τη ζωή, γιατί είσαι από την Λατινική Αμερική. Είσαι από την Ουρουγουάη. Είσαι από τη Σάλτο. Βιώνεις το ποδόσφαιρο με διαφορετικό τρόπο. Η ευχή και η κατάρα των Ουρουγουανών είναι ότι ποτέ δεν μπορούν ηρεμήσουν. Αυτή είναι η ιστορία του ποδοσφαίρου μας και αυτή είναι η ιστορία της χώρας μας. Όταν οι Ουρουγουανοί φορούν τη φανέλα της «Σελέστε», αισθάνονται υπερηφάνεια για την ιστορία τους. Πρέπει συνέχεια συνεχίζουμε. Και εσύ θα συνεχίσεις. Ποια είναι τα όνειρά σου, «Pelado»; Δεν θυμάμαι ακριβώς. Ο χρόνος τα έχει θολώσει.
Τα όνειρα
Ονειρεύεσαι να αγωνιστείς στο Μοντεβιδέο, όπως ο Νάντο; Θα το καταφέρεις και θα μοιάζει σαν να έφτασες στο «Champions League». Ονειρεύεσαι να αγωνιστείς στην Ευρώπη; Θα το καταφέρεις και θα κερδίσεις αρκετά χρήματα για να αλλάξεις τη ζωή της οικογένειάς σου. Ονειρεύεσαι να αγωνιστείς για την Εθνική Ομάδα; Θα το καταφέρεις και θα γεμίσεις εμπειρίες που θα σου προκαλέσουν δάκρυα χαράς και δάκρυα λύπης. Ονειρεύεσαι να παίξεις στο παγκόσμιο κύπελλο; (δεν θα σου χαλάσω την έκπληξη) Ονειρεύεσαι να κερδίσεις πολλά χρήματα, να οδηγείς ακριβά αμάξια και να κοιμάσαι σε πολυτελή ξενοδοχεία; Λοιπόν, «Pelado», θα τα κάνεις όλα αυτά τα πράγματα. Αλλά πρέπει να σου πω κάτι που δεν θα σε κάνει απαραίτητα χαρούμενο. Αυτό που έχεις αυτή τη στιγμή στα εννιά σου χρόνια είναι κάτι που μου λείπει πάρα πολύ στα 31 μου χρόνια. Δεν έχεις ένα ζεστό μπάνιο. Δεν έχεις ένα δολάριο στην τσέπη σου. Φίλε μου, δεν έχεις ακόμα ένα ωραίο κούρεμα! Αλλά έχεις κάτι άλλο. Κάτι που δεν κοστολογείται. Έχεις την ελευθερία σου. Σαν παιδί, ζεις τη ζωή σου με μία ένταση και ένα πάθος που είναι αδιανόητο για έναν ενήλικα.
Προσπαθούμε να κρατηθούμε σε αυτό το συναίσθημα καθώς μεγαλώνουμε αλλά πάντα ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια μας. Υπάρχουν τόσες πολλές ευθύνες. Τόση πολλή πίεση. Τόση πολλή ζωή που έχει βιωθεί μέσα σε τέσσερις τοίχους. Ξέρεις πώς ζεις τώρα τη ζωή σου, στα 31; Πηγαίνεις από ένα ξενοδοχείο με το λεωφορείο στην προπόνηση. Από την προπόνηση φεύγεις με το λεωφορείο και μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο. Από το αεροπλάνο πηγαίνεις σε ένα άλλο λεωφορείο. Και από το λεωφορείο πηγαίνεις σε ένα στάδιο. Κατά πολλούς τρόπους ζεις το όνειρο. Και κατά πολλούς τρόπους είσαι φυλακισμένος σε αυτό το όνειρο. Δεν μπορείς απλά να βγεις έξω και να αισθανθείς τον ήλιο. Δεν μπορείς να βγάλεις τα παπούτσια σου και να παίξεις στη λάσπη.
Οι έντονες αναμνήσεις!
Πράγματα θα συμβούν και θα κάνουν τη ζωή σου πολύ περίπλοκη. Είναι αναπόφευκτο. Όταν είσαι παιδί, έχεις αυτή την ψευδαίσθηση ότι επιτυχημένος είναι ο άνθρωπος που κατέχει τα πιο πολλά. Όταν μεγαλώσεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι επιτυχημένος άνθρωπος είναι αυτός που έχει ζήσει τη ζωή του με σοφία. Όταν τα καταφέρεις σαν επαγγελματίας, θα έχεις αυτά που ονειρευόσουν. Και για αυτό πρέπει να είσαι εξαιρετικά ευγνώμων. Αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Υπάρχει μόνο ένα μέρος που έχεις ακόμη ολοκληρωτική ελευθερία. Διαρκεί περίπου 90 λεπτά, αν είσαι τυχερός. Όταν φοράς τα παπούτσια σου δεν έχει σημασία αν παίζεις στη λάσπη στη Σάλτο, ή στο πράσινο χορτάρι στη Νάπολη, ή μπροστά από εκατομμύρια ανθρώπους στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Θέλω να θυμάσαι τα λόγια του πατέρα σου. Τι σου λέει πάντα λίγο πριν αγωνιστείς; Το ξέρω ότι ξέρεις τις λέξεις.
Σου λέει: «Τη στιγμή που θα περάσεις την άσπρη γραμμή και μπεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο, υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο. Τίποτα που συμβαίνει έξω από την άσπρη γραμμή δεν θα σε βοηθήσει σε αυτό που συμβαίνει μέσα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο». Αν ακούσεις αυτά τα λόγια και πραγματικά τα πιστέψεις, τότε μερικές φορές ακόμα και αν η πίεση είναι τεράστια, ακόμα και αν παίζεις μπροστά σε εκατομμύρια ανθρώπους, θα μπεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο και θα μοιάζει σαν να παίζεις ξυπόλυτος. Θα αισθανθείς τη λάσπη κάτω από τα γυμνά σου πόδια. Θα νιώσεις την καρδιά σου να χτυπάει τόσο δυνατά και θα κυνηγάς την μπάλα σαν να παίζεις για το καλύτερο τρόπαιο του κόσμου. Σαν να παίζεις για ένα παγωτό! Ειλικρινά. Eddie»
Αυτός ο τρομερός τύπος είναι ήδη κομμάτι της ιστορίας της Ουρουγουάης. Κι από χτες, δεκάδες χιλιάδες παιδιά ονειρεύονται να γίνουν σαν αυτόν. Υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να εμπνέεις;
