Κάθε Σεπτέμβριο σκέφτομαι με νοσταλγία τα σχολικά μου χρόνια. Το συναίσθημα της αναμονής για να αγοράσω τα σχολικά είδη με έπιανε από τον Αύγουστο. Καινούργια τσάντα, κασετίνα, μολύβια και ξύστρα-γόμα. Θυμάμαι και κάποια παιδάκια που έκλαιγαν σπαρακτικά στη σκέψη και μόνο ότι θα πήγαιναν στο σχολείο χωρίς τη μαμά τους. Όμως, τι γίνεται με τα δικά μας τα παιδιά; Θα αγαπήσουν το σχολείο και θα θέλουν να πάνε ή θα έχουμε δράματα; Και πως το χειριζόμαστε;
8 τρόποι να χειριστούμε την άρνηση του παιδιού:
- Παραμένεις σταθερός χωρίς να υποχωρείς. Αν αποκλειστεί η περίπτωση αρρώστιας, οποιαδήποτε άλλη υποχώρηση θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και κατάχρησης.
- Προσπαθείς να εξηγήσεις με ήρεμο τρόπο γιατί είναι σημαντικό το σχολείο, τι μας προσφέρει και ότι όλη η οικογένεια έχει κάποιες υποχρεώσεις.
- Ζητάς τη βοήθεια και τη συμβολή της δασκάλας/δασκάλου. Θα πρέπει να το χειριστείτε με συνεργασία. Είναι πολύ σημαντικό ιδίως τα πρώτα χρόνια οι δάσκαλοι να δρουν βοηθητικά και συμπληρωματικά με τους γονείς.
- Ρωτάμε και συζητάμε με τα παιδιά μας τι είναι αυτό που τα αγχώνει και τα δυσκολεύει. Τα βοηθάμε στους τρόπους που μπορούν να το χειριστούν.
- Στην εποχή του μπούλινγκ, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με το τι συμβαίνει στα παιδιά μας. Τα μάτια και τα αυτιά μας δεκατέσσερα για κάθε διαφορετική και περίεργη συμπεριφορά.
- Συνδέουμε το σχολείο με τη διασκέδαση. Του λέμε τι ωραία πράγματα θα μάθει και θα κάνει. Τι ωραίες παρέες τον περιμένουν. Μοιραζόμαστε μαζί τους ιστορίες από τα δικά μας σχολικά χρόνια.
- Δεν συνδέουμε το σχολείο με την απόδοση και τους βαθμούς. Θα προσθέσει ένα ακόμη άγχος.
- Δεν το πιέζουμε, δεν φωνάζουμε, ούτε απαιτούμε. Θα έχουμε το αντίθετο αποτέλεσμα. Πρέπει το παιδί να καταλάβει ότι το καταλαβαίνουμε και ότι συμπάσχουμε. Ότι είμαστε δίπλα του και όχι απέναντί του.
Θα περάσει σίγουρα και αυτή η φάση και θα τη θυμόμαστε γλυκά και τρυφερά. Είναι όμως μια μεγάλη στιγμή για τα παιδιά μας, και είναι σημαντικό να μπουν από νωρίς οι σωστές βάσεις.
