Τα «Breaker boys” ήταν τα αγόρια που δούλευαν στα ανθρακωρυχία της Αμερικής και της Αγγλίας . Στην έξαρση της εξόρυξης του ορυκτού αυτού πλούτου οι επιχειρηματίες βρήκαν πολλά και φθηνά εργατικά χέρια μέσα από τις εκατομμύρια φτωχές οικογένειες των βιομηχανικών αυτών χωρών.
Στα μέσα του 1860 ξεκίνησε αυτή η απίστευτη εκμετάλλευση παιδιών τα οποία αντιμετωπίζονταν, παρά την ηλικία τους, ως ενήλικοι εργάτες. Η δουλειά τους ήταν να σπάνε το κάρβουνο μετά την εξόρυξή του και να το στοιβάζουν ανάλογα με το μέγεθος για την μετέπειτα πώλησή του. Η ηλικία των αγοριών που ήταν κατάλληλα για αυτή την εργασία ήταν από 8 μέχρι 12 χρονών. Κάθονταν επί 10 ώρες σε ξύλινους πάγκους και για 6 ημέρες την εβδομάδα διαχώριζαν, έπλεναν το ορυκτό και το στοίβαζαν.
Όμως το κάρβουνο κατά την εξόρυξή του ήταν αναμειγμένο και με άλλα χημικά ορυκτά για τα οποία τα μικρά χέρια των παιδιών ήταν τα κατάλληλα όργανα για τον σωστό διαχωρισμό του κάρβουνου. Με ένα σφυρί και χωρίς βέβαια προστατευτικά γάντια χιλιάδες τόνοι κάρβουνου καθαρίζονταν από παιδιά τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις έχαναν τα δάκτυλά τους. Ακρωτηριασμός δακτύλων γίνονταν και κατά την μεταφορά του κάρβουνου από τους ιμάντες ταχείας φόρτωσης του εμπορεύματος.
Βάρδιες θανάτου
Η φρίκη δεν σταματάει εκεί, αφού τα παιδιά ήταν αναγκασμένα μετά τον καθαρισμό να μεταφέρουν τον κάρβουνο ανάμεσα σε βαριά μηχανήματα με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να πολτοποιούνται από τις ίδιες τις μηχανές. Τα πτώματα των παιδιών δεν γινόταν αντιληπτά παρά μόνο κατά το τέλος της βάρδιας όταν οι μηχανικοί ξεκινούσαν την συντήρηση των μηχανημάτων.
Άγνωστος ο αριθμός των παιδιών που μέσα στην βιασύνη για περισσότερη παραγωγή καταπλακώνονταν από όγκους κάρβουνου ή πέθαιναν από ασφυξία. Όσα από τα αγόρια επέζησαν των εργατικών δυστυχημάτων έπαιρναν κληρονομιά για την υπόλοιπη ζωή τους άσθμα και καρκίνο των πνευμόνων αφού πέρα από την ανθυγιεινή εργασία έπρεπε να καθαρίζουν με τοξικό οξύ το κάρβουνο έτσι ώστε να έχει μεγαλύτερη ζήτηση από τους καταναλωτές.
Το 1890 οι νομοθέτες της Αμερικής άρχισαν να ενδιαφέρονται για την εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας αλλά και πάλι το κεφάλαιο βρήκε την λύση αφού η φτώχεια θέριζε τις οικογένειες εργατών. Έτσι αν και ο νόμος ήταν κάθετα αντίθετος με την εργασίας παιδιών κάτω των 12 χρόνων, άλλαζαν τις ημερομηνίες στα πιστοποιητικά γεννήσεως και συνέχιζαν ανενόχλητοι την εκμετάλλευση φθηνών εργατικών χεριών.
Εφόσον ποτέ δεν έγινε επίσημη καταγραφή των ”Breakers Boys” οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι μέχρι το 1880 20,000 αγόρια δούλευαν ως σκλάβοι ενώ το 1900 ο αριθμός έπεσε στις 18,000 παιδιά. Το 1907 όμως ο αριθμός φθάνει στα 24,000 αγόρια ακόμα κι αν η τεχνολογία είχε μπει στον χώρο των ορυχείων για τον διαχωρισμό και καθαρισμό του κάρβουνου.
Δεν “έσπασαν” ποτέ
Το τέλος της κατακρεούργησης αυτών των ανώνυμων αγοριών έφθασε το 1924 όταν ο κοινωνιολόγος και φωτογράφος Lewis Hine βγάζει την κρυμμένη για χρόνια αλήθεια δημοσιεύοντας φωτογραφίες των παιδιών αυτών εν ώρα εργασίας. Η Εθνική Επιτροπή Παιδικής Εργασίας την ίδια χρονιά και μετά από την αλήθεια, που πια δεν μπορούσε να κρυφτεί παρά το μαύρο του κάρβουνου, βάζει νέα θεμέλια για την νομοθεσία κάνοντας το κράτος να επιβάλλει σκληρούς νόμους για την παιδική εργασία.
Όσα από εκείνα τα αγόρια άντεξαν από την απάνθρωπη εργασία παρέμειναν στην εργασία ως ανθρακωρύχοι αλλά δεν ξέχασαν την παιδική ηλικία που τους χάρισαν οι επιχειρηματίες με τις ευλογίες του Αμερικανικού κράτους και ήταν από τους πρωτεργάτες των μεγάλων απεργιών,των μεγάλων διεκδικήσεων των ανθρακωρύχων αλλά και από αυτούς που δημιούργησαν το πρώτα συνδικάτα.
Ήταν γνωστοί για την παλικαριά τους όταν ερχόταν σε σύγκρουση με την αστυνομία κατά τις διεκδικήσεις τους και πολλοί από αυτούς έχασαν την ζωή τους σε συγκρούσεις με τα τότε σώματα ασφαλείας όταν τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των πολιτικών έρχονταν σε σύγκρουση με τα δικά τους δικαιώματα. «Τα αγόρια που έσπαγαν» μεταμορφώθηκαν μέσα από τον χρόνο και τον άδικο θάνατο σε αυτούς που κατάφεραν τελικά να σπάσουν τον άνθρακα της απληστίας.
Ήταν γνωστοί για την παλικαριά τους όταν ερχόταν σε σύγκρουση με την αστυνομία κατά τις διεκδικήσεις τους και πολλοί από αυτούς έχασαν την ζωή τους σε συγκρούσεις με τα τότε σώματα ασφαλείας όταν τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των πολιτικών έρχονταν σε σύγκρουση με τα δικά τους δικαιώματα. «Τα αγόρια που έσπαγαν» μεταμορφώθηκαν μέσα από τον χρόνο και τον άδικο θάνατο σε αυτούς που κατάφεραν τελικά να σπάσουν τον άνθρακα της απληστίας.
stontoixo.com
