Η δραματική ιστορία της άτυχης καρμπονάρας που παραλίγο να πνιγεί σε λίμνη από κρέμα γάλακτος και μετά της αφαίρεσαν τη ζωή ρίχνοντάς τη στο φούρνο
Θα σας πω μία πολύ γευστική συνταγή για την ελληνική χωριάτικη σαλάτα. Παίρνουμε ένα βαθύ πιάτο. Στη βάση του τοποθετούμε περίπου δεκαπέντε «σου» παραγεμισμένα με ροκφόρ. Πάνω τους απλώνουμε εναλλάξ μία στρώση από κέτσαπ και μία από φιστικοβούτυρο. Όταν το μείγμα φτάσει στο χείλος του πιάτου, το πασπαλίζουμε με καραμελωμένα αμύγδαλα και στη μέση τοποθετούμε με χάρη και ευαισθησία ένα κλαδάκι κόλιανδρο ώστε να γίνει ακόμα πιο έντονη η αναφορά στο αθάνατο ελληνικό χωριό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε κάποιους αυτό το μείγμα θα αρέσει, αλλά κανείς δεν θα τολμήσει να το ταυτίσει με τις ελληνικές γεύσεις. Αντιθέτως, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ξεκινήσουμε ιερό πόλεμο με το κράτος που τα εστιατόρια του θα πουλάνε ροκφόρ, κέτσαπ και φιστικοβούτυρο διαφημίζοντας τα σαν γνήσια greek horiatiki salata. Απαιτούμε σεβασμό, τον οποίο δεν δείχνουμε για την καρμπονάρα!
Διαβάζω την «καλύτερη συνταγή για καρμπονάρα φούρνου», την οποία υπογράφει ιδιαιτέρως δημοφιλής σεφ. Καταρχήν δεν υπάρχει «καρμπονάρα φούρνου». Αλλά αυτό είναι πταίσμα μπροστά στα εγκλήματα που ακολουθούν. Ο σεφ χρησιμοποιεί τορτελίνια, σπανάκι, μανιτάρια, κρεμμύδια, πιπεριές, κρέμα γάλακτος (ή εβαπορέ γάλα!), μπρόκολο και αυγά! Το μόνο που έχει σχέση με την καρμπονάρα είναι τα αυγά, αλλά κι αυτά τα θέλει ολόκληρα, ώστε να προκύψει στα σίγουρα μία ωραία ομελέτα. Δεν είναι ο μόνος! Από τέτοιες συνταγές «καρμπονάρας» είναι γεμάτες οι σελίδες γεύσης των περιοδικών, οι τηλεοπτικές εκπομπές ευζωίας και τα ειδικευμένα στη μαγειρική σάιτ. Η σχέση τους με την καρμπονάρα είναι όση του Βέρντι με τον Βέρτη. Νόστιμος ο δεύτερος, αλλά η Aida δεν τελειώνει με το «αν είσαι ένα αστέρι».
Αρχίζει η opera. Ηχούν οι σάλπιγγες του Θριάμβου, η χορωδία προσκαλεί τη Δόξα, κοχλάζει το νερό… Μετά από μόλις 10 λεπτά θα έχει ολοκληρωθεί το αριστούργημα «La carbonara». Πρώτα μπαίνει ο χορός. Μικρά κομματάκια από guanciale (αλλαντικό από χοιρινό μάγουλο) σε παράταξη. (Αν η παραγωγή αντιμετωπίζει προβλήματα, αντικαθιστούμε το guanciale με μπέικον και δεν χρειάζεται καμιά άλλη υποχώρηση). Στροβιλίζονται στο τηγάνι μέχρι να κοκκινίσουν, δεν θέλουν βοήθεια από λάδι, εμπιστεύονται δικό τους λίπος και μόνο. Η σκηνή αποκτά το βάθος ενός μπολ. Χωράει τέσσερις κρόκους και ένα αυγό ολόκληρο. Συναντούν τις νιφάδες τριμμένου πεκορίνο που πέφτουν από ψηλά. Τα δύο υλικά χτυπιούνται από έρωτα, ενώνονται σε μία κρέμα, είναι πλασμένα το ένα για το άλλο.
Πλησιάζουμε κιόλας στην κορύφωση. Βαφτίζουμε τα σπαγγέτι στο αλατισμένο καυτό νερό και τα βγάζουμε μόλις αποκτήσουν τον ιταλικό τίτλο ευγενείας «al dente». Όλα τα φώτα στον μαέστρο. Μεταφέρει με αεράτες αλλά αποφασιστικές κινήσεις τα σπαγγέτι στο σκεύος με την κρέμα του αυγού και του πεκορίνο. Τα ανακατεύει. Γίνονται ένα ενιαίο μείγμα. Ρίχνει από πάνω το guanciale. Συμπληρώνει πιπέρι. Τέλος. Το ισορροπημένο και μυρωδάτο έργο γίνεται κτήμα του κοινού ως «Η Αυθεντική Καρμπονάρα» και αποθεώνεται.
Οι φούρνοι, τα μπρόκολα, οι κρέμες γάλακτος και οι ομελέτες παίζουν σε άλλη σκηνή και η παράσταση είναι φάρσα.
Βαγγέλης Περρής
