γράφει ο Καταπέλτης
Μητροπάνος, Τρύπες, Παπακωνσταντίνου, Πυξ-Λαξ, Τουρνάς, Αλεξίου, πόσοι μα πόσοι σπουδαίοι-καλλιτέχνες έχουν περάσει τα 40 αυτά χρόνια. Πόσοι από εμάς δεν φροντίζαμε με αγωνία να ρυθμίσουμε τo φορτωμένο πρόγραμμα μας το πρώτο 3ημερο του Αυγούστου για να είμαστε παρόντες στο κορυφαίο μουσικό φεστιβάλ της χώρας; Μετρώντας τις μέρες αντίστροφα, πάντα με την ίδια γλυκιά προσμονή, προετοιμάζοντας τα αντίσκηνα και οργανώνοντας τις προμήθειες, έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι την κρίσιμη μέρα, να μη μας λείψει κάτι και έχοντας μόνιμη σύντροφο την ακμαία διάθεση αρχίζαμε το ταξίδι της χρονιάς..
Πολλές διοργανώσεις μου έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη, αλλά αυτή που θα θυμάμαι για πάντα είναι η πρώτη μου.. Καλοκαίρι του 95, μαθητής Λυκείου ακόμη, μη γνωρίζοντας τι θα αντικρίσω, ετοιμάζω τα παρελκόμενα και κατηφορίζω στο κτελ, όπου με την λοιπή ομάδα, ξεκινάει η διαβολοβδόμαδα όπως την αποκαλούσαμε..
Μια ώρα ταξιδιού, συνεχόμενες στάσεις, όπου επιβιβάζεται πλήθος κόσμου και ξαφνικά ξεπροβάλει το πανέμορφο Νεστόριο.. Πάνω ή κάτω Νεστόριο; μας ρωτάει ο οδηγός, κορώνα-γράμματα εμείς, το κέρμα κάθεται κορώνα οπότε κάτω.. Αρχίζει η κάθοδος, περπάτημα ακατάπαυστο, το τοπίο μαγευτικό, ο ιδρώτας ολοένα και αυξάνει αλλά εμείς εκεί, σταθερό βήμα και σε μισή ώρα η πλήρης αποζημίωση.. Ο μαγευτικός Αλιάκμονας, παρθένος ακόμη χωρίς πολύ μπετό, δέντρα παντού, τοπίο βγαλμένο από παραμύθι μας καλωσόριζε αφήνοντας μας την αίσθηση ότι θα περάσουμε απλά υπέροχα..
Πουθενά security, πουθενά εξονυχιστικοί έλεγχοι, με πολλές Καστοριανές παρέες, όπου την μέρα δροσιζόταν στα παγωμένα νερά του Αλιάκμονα και τα βράδια γύρω από την φωτιά, με άφθονη μπύρα, χαρούμενες κιθάρες, μπάρμπεκιου, όλοι μια παρέα, δεν κοιμόσουν λεπτό γιατί απλά δεν ήθελες να χάσεις ούτε στιγμή…
Οι υποδομές μηδαμινές, ντους κάνεις μόνο στον ποταμό, την ανάγκη σου πολλές φορές στη φύση, αλλά ούτε αυτό σε καταβάλει, η διάθεση πάντα στα ύψη.. Ούτε Εστιατόριο ούτε Τεκίλα μπάρ, καμία «πολυτέλεια».. Μόνο παρέες νέων που με σύμμαχο τους την καλή διάθεση ερωτεύονται, διασκεδάζουν, γλεντούν μέχρι να ανατείλει ο ήλιος..
Οι Νεστορίτες ως «γηπεδούχοι», είχαν πάντα το δικό τους χώρο, οι «Αργίτες» το δικό τους και εμείς οι «Καστοριανοί» το δικό μας.. Το βράδυ όμως μετά την άφθονη μπύρα, όλοι γκρεμίζαμε τα νοητά σύνορα και γινόμασταν ένα.. Μια παρέα, με μόνο της μέλημα την διασκέδαση, το ξεφάντωμα…
Καμία αστυνόμευση, κανένας φόβος για κλοπές, περιβάλλον σχεδόν οικογενειακό.. Οι μέρες περνάνε ανέμελα και φτάνουμε στο τριήμερο των συναυλιών, το πρόγραμμα πλούσιο αλλά ένας έκανε την μεγάλη διαφορά.. Ο μεγαλύτερος λαϊκός αοιδός, ο Δημήτρης Μητροπάνος.. Πόσο τυχεροί ήμασταν που παρευρεθήκαμε στη μία και μοναδική συναυλία του τεράστιου Δημήτρη στο River…Ο συγκλονιστικός ήχος της Ρόζας ακόμη και σήμερα ηχεί στα αυτιά μας, το ζεϊμπέκικο που χόρεψε ερμηνεύοντας τα παλιά Λαδάδικα ως άλλος Ζορμπάς ακόμη φωτίζει τη μουσική σκηνή του συναυλίακού χώρου…
Την επόμενη μέρα αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής, με το σώμα κατάκοπο αλλά με την ψυχή γεμάτη και την αντίστροφη μέτρηση για το επόμενο River να έχει ήδη ξεκινήσει…
Από τότε και στην πορεία των ετών ο θεσμός άρχισε να μεταλλάσσεται, να βελτιώνεται, να οργανώνεται, να εκσυγχρονίζεται.. Από τοπικός θεσμός άρχισε να εξελίσσεται σε πανελλαδικό, με πλήθος επισκεπτών από όλη την χώρα να κατακλύζουν κάθε χρόνο τον φιλόξενο Αλιάκμονα.. Είμαστε τυχεροί που έχουμε ένα τέτοιο φεστιβάλ, ένα τέτοιο πολυχώρο, ένα τόσο όμορφο φυσικό τοπίο που αν βρισκόταν στην Ολλανδία ή σε κάποια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα θα ήταν εφάμιλλο κορυφαίων μουσικών φεστιβάλ…
Φέτος που κλείνει 40 χρόνια ας στηρίξουμε το θεσμό, ας στηρίξουμε την προσπάθεια των τοπικών φορέων του Νεστορίου, που παρά τις δυσκολίες που βιώνουμε λόγω κρίσης κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να προσελκύσουν τουρίστες, να κάνουν το river party ναυαρχίδα του θερινού τουρισμού της Καστοριάς..
Ας στηρίξουμε και την παραμικρή πολιτιστική δράση σε αυτό τον καταρρακωμένο τόπο, ας δώσουμε την ευκαιρία σε έναν θεσμό που είναι γνωστός στο πανελλήνιο να αναπτυχθεί και άλλο, να μεγαλώσει ,να ομορφύνει τα καλοκαίρια μας και να ζεστάνει τις «άδειες» τσέπες μας…
Εγώ προσωπικά, θα βάλω το κοντό μου παντελόνι, θα πάρω την οικογένεια μου, και θα ανηφορίσω.. Και θα το κάνω για όσο καιρό ζώ σε αυτόν τον τόπο, γιατί πολύ απλά είμαι «παιδί» του RIVER, «παιδί» του Μητροπάνου, των Πυξ-Λαξ και όλων των μεγάλων τραγουδοποιών που κάθε χρόνο μας δίνουν την ευκαιρία να αποδράσουμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τα σύννεφα των μνημονιακών καιρών….
