Βρισκόμαστε με φίλους, γελάμε, πίνουμε, χορεύουμε. Διασκεδάζουμε, τραγουδάμε, το ζούμε! Κατά τη διάρκεια όλων αυτών, ανεβάζουμε και μια φωτογραφία στα social media. Και πολύ καλά πράττουμε! Το θέμα είναι ποιοι είμαστε και τι μας βασανίζει, όταν γυρίσουμε σπίτι και κλείσουμε τη πόρτα. Τις στιγμές που μας τριβελίζουν οι σκέψεις, πόσοι απ’ τους “φίλους” μας θα συμμεριστούν όσα μας βασανίζουν. Πόσοι θα μας αφουγκραστούν, θα συμπονέσουν και θα προβληματιστούν με όσα μας προβληματίζουν.
Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη με απλούς γνωστούς, που τους ονομάζουμε φίλους ή ακόμα χειρότερα με ηλεκτρονικούς φίλους. Πόσους απ’ αυτούς όμως έχουμε να μοιραστούμε σκέψεις εν τέλει; Να μας συμβουλεύσουν ή να μας πουν ένα “κι εγώ” την ώρα που θα μιλήσουμε για όσα αισθανόμαστε. Ένα “κι εγώ”, που θα μας θυμίσει πως δεν είμαστε μόνοι. Δεν είμαστε οι μόνοι που νιώθουμε έτσι.
Ζούμε σε μια εποχή, που οι φίλοι περιορίζονται στο να περνάμε καλά. Γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων πλέον περιορίζονται σ’ αυτό. Είναι επώδυνο να σκέφτεσαι. Να νοιάζεσαι, να συμπάσχεις! Έτσι κάνουμε πως δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν νιώθουμε. Να γελάς μόνο μετράει. Ναι, να γελάς. Μέσα στη σαπίλα να έχεις όπλο σου το χαμόγελο σου, συμφωνώ. Να μη στο κλέψουν.
Με το κλάμα όμως τι γίνεται; Δυστυχώς δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Με το κλάμα ξεσπάς. Ξέρεις πως είσαι ακόμα άνθρωπος. Είναι απαραίτητο να έχεις κάποιον να το μοιραστείς κι αυτό. Τι να τους κάνεις τους άλλους στη νίκη σου, αν δεν τους έχεις στον αγώνα σου. Και το λέω εγώ αυτό, που όσο κι αν το θέλω, δυσκολεύομαι να κλάψω μπροστά σε άλλους…
Μα δεν θέλω πια λυκοφιλίες! Δεν θέλω πολλούς γνωστούς, να με ακολουθούν στο instagram και να με θαυμάζουν, για τη βιτρίνα που θέλω να προβάλω. Δεν θέλω φίλους απλά να βγαίνουμε για καφέ, για ποτό και να φτιάχνουμε stories. Μπορεί να έχουμε ανάγκη και απ’ αυτό. Χρειαζόμαστε όμως παραπάνω απ’αυτό! Χρειαζόμαστε συνοδοιπόρους να μοιραζόμαστε ζωή. Να φτιάχνουμε ζωή!
Λένα Μπατσκίνη
